Alle inzendingen over weeffouten

Mens geplet onder Een veelheid van Informatie Die binnenkomt in Een nooit eerder Vertoond tempo - Het toneel zet De tijd twee uur stil En laat de mens, Misschien wel de laatste Mens die er de tijd Voor neemt, kijken naar De absurde weeffouten Die er bij zijn snel levende Medemens zijn ingeslopen…

zwijgend aan de blinde zwijnen voert, niet te denken wat voor mij eerder werd aangeroerd, verteerbaar zal vergaan, verplicht mij alles nog te doen wat ik nimmer heb gedaan wat ik kon weten zal ik ook niet missen zodat ik balanceren moest, te beschouwen en te gissen op het dunne koord in de eerste en in laatste stap, blijf ik de weeffout…

Een weeffout van een nieuw begin, het is tijd voor het eind Soms hoor ik het geluid zeggen ik wil naar niets dat voorbij is terug Ik ga zoeken, maar vinden zal ik niet…

bloemen oceaan en zal ontwaken voor het naderende einde, laat mij zwarte aarde eten indien ik in de armen stijg van een argeloze orkaan, die mij aan de geparelde zwijnen voert als aandenken wat voor mij werd geschreven, en slechter zal vergaan leer mij nog te doen wat ik nimmer heb gedaan zodat ik weet te balanceren op de weeffouten…

ik zie de weeffouten in mijn levenspatroon donkere rafelige draden verbreken verbinding knopen, lussen, losse steken horen bij het tapijt dat jaar na jaar schering en inslag vormen het onvolmaakte is mij lief ik mag een mens zijn…

Ze zei: 'Hier scheiden onze wegen' ik was een weeffout in haar patroon verder had ik nog meer gebreken mijn mondharp had geen halve toon.…

Ze was nog jong, pas zestien jaar Ze vond het niet erg, de weeffout In de huid van zijn rug Haar jongen was zo mooi verder De striemen vielen in het niet Bij zijn donkere ogen De smaak in haar mond als ze kusten Was die van vreemde, verre specerijen Hij was ermee geboren dacht hij Jaren later, op het uit de vaart genomen SS Rotterdam…

God wat heb U hier mijn geloof laten wankelen door deze …….weeffout…. die u weer hebt gemaakt…

slaan, en mijzelf voor de zwijnen werp, behangen met de paarlen die eerder werden voorgeschreven, leer mij nog te wensen wat ik nimmer nog, en tevens toch altijd heb gedaan laat mij dan van de herinneringen eten zodat ik weet te balanceren in een web van stilte om de levensweg te herontdekken, zonder traan te slijten op de weeffouten…

Zomaar wat gedachten en ideeën Ontstaan op het kruispunt van wegen Miljarden ondoorgrondelijke ondoorzichtige onzichtbare onduidbare ontelbare onoverzienbare (van onachterhaalbare weeffouten voorziene) Gedachtenweeeën In het gereduceerde universum van de mens, De menselijke geest, Zich ergens ophoudend Tussen twee grote helften En één schors…