Netgedichten

netgedicht (nr. 45.186):

Weeffouten?

Zaai de paddenstoelen in mijn
herfstig hart als ik naar
onbekende oorden reis,

verstrooi mij in de sporen van de
golven van een bloemen oceaan
en zal ontwaken voor het naderende einde,

laat mij zwarte
aarde eten indien
ik in de armen stijg

van een argeloze orkaan, die
mij aan de geparelde zwijnen voert
als aandenken wat voor mij werd geschreven,

en slechter zal vergaan
leer mij nog te doen wat
ik nimmer heb gedaan

zodat ik weet te balanceren
op de weeffouten in het web
die ik ooit zelf heb geweven.