Alle inzendingen over woudreus

jaarringen vertelden de sage verbonden zijn levensverhaal gegeven in acht blinde lagen zij droegen die zwijgende taal waar dromen je ogen bedekken doolt eenzaam de roep van zijn geest vertrekken stil scheurende takken daar zijn koude uren geweest toch laat hij zich huiverend zakken achter het lied van de maan schuifelen op bebloemde paden…

drie oude stronken kijken mij aan met hun noestige doorleefdheid jaren leefden zij van twijgje tot woudreus zij waren goede buren ik hoor hun verhalen over kabouters, vogels elfen en reeën drie oude vrienden die ooit langzaam groeiden in het Deemsterwoud…

Wellicht word ik woudreus, en schud met de vuist naar mijn vader die kromgroeit.…

De woudreus in het bos der filosofen verwachtte ook hetzelfde van z'n zoon. De appel van de boom der wijsheid kwam ten val. Hij viel vlakbij de hersenstam.…

op aarde bestaan als teer speenkruid strenge woudreus zorgeloze vlinder of Amerika 's regeerder?…

De woudreus kreunt vervaarlijk maar strekt steeds weer zijn rug. Keert in nieuwe staat terug. Om verder te buigen. Verder dan voorheen. Om zich weer opnieuw op te richten maar niet te barsten. Trots trotseert hij tegenslagen. En draagt nieuwe vruchten.…

Ze droomt van een seksbom, een boom van een vent, die als woudreus een windvanger lijkt. Ze verleidt hem tot seks. Aan d'r droom komt een end, als de seksbom een blindganger blijkt.…

tranen staan te wachten ritsen harten in een lijf het komen sterft een stille pijn een paraplu drupt liefde het hoofd dat het recht heeft gemist breekt in het kind het laatste is het sterkste blad voor altijd eenzaam in de mast een tijger vijlt zijn nagels wakker de woudreus weet de weg een zee ligt aan de overkant de oostkust buiten…

er is een boom geveld die woudreus wilde worden door zijn overvolle bladerkroon waaide waardering en vaak hoon de schaarse vogels piepten lief vergat de stam te dichten tegen iedere storm bestand ving wind uit hoge bomen had de kracht niet in de hand en smakte met een klap tegen het land dacht zich Jezus van professie claimde dichtkunst…

't Opbeurende wit, met wazig wijnrood, der tere grondsterren spreekt luchtig, maakt de schuchtere lente machtig groot: "Ik wek het bos bescheiden, maar eerzuchtig, geef nieuw leven aan woudreus, nietige loot, besta toverachtig sterk _ schoon vluchtig."…

Het klimopje sprak tot de woudreus: is het niet zo dat jij bij het woeden der elementen best wat steun kan gebruiken? Stabiel ben ik niet maar jij wel, jij staat al jaren geworteld in Nederlandse bodem en als wij in symbiose gaan, dan garandeer ik jou voortgaande groei. Ik help jou aan een dikke sluier waarvan het blad altijd groen blijft.…

De herfsttooi van een woudreus wasemt een pleidooi voor kunst en leven, verwijzend naar de Levensboom. Op de heuvel, in de Waldecker Hof van weleer, gelegen in de schaduw van de burcht, vertoeft nu Moeder Meera en geeft darshan in deze fel geflipte era.…