Alle inzendingen over zielen

Maar hij en ik weten allebei die ziel, dat was de ziel van mij begraven onder dat hoopje gras alsof het niets bijzonders was maar het was mijn ziel, die ten prooi viel aan zijn poot, de malloot!…

Blaadjes die vallen. Bomen worden kaal. Straten worden donker. Laatste granen gaan door het gemaal. Het gras wordt bruin en rot. Donkere dagen komen eraan. Traditie getrouw doet een ouder echtpaar de lichtjes aan. Samen voor nog heel even... lichtjes hebben helaas ook niet het eeuwige leven....…

Ze hadden ons een verhaal te vertellen, Maar niemand die het hoorde, Niemand die ze zag, Niemand die ze kende Tot de dag dat ze zich wreken wilden Op het leven dat hen onthouden was; Gekwetstheid die voor hen Niet meer, niet minder was dan Het bestaan dat ze hadden geleid, Haat die broeide, en geen kant op kon, Tot de dag dat ze…

Mijn ziel is in mij als een kind Dat droomt, terwijl zijn voeten bloeden, Van vleugels verloren, die hij, de moede, Wel eenmaal wedervindt. ---------------------------- uit: Serena (1898)…

Er is niets dat dit lijden kan verstillen of verzachten Moet knopen gaan doorsnijden anders ga ik m'n ziel verkrachten.…

zwart glijdt potlood over weerbarstig papier nog geen markante lijnen maar de eerste compositie ligt hier ook de vlakverdeling van donker en licht brengt wat expressie op het gezicht de esoterische sfeer roept om diepte in een eerste aanzet door verfijning met kleur karakter en ervaring zijn gezet voordat magie voorzichtig de ziel…

Mijn ziel zou ouderwets onzichtbaar zijn en in mij zitten. Alles wat ik zweeg en riep zou er duurzaam vervuld van zijn. Ik zou er niet aan denken haar te wensen. Zo'n ziel die je nog eens verkopen kunt. ----------------------------------------------- uit: 'Te voorschijn schommelt het heelal', 1988.…

Dat kan in een kort of lang verhaal, maar ach, who cares, de ziel vraagt niet naar taal!…

haar leven duurt nog als de wormen zijn uitgegeten haar vlees is niet te zien maar doordringt de kamer met gedachten haar kracht is als een inktvlek op een laken een ronde golf in een vijverspiegel haar geboorte is pijn als zwerende wonden verloren illusies en vergeten zinnen…

Nu moet mijn ziel de beelden drinken in 't licht dat overal nog gloeit en dat - ragfijn - vóór 't stil verzinken mijn oog en hart nog hevig boeit.…

ik heb de spiegel gevraagd niet meer te kaatsen omdat ik mijn beeld niet kan verdragen ik kijk maar het lijkt op geen stukken na op de persoon die ik ben er is niets dat ik herken het is een vreemde maar zonder ziel een ander die als medemens niet echt beviel wij hebben geen gevoel bij het zien van elkaars smoel geen affiniteit…

zee liet verrijzen idyllische havens met oude stadjes en dorpen die heuvelop deden vergrijzen slechts eenmaal heb jij jouw middelpunt van de aarde getekend basalt was ontdaan van kleur en in contrasterend zwart wit overgegaan daar mengde jij alle kleuren die land en zee nodig hadden om te geuren jij gaf de doeken hun zielen…

Vanaf het strand kijk ik omhoog Naar regen en wat zonneschijn Aanschouw de flauwe regenboog Hoor en zie een krijsende meeuw Natuur in al zijn schitterende vormen boven zee Draagt deze door wind gedragen witte vogel De ziel van een verdronken zeeman met zich mee…

Vormloos vol de leegte voorbij geen behoefte aan het ego geen tijdsbesef Mistige flarden van vergeten landschappen verdronken oorden luchtige schouwspelen Wetend, voorbij de herinnering Ziende, voorbij het oog snelheid niet te begrenzen een schicht in een eon Klank en ritme kleurrijk geheel vloeiende bewegingen verstilde portretten…

Het is met ogen net als met de zee aan de oppervlakte zie je de diepte niet…

Je bent vertrokken uit mijn hart Mijn ziel heb je meegenomen... Mijn hart gebonden, gekneveld in de pijn, blijft achter met een leegte... Een eindeloos verlangen naar jou, jij, die mijn ziel hebt aangeraakt, heel eventjes maar... Mijn ziel nu verkracht, vermoord door jouw woorden.…

Te lang al zonder liefde Te lang zonder besef Te lang al loopt hij doelloos Met zijn ziel onder de arm Te lang om te beseffen Dat ’t normaal niet zo hoort te zijn Toch wetend dat ie wat mist Te lang, met de ziel onder de arm.…

Ik zocht tussen de wel duizenden zielen de mensen die mij levend bevielen. Geen van hen heb ik mogen vinden en plotseling wakker geworden keek ik snel naar buiten naar de linden: mijn geliefden waren zacht opgenomen tussen de zielenhorden.…

In het woud der scherpzieners loopt de rivier der rivieren ze weeft het lot van mens en dier van plant en steen bijeen en brengt het naar bewustheid het zijn…

Ontstoffelijke Ziel, waarín ik klaar kan lezen De waarheid van 't bestaan van hem die nooit begon, Der Oorzaak, zonder welk 't gewrocht niet wezen kon! Gij wordt van mij beschouwd met een eerbiedig vrezen. Zeg mij: zult gij, gelijk het lichaam, eens vergaan? Is, als die stofklomp valt, uw werk ook afgedaan?…

De moeilijkheid om haar ziel te lezen, maar het moet een plezierige, zwierige zijn die al zo vaak haar nut heeft bewezen, ze is een mooie romantische muze voor mij, die altijd openstaat als een deur nee als een geopend raam, als een vlinder kan ze door de lucht zweven en haar naam is mooier dan naamgenoten.…

Als ik het roer in handen heb genomen maken zij dat mijn Ziel de weg naar huis weer vindt.…

Als de kippen zijn mensen erbij: hier bezoeken de zielen bij voorkeur een file. Ze staan er zelfs voor in de rij.…

Inspiratie voor deze tanka vond ik in de Introïtus van de eerste Zondag van Advent, morgen dus: Ad te levavi animam meam Tot U hef ik mijn ziel op Psalm 25:1 Een prachtige miniatuur met deze tekst is hier voluit te zien: http://schrijven.wikidot.com/de-ziel…

onze zielen, mijne oud de jouwe jong delen dezelfde oorsprong onze harten samen gemaakt hetzelfde ritme dat slaat mijn ziel oud en kalm de jouwe jong en verward met tranen laat ik je gaan op jouw eigen pad stilte roert mij als ik jou zie ik voel een rustige bries de wind spreekt jou aan en neemt je mee naar de zon jouw geluk is mijn…

Van buiten stil zijn om te horen wat je Ziel je wil vertellen...…

heb geprobeerd de lente in kleuren te vangen ondanks perfecte vormen bleef er een waas van doodse stilte helaas geen vogeltje floot bewegingloos lieten bloemen hun kopjes hangen ik had in mijn streken de ruimte vergeten om hun ziel te laten leven…

Bezield was ik Mijn leven lang Bezielend Naar mensen - Twee zielen Een gedachte Ook naar mijn Koningskind met Wie al zoveel Jaren het leven Deel Door het lange Diepe duister Bijna ontzield geraakt, Maar gelukkig haar En de weg niet kwijt geraakt In liefde en respect opgedragen aan Jeannet…

Het ambacht had je Gesmeed tot vakman Met hart en ziel Stond je klaar Voor allen die je Wisten te vinden Verzorger van Haar en ziel Van iedereen die Bij je kwam En was het bij Klanten van hoog Tot laag dat je blijvend In de smaak viel Zodra men je gevonden had…

waar is tussen de spieren en het vlees ergens nog de ziel misschien is de ziel wel verzonnen helaas niet de spieren en het vlees ik had iets anders willen zeggen het bloeden van mijn hart om maar iets te noemen, lied op de radio…