Alle inzendingen over Ferdinand Erfmann

Luister welke kant de wind hier opwaait, hoe ongestoord hij grip heeft op de mens die leeft met waanbeelden en vrij intens gehaaid het gras voor anderen wegmaait. Met het eind in aantocht, haast elke wens vervuld, voelt hij zich dan toch nog genaaid als hij de film van zijn leven afdraait en zijn waaibomenhout ziet voor de lens. Al mis ik…

De lammetjes in de wei dartelen zo vrij en blij, nog onbekend met het lot dat ze sappig onvolgroeid als ingrediënt doet eindigen in menige stoofpot.…

De legitimiteit van het beleid van het kabinet Rutte wordt betwist. Heeft Brinkman nu een zetel weggegrist en mist de premier echt een meerderheid, op weinig democratische manieren blijft Rutte toch ons kikkerland bestieren.…

Een rode draaideur zonder stilstand dol gedraaid van het gedrentel…

Het was met een knal dat wij ze verloren: zeventien kinderen en hun docenten met in hun hoofd een toekomst en de lente. Hen was geen langer leven meer beschoren. Maar hoe het wrede lot een ieder ook tart, alle zeventien blijven in ons hart.…

In een nachtmerrie onuitgekomen dromen gedekt zien worden.…

Een merel wast zich lopend over het water als Jezus zo blij…

In deze streek voel ik me thuis. De zon beschijnt door mijn vensters heuvels van goud. Esthetisch heet dat. Zacht en warm de bron waarin ik zwem en zwel. Alles beschouwd is het een paradijs waarnaar ik drong. Ik jaag ritselend door het kreupelhout met een strikvraag: als ik het weten kon hoe jij mij beoordeelt van wie ik houd. Plotseling…

Al woon je zoveel mijl bij mij vandaan, in gedachten ben jij heel dicht bij mij. Denkbeeldig zie ik je hier voor mij staan en als de warme zon maak je mij blij. Slaan buiten sneeuwvlokken tegen het raam, van binnen sta ik helemaal in brand. Een liefdespijl van een God trof voldaan mijn hart. Is een pijl ook bij haar beland? Waarom heb ik…

Als de blik van haar ogen de weerslag vormt van haar ziel, wat heerlijk is het dan dat ik in deze draaikolk opgaan kan en sprakeloos de woorden spreken mag ondersteboven te zijn van haar lach. Als drenkeling weet ik mij in haar ban, waart zij als schip rond in mijn hersenpan: redding gehuld in nevels van de dag. Gaat zij nu onverwacht snel…

In het ochtendlicht vangt een houtduif de dag aan met verliefd koeren…

Een kwakende eend scheert over waterspiegel oogt dubbel zo sterk…

Twee Vlaamse gaaien hoog in de boom in duel wie er paren mag…

Gakkende ganzen verlangen naar Spitsbergen met wind in de rug…

Waar gaan wij naar toe met ons Nederland? Mark kiest altijd weer het eigengerief, bij Emiel telt alleen het collectief en Geert valt als populist door de mand. Houden wij niet echt van dit soort extremen, rest ons de gouden middenweg te nemen!…

Een schijnbaar goede vriend gaf mij een ijsje en kreeg er op de koude Hartebrug een hele vluchtige kus voor terug, maar nu sta ik rood op zijn bangalijstje. Een van de vele hoop ik met een lach, in puberaal gedrag maak je mijn dag!…

Stoornissen in het autistisch spectrum regeren Don Quijote-achtige heren die in Groningen Mammon willen eren: zij zien trams rijden door 't oude centrum... Natuurlijk gaat niets boven deze stad, maar heeft men 't met fantasma's niet gehad?…

Jonge rietscheuten kietelen groener dan gras de voorjaarshemel…

In het ochtendlicht voelt een waterhondpuppy zich uitgefloten…

Ik kan er nog steeds geen genoeg van krijgen en keer op keer lees ik ze hardop voor, zie ik mij in een narcistisch decor hees literair een microfoon inhijgen. Bewust praat ik me zelf arrogant schor om alle verkoopcijfers te doen stijgen, de critici aan mijn degen te rijgen, hoor: ik ben een dichter, maar ga teloor. Met een benijd gevoel…

Midden in de nacht brengt een zwaan majestueus licht in het duister…

Zij valt uit een boek ineens op de grond: een foto van een blakend Noordzeestrand, een blond meisje dat met wenkende hand uitdagend op de duinovergang stond. Met Azimut op haar rug, zonnebrand op haar huid, liep zij, twintig jaren rond, met de verliefdheid die ons toen verbond in de volle zon over het eiland. Zoals je toen was, ben je nu…

Soms ben ik best wel erg sentimenteel, verlang ik plots naar de slapeloosheid van Bloem, "De Moeder de vrouw", de Vuurtijd verwoord door Nooteboom. Een klein smaldeel sonnetten brengt mij in hogere sferen. Ineens ben ik dan in de Dapperstraat, is poëzie een stoere verzetsdaad, wil ik Marsmans "Holland" uit mijn hoofd leren. Hoe groot…

Met de harde wind pal tegen een aalsgolver in zijn element…

Twee futen baltsen elk hun eigen spoor trekkend in blinde hartstocht…

"Dat ik van dit soort dingen leren kan en sterker word van deze tegenspoed", preekt zij fijntjes met een lach op haar snoet en haast zich dan naar bloemetjesbehang. Zwanger in haar Audi Tachtig: hoe goed de wereld toch in elkaar zitten kan, met haar mooie baan, huis, politieman, de voorspoed die spontaan vergeten doet. Hoe het verkeren…

Zwarte waterhond angstig in het halfschemer voor verduistering…

Denk ik aan een vakbond, zie ik ruzie makende bestuurders zonder oog voor het verleden met de waan van de dag als dubieuze dominees op hun vliegende hollander de passie preken. En noemen ze elkaar nog kameraden, behaagziek op achterbanken van hun statige dienstauto's gezeten, zijn ze hun bestaansrecht, Herman Bode's "Willen we naar de Dam…

Denk er niet meer aan, zei hij tegen mij. Mijn God. Jezus. Ik wou dat ik het kon... Met een bord voor mijn kop zie ik een muur, een klaproos in het mijnenveld. De zon ziet blauw prikkeldraad. Mijn ogen doen pijn, mijn handen straks of niet meer. Ik staar, jij vliegt, daar. Op jou wordt niet geschoten. Hier, van jou naar mij een heuse scheerlijn…

Lieveheersbeestje verwarmt zich op erekruis in alle vrijheid…