Alle inzendingen over Ferdinand Erfmann

Een park om me in terug te trekken: een man liefkoost zijn hond, een vrouw haar kind. Flarden van Vivaldi in de herfstwind doen mij goedheid in de mens ontdekken. De zon die mij aan het Retiro bindt, weet slinks het mooie weer op te rekken en even de illusie op te wekken dat de tijd echt stilstaat, mij niet verslindt. De triestheid van een…

Tuurden wij hoog boven ons naar de regen, achter mij voelde jouw hete adem als rook ik bloeiende kersebloesem, terwijl de sterren op Odyssee zegen. Maakte jouw ontkleding mij flink verlegen, ik zag de verwording van jouw boezem tot middelpunt van mijn universum, nog niet denkend aan een scheiding der wegen. De kamer, waarin jij naakt voor…

Benieuwd in welke stad ik nu beland, wacht ik in de vertrekhal, vol en vuil, met een krant waarachter ik mij verschuil, op aansluiting, de gitaar in mijn hand. Gevangen hoor ik in de slangenkuil van dichtersroem, met mijn koele verstand geen tel uit de toon, toch een dissonant: het zangerstalent waarvan ik uitpuil, houdt mij vandaan waar…

In kilometers stel ik de afstand op vijftig om verzonken te verzeilen naar beelden die zich schierlijk opwaarts ijlen uit spiegelingen aan de waterkant. Ik zie een stad, een stroom, de zwarte spijlen van overspanning, die oevers verwant doen zijn aan vlakken van een diamant, glansrijk ontsnapt aan separaat verwijlen. Een bliksemschicht onttrekt…

De vraag die mijn benauwde hart zo tart: wanneer verdrijft de Zon het wolkenpak, waaruit zo plotseling de storm opstak die mij, door golven overspoeld, benard in het woelige wateroppervlak deed grijpen naar een halm, die ik, verstard op zoek naar redding, gretig voor mijn part, aanzag als vlot, een hand die Hij uitstak. Dacht ik dat zij…

God, dat ik niet sterf op dit ledig erf, meer een lamlendig kruispunt dan een plein, maar op dat tijdstip ben waar ik wil zijn, in haar armen, ver weg van het verderf. Zit ik in De Poort met een vraag en wijn, antwoord geef ik mij zelf met een glasscherf, waarmee ik één hart met twee namen kerf in een melange van geluk en pijn. De liefde…

Een fraai gezicht: rond twaalven de loonslaven die met hun vederlichte aktetassen en in omhooggestoken regenjassen met een blik op de klok de poort uitdraven. Berekend lopen zij door waterplassen, want tijdwinst is het waar zij zich aan laven, chronometers als verwrongen maatstaven om op je eindige tellen te passen. Hoe glad en nat is het…

Was het een vlucht die ons plots deed scheiden, ik gis met wilde slagen in de lucht naar wat wij nooit tegen elkaar zeiden, met onbegrip zucht ik een diepe zucht. Wellicht wilde je mij niet kastijden en moet ik heel blij zijn als in een klucht, had jouw antwoord mij veel meer doen lijden, toch heb je in mij onvrede bevrucht. Bij zulke zaken…

Gescheiden leiden wij een eigen leven, verbeelden we althans. Een stoelendans onthoudt de ruimte, opgevuld bij kans met leegte. Niets blijft over van het streven de twist te breken. In de lucht de lans die ongebroken tastbaar voort blijft zweven; op de grond zwaarden, die met angst en beven inslaan op parels van mijn rozenkrans. In stilte…

Een medische vierspan rukt in kwadraat uiteen, hetgeen in een verleden tijd voor één geheel stond. Nu staat in het krijt wat is en chirurgisch verdwijnen gaat. Koelbloedig kijkt men wat niet meer gedijt, snijdt weg wat op het lijf geschreven staat. De klok luidt voor wat zonder regelmaat de harmonie tot op mijn bot kastijdt. Tot in de kleinste…

Nooit alleen, altijd een goede vriend bij de hand, mobiel naast haar in het HEMA-restaurant.…

Haar zie ik als godin, een zonnestraal die met een blik vaag naar de horizon afweek van haar koers en op het balcon mijn hart op hol deed slaan met geheimtaal, die ik begrijpen wilde, maar niet kon. Zo lang stond zij in mijn zinnen centraal, maar het verhaal dat zij mij non-verbaal vertelde, was wat niet tot mij doordrong. Twee jaar later…

Vervreemd van mij zelf kijk ik om me heen. Veel van wat was, is niet meer. Teloorgang is regel, het herstel een zwanenzang zonder heilzaam licht dat mij ooit toescheen. Bang houdt het waarom mij in het gevang, mijn kloppend hart is immers niet van steen. Hetgeen door verrot merg en been verdween, jaagt mijn gedachten rusteloos op stang.…

Als slaaf al komend uit mijn moederschoot vervloek ik met Moorse buren verwant het werken op mijn onteigende land, de afkomst die mij ongegrond verstoot. Met de zon op haar allerhoogste stand is er de dorst, verzuurde wijn, wat brood. Soms lijkt het leven erger dan de dood, maar schuif je toch je zorgen aan de kant. Dan klinkt plots getokkel…

Mensen passeren mij op het dorpsplein, wat niet van gisteren is of vandaag. De vreselijke ziekte die ik draag, heet lelijkheid en de schone schijn geeft mij als vuurpeloton de volle laag. De kogels van het esthetisch venijn verheffen zich fluitend tot een refrein van een gezang dat tintelt in mijn maag. De vlinders fladderen van bloem tot…

Ineengekrompen op de tweezitsbank: een zeemeermin in nood, daar aangespoeld, te zwaar beladen met ballast, die stoelt op lucht, gebakken lucht, op stank voor dank. De zwarte wolken waarvan het krioelt, verdrijven zicht. Onaanhoorbaar de klank van mijn coryfee, die zo rank en blank de zee met tranen van onschuld doorwoelt. De waterspiegel…

Op de lange baan geschoven zien talloze embryo's op papier mij avond na avond met inspiratie-arm vizier de kaarsen op tafel uitdoven. Zonder twijfels over hun levenslicht te verhelen, zie ik hoe ze op de stoffige vensterbank, in groei achter, met ziekelijk gelaat om hulp roepend zonder weerklank in de volle zon liggen te vergelen. Hier…

Hij die de Heer zo looft, moet wel goedgelovig zijn en vol vertrouwen bovendien. Toch strooit Reve overvloedig zout in de wond van mijn geweten, want of God van aftrekken houdt, valt nergens aan af te meten.…

Donne schreef ooit: een mens is geen eiland, maar met keiharde grond onder mijn voeten voel ik mij alleen in de aarde wroeten, ondoordringbaarheid in mijn rechterhand. Snoeien en weghakken zal ik nog moeten. In achterstallig onderhoud gestrand weet ik mij met de pijnbomen verwant en zal ik met bloed, zweet en tranen boeten. Met het gevelde…

Hoog op de Teíde loopt hij dolend rond van morgenstond tot avondrood met water in zijn mond. Op vier poten in de krater bedelt hij om voer, deze mastodont. Van elk stuk stokbrood maakt hij een theater, maar staat niet meer toe dat men aan hem komt, schuwheid als ode aan wie hem vastbond: als apporteur een vroege schoolverlater. Tot grote…

Mobiel abonnement wordt als medicijn uitgevent. Verdrink je in een onmetelijke zee van onpeilbare eenzaamheid, oogt het in ieder geval de panacee om voor te wenden dat je het niet bent.…

In dit paleis loop ik verwonderd rond, want leerde ik al heel snel in mijn klas dat alles stroomde en zeker eindig was, nu zie ik ontkenning: een morgenstond gaat over in avondrood. Pas voor pas lopen mensen in een eeuwig verbond op een trap, waarbij niemand boven komt, oneindige ganzen op een stropdas. Tussen alles wat mij hier zo bekoort…

Ik zat in een café met een blondje. Heerlijk was het bier, nog heerlijker haar kontje.…

In diepe eenzaamheid roep ik jouw naam, maar je hoort me niet. Met duisternis in m'n hoofd trek ik in somberheid in mezelf gekeerd en verdoofd de voordeur achter me dicht. En dan opeens, plotseling ben je daar: stralend zonlicht op een nieuwe dag!…

"Blauw" zei hij meer af dan bij. Schrijf maar rood, ieder zijn brood. Armoede troef? Hoe kom je erbij, een bos gele tulpen op het kozijn zegt mij genoeg.…

In de hitte van de strijd los van andere haat en nijd dezelfde kant opgaan. uitkomen op hetzelfde plein, een eendere taal spreken. Zonder uiting of woord in de bepalmde tuin van het witte huis onder een getralied balkon staan, blakerend in de voorjaarszon. Verkeren in de waan dat een opwapperend gordijn rond het middaguur de schaduw…

Ik weet dat een kans vaak het leven van een eendagsvlieg leeft en uit de eeuwigheid niet meer terug te halen is als de duisternis van de dag je gegroet heeft. Op mijn kalende hoofd zie ik de spijt dat ik voorbij heb laten gaan die ene gelegenheid om je te laten verstaan wat bij mij na al die tijd als een dans van vuurvliegjes boven een stille…

Achter de trawler op zoek naar scholen vissen krijsende meeuwen.…

Kijk me niet zo aan met die grijze ogen van jou die mij doen smelten als sneeuw zonder onschuld in de felle zomerzon. Maar wend je ze af, dan jengel ik net zo lang tot ik ze weer zie en de zonsverduistering voorbij is, het Eeuwig Licht weer schijnt.…

In een buitenwijk van de Syrische hoofdstad fluiten de kogels…