Netgedichten

netgedicht (nr. 42.528):

Lichtjaar*

Haar zie ik als godin, een zonnestraal
die met een blik vaag naar de horizon
afweek van haar koers en op het balcon
mijn hart op hol deed slaan met geheimtaal,

die ik begrijpen wilde, maar niet kon.
Zo lang stond zij in mijn zinnen centraal,
maar het verhaal dat zij mij non-verbaal
vertelde, was wat niet tot mij doordrong.

Twee jaar later beroert een plaat een snaar
van herkenning, schoon haar keuze toen kant
noch wal raakte in mijn geest. Op afstand
staan wij, tweeduizend lichtjaar van elkaar.

Tussen ons een luchtledig niemandsland
met de eenzaamheid onoverbrugbaar.