Alle inzendingen over onoverbrugbaar

Voor M. 1961-2010 Als het leven geruisloos loslaat in verborgen leed en geslagen wonden niet meer helen zingt de raaf zijn nachtelijk zwart in verdoofde schelpen overbrugt de te zwakke adem de kloof naar gemiste liefde tevergeefs wanneer het kind van de rekening de belofte overneemt de hoop op grazige weiden voor heilige…

Herkenbaarheid is de basis van emotie van een lach met soms een onderliggende traan Maar onontkoombaar blijft de gedachte aan de eeuwigdurende onoverbrugbaarheid van de sexen maar ook de gemeende felheid van de exen!…

vage beelden scheren voorbij vrij van gevangenschap penseelstreken vertolken emoties die onoverbrugbaar lijken de wind huivert krult zich veilig geborgen in de schoot van de morgen…

Voor kroonprins Charles blijft, tot zijn moeders dood, de troonsafstand onoverbrugbaar groot.…

misschien zijn het warmtelijnen die koude doorkruisen of stille omgangsvormen aan het oog onttrokken door stadia van afstand op pijlers van de overkant door kromming van aarde in verbogen ruimte in mate van vaagheid onoverbrugbaar onoverkomelijk zal ik toegelaten worden tot de plek van mijn afwezigheid ik weet het niet niet bij benadering…

Na een lange tijd van zwijgen, werd wat uitzichtloos en onoverbrugbaar scheen een lichtend voorbeeld: het was alsof hij opnieuw geboren werd.…

een muur van verwijten scheidt luttele centimeters tot een metersdiepe kloof waarlangs de harde ruggen onbeweegbaar liggen want wie draait zich om en doet de eerste stap door simpelweg te zeggen: sorry ik zat fout en nu liggen ze te staren elk naar hun eigen kant de afstand onoverbrugbaar vooralsnog…

Tussen ons een luchtledig niemandsland met de eenzaamheid onoverbrugbaar.…

hij zag alleen wat hij wilde zien haar stille verdriet zag hij niet hij hoorde alleen wat hij wilde horen haar vraag om troost hoorde hij niet zij zag en hoorde en begreep hem niet ‘samen’ en ‘wij’ verlieten het zinkende schip ze spoelden aan op aparte planeten gescheiden van elkaar contact: verloren afstand: onoverbrugbaar…

Overal hoor ik dezelfde geluiden van een moeilijk te doorbreken stilte: de onoverbrugbare afstand ternauwernood verzoend met de dood.…

Huilende jongedame in een bus die naar nergens rijdt en ik die verbaasd en machteloos aan de kant van de weg blijf staan de aarde weende mee en er kwam een onoverbrugbare kloof tussen mijn dierbare zigeunerin en mij er ratelden just married blikjes in de verte zonder onze gedeelde tederheden het universum glimlacht met zijn grote mond…

er Dagen tussen ons liggen Veroudert mijn gezicht zich Trekt mijn mond Vreemde krommingen Zoals door de zon betrapt Op nutteloze vraaggesprekken Mijn naieve kijkertjes Zien soms onvermijdelijke genen Dansend over de kloof In dwaasheid ik me nooit wenste En al die jaren Beweeg je je daar Gewoon een enkele nacht Vanaf hier: maar onoverbrugbaar…

als het omhullend hout langzaam zakt en de gedachten ver reiken voel ik de onoverbrugbare afstand zo dichtbij ook al raak ik, naast mij, jou en jou het is slechts een zwevend daar zijn een speelfilm zonder titel flitsend zonder beeld als het zand de holle klank bezingt en de echo in de gegraven diepte stervend verzinkt…

Dierlijke spanning, de fysieke nabijheid is onoverbrugbaar zonder te klauwen. Onmacht regeert, frustratie volgt, woede verdooft; ik wil vluchten. Weg van hier, van jij, van ons, van mij; maar de muren grijnzen pijnlijk grimmig. De spiegel schrikt, een lach klinkt laatdunkend; er knapt iets.…

De langgerekte gang afstandelijk onsamenhangend onoverbrugbaar steriel licht laag benauwend gehangen schreeuwt de stem van waarschijnlijk vervallen waanzin onmenselijk brandend in rappe etappes van verstikkend draaistaal Wacht en hergroepeer de verstooide gedachten verstrengeld in vaste routes en schaduwberijdende glooiende heuvels…

soms denk ik wel of vaker nog in momenten die vragen om lange adem en er geen sprake meer is van een ontluikende lente of ik niet ten onder ga aan gestapelde lasten waar gevoelens lijken versteend of gespletenheid zich uit in onoverbrugbare barsten en de resterende tijd alleen aan de duivel is uitgeleend als het mij dan toch lukt…

jij wist mijn huid te raken met plooien en rimpels te praten over geboorte leven en dood in lichtjes bewegen kleurde tijd een warm onderscheid in diverse lagen door hun reacties op dagelijkse vragen nog is de souplesse groot maar vaste gewoonten en tradities hebben de plooien dieper gemaakt tot onoverbrugbare kloven waarvan…

je wuifde ik lachte terug herinner me wolken drijvend op hun rug een trage zon waarvan de stralen stil leken te staan in het verloren gaan van tijd in wachten bevroren keken we naar elkaar het moment van breken kwam snel daarna jouw transparantie knapte toen ik met een woordloos afscheid jou diep op je ziel trapte onoverbrugbaar…

Wereldbeeld aan flarden Een gure herfstdag Eenzijdig de gedateerde riten Generaties in voortdurend gevecht De verhouding verhardde Verlies van gezag De pers incluis muskieten Voorlopig de wacht aangezegd Positie die benarde Een wrange lach Bereid tot bloed vergieten Onoverbrugbare kloof in recht De oude verwarde Jongere die zag…

je verzint een ratio in mystiek en pure natuur met empathie voor ’t leven en geestelijke rijkdom maar nu tijd zo lang blijft duren herken je jouw vijanden aan de dromerige snik die jouw vrienden niet herkennen in hun degelijkheid van leven het is een stil soort verdriet wanneer afstand tot werkelijkheid uit twee werelden bestaat en onoverbrugbaar…

ik zag haar in de morgenstond neen, niet oog in oog, slechts in de marge de afstand was in velerlei opzichten onoverbrugbaar of zomaar te ver om het kompas op te richten niet dat ik maar een letter verstond vermoeid legde zij wat woorden in haar mond die op slapen duidden; het was opnieuw de nacht inluiden de dag aansluitend heb ik maar…

ijzerdraadje er omheen en mijn klompje is er opeens een heel bijzondere een daar fiets ik zusje achterop naar de 5 mei optocht in het dorpje verderop een hoogtepunt in ons eenvoudige bestaan nog niet beseffend dat er nog vele hogere en diepere zijn om te mogen en te moeten ondergaan ingrediënten van een verdwenen tijd ik aanschouw de onoverbrugbare…

ongeloof graaft onoverbrugbare ravijnen. geloof durft te springen in het diep en ervaren dat water heerlijk is, al je er door bent. geloof reikt handen van samenwerking aan een nieuwe aarde terwijl we hopen op een hier en nu al hoopvolle hemel!…

in stralende herfstzon een bijna volwassen zonnebloem haar twintigste verjaring als boudewijn in brussel met koninklijk elan belgisch’ eerste metrolijn opent strijd nog jimmy carter een presidentiele strijd als haar 30ste jaardag het zonnebloempje feest wanneer over ruimtewapens ronald reagan en michail gorbatsjov in reykjavik onoverbrugbaar…