Netgedichten

netgedicht (nr. 42.605):

Zachte dood

Op de lange baan geschoven
zien talloze embryo's op papier
mij avond na avond
met inspiratie-arm vizier
de kaarsen op tafel uitdoven.

Zonder twijfels over hun levenslicht te verhelen,
zie ik hoe ze op de stoffige vensterbank,
in groei achter, met ziekelijk gelaat
om hulp roepend zonder weerklank
in de volle zon liggen te vergelen.

Hier ligt een bewusteloos korps, daar
roerloos en stil een Siamese tweeling,
onderop een kloppend hart van steen.
Ja, t'is niet zonder wroeging
dat ik naar dit sterfhuis staar.