Alle inzendingen over Lisa Gerrard

voelde me enigszins bedrogen opende pas na de film het slot en dan: weer een vervalste code van Da Vinci Mona Lisa is geen vrouw maar man!…

Mormel de veelvraat is pas verzadigd als niets meer overeind staat de kunst op de muren ziet hij niet interesseert hem niet zelfs de grote Mona Lisa op de zijkant steekt hij prakt hij en breekt hij in brokken en gruis zo houdt hij huis.…

witte raaf Ik leef in ’n klein paradijs in genen geschreven driften bron van het aardse kwaad met het verstand beheert reikt ze mij haar slanke hand die geen mens ooit bezeert Simpel is de gouden graal: veiligheidspal op emoties en elkaar respect betonen; onoverkomelijk is dat ik voor verbreiden van m’n paradijs m’n geliefde Lisa…

Waarom droom je van Mona Lisa? Is er geen stroom daar? Vonkt het alleen, vaag ergens tussen jouw buik en jouw hoofd? Vonkt het ook bij haar? Hoop je?…

oog in oog met de Mona Lisa van de Lage Landen onder de zwarte sluier behoeder van het kroezend kapsel de melancholieke blik van Oopjen vrouw en moeder een mouche op de linkerslaap hoe licht is haar huid net onder de zijden zomerjapon steekt haar voetje uit het ongeboren leven in de bollende buik de Gouden Eeuw aan haar voeten…

Prachtgroen lichtloensende ogenblikken aan de andere kant van de bar Omlijstend de warrige haren een gezicht Mona Lisa gelijk, mysterieus Knieknikkend wankelde ik op je toe woordeloos nam ik je in mijn armen ‘k streek een pluk uit je warme snoet opkijkend naar me, toegevend, lachend Heftige zoenen, hevig omstrengeld, warmte mijn hart ging…

driehonderd jaar geleden ben ik ontwaakt en de schare bewonderaars heeft mij beroemd gemaakt mijn meester had mij snel vervaard' ik rust nu op linnen heel bedaard in drommen komen ze voorbij stappen naar voren en weer opzij lopen wat naar achter kijken schuin omhoog en ik berust zonder knipperend oog ik kijk ze onbevangen aan…

Beroemd is zijn schilderwerk: De Mona Lisa, Een scheef lachend bekkie; afkomstig uit Pisa? Hij was met dat toetje verdraaid in zijn sas, Omdat hij van Mona zo'n liefheber was…

(S.v.p zie onderstaande illustratie!) Bah, wat een pokkebaan! Aldoor die toeschouwers Eeuwenlang stilzitten Alles doet zeer! Tijd voor een stickie. Mmm marihuanageur! Higher dan high! Ja nu gaat het wel weer!…

slechts kruitvat en wij, naïevelingen, denken: ooit komt het goed Zeer waarschijnlijk is dit zo, met de argeloze ge- dachte van voorbij Over zal het nimmer zijn samen door één deur schier onmogelijk slechts door gebrek aan begrip Er is (g)een God, zeker en beslist Haar naam reeds lang La Gioconda wij kennen haar als Leonardo's Lisa…

de tijd tikt door, en ik voel me fijn, omdat ik niet meer alleen hoef te zijn. jij bent de ware, jij bent mijn man, en je weet dat ik niet meer zonder je kan. huisje-boompje-beestje, dat is onze wens. door jou voel ik me weer goed, ik ben weer een persoon, een mens.…

Ik heb mijn vaderland verraden Ben mijn moedertaal vergeten spreek denk en droom in verre woorden anders in mijn diep geweten. Oppervlakkig en niet echt heimwee op de achtergrond als iemand die constant tegen tranen vecht lachend met een vreemde mond. Met een andere klank ben ik gaan heten, mijn naam is niet zoals voorheen laat mij mijn moedertaal…

ijskristalletjes glinsteren alom of het feest op aarde is.…

Zijn takken hangend onder zware wintermantel berust in zijn lot.…

Wit papier dan onbeschreven, een schone lei wit krijt ons gegeven. De eerste januaridag ziedaar de geroemde dag van morgen hoe kan het anders dan beter gaan dit jaar. Toch heeft de mens reeds sinds aller tijden zich beter voorgenomen en was slechter niet te vermijden. Voorspelbaar dan deze nieuwe dagen de trieste conclusie na vele…

Wit, spierwit mijn blad en koud mijn pen hoe kan ik mezelf vertellen, dat ik geen dichter ben. Groot zijn mijn gedachten, en alles daarvan is waar zielepijn verzachten.... ach, kon ik dat maar. Soms ben ik echt wanhopig, daar ik geen dichter ben en dat ik slechts heel simpel rijpjes schrijf met deze pen. Oh kon ik toch perfekt beschrijven…

Wanneer de bloemen een kind als blad nemen en wiegen en maar blijven wiegen ruist er door de wolken en de lucht zo hemels blauw een zachte stem die stem zingt dat de sterren in de nacht de kracht geven aan al de genen die hun lief hebben als de nacht dan het daglicht verdrijft kan de maan samen met zijn vele nachtegalen beginnen met liefde…

Met opgeheven kop en staart lopen vier poten hooghartig aan mij voorbij. Een geruisloze sprong tot aan de warme vensterbank waar hij met ongeinteresseerde blik naar buiten schouwt het is pas maart... en nog veel te koud.…

Het enige wat ik vrees Is dat ene moment van de dag Het hoeft maar 1 beweging te zijn 1 geluid Of jij staat op En loopt naar me toe Een klap Een schop Een gil Geschreeuw teistert mijn oor Dan ga je weer zitten En eten we verder...…

Soms probeer ik uren Het zwijgen na te bootsen Soms probeer ik dagen De stilte te zijn Soms probeer ik even Stil te zitten Soms probeer ik langer Mezelf te zijn Maar op de een of andere manier Is elke poging Een mislukking En op de een of andere manier Blijf ik toch weer Mezelf.…

Zwevend door de ijle lucht Dansend op de druppels van gister De druppels van de dauw In mijn zwevende vogelvlucht Stemmingen van diepe rouw Niemand in de buurt Zachtjes strijk ik neer Niemand die mij stuurt Over dit spiegelgladde meer Zonder twijfel zet ik stappen In de ongenaakbare grond Als de treden van de trappen Waar ik gister nog…

Als een naar de zon gedraaid gezicht, door zijn warmte uitverkoren, zonnebloemen verlangend naar het licht een nieuwe dag, het ochtendgloren. Hunkerend na de donkere nacht, wachtend op de dageraad, verdriet en pijn weet ik verzacht door zonnestralen die ik binnenlaat.…

Ik drink op mijn dagen die hier voor mij zijn uitgeteld. Ik drink op mijn leven; gemiddeld dus welgesteld. Ik drink op de toekomst die er zo alleen maar profijt van heeft. Ik drink op de mensheid waar zoveel bloed aan kleeft. Ik drink op de kunst, op de dichter en zijn gedicht. Ik drink op zijn wijsheid zijn schoonheid, zijn licht…

In de stilte, doodse stilte met m'n ogen dicht In de stilte, vredige stilte zo heel dichtbij jouw lieve gezicht.…

Sorry dat ik 15 ben, weer eens ruzie heb gemaakt, ik die heel de wereld ken, dus tegenspraak is wat mij raakt. Mijn veel te grote voeten, stampend op de vloer van ongeduld, niet willen maar toch moeten, een storm van woede die in mij brult. Lange armen, handen van een vent, maar lieve lieve kinderogen. Hopen maar dat het wat went; het…

Als ik je zou vertellen dat ik nog altijd van je hou nog steeds, na al die jaren, nog steeds. Als ik je zou vertellen dat je nooit uit mijn gedachten bent geweest, op een stoel in een hoekje; als toeschouwer van mij levensfeest. Wat als ik je zou vertellen hoe vaak ik je om raad heb gevraagd, mijn vreugde aan je heb getoond, mijn wee…

Zoals de oude meester in bezit van schildersezel en penseel, zo kon ook hij niet anders weergeven, de natuur zijn schitterend geheel. Langzaam maar vastberaden werkte de Herfst zich door de maanden die hem scheiden van het winter mannenkoor. En toen het kunstwerk af was en hij voor mij stond vielen blaadjes als tranen van emotie op de grond…

De zon kust de berg goedenacht en fluistert de maan toe: wees waakzaam!…

Ze zeggen dat je sterven wilde, en ik heb het ook gezien. Hoe stil je tas daar dreef, daar op het stille water. Ik had het koud en dacht, Wat is het stil... Het spijt me dat je bent gestorven, maar in mijn hoofd leef je nog voort. Want telkens als ik aan je denk, zie ik het beeld van hoe je riep. Al had ik het beloofd, toch kon ik het niet…

Het witte laken van sneeuwvlokken en onschuld dekt de wereld toe.…