Alle inzendingen over Rudi

Je hebt er geen idee van wat ik allemaal moet slikken gele, witte of zelfs roze pillen maar het zijn vooral de dokterskritieken die me op mijn maag blijven liggen ik drinkt volgens de regel wel matig maar wat te regelmatig zoet en zout is uit de mode of wil je liever een trombose ja, zo praten ze, meneer als toemaatje krijg je heel…

Indien ik je lezen kon in letters of symbolen, schreef ik je op als som van woorden. Wanneer je dan weg bent, even, dan zei ik je op en mijn zinnen zouden leven. Maar als ik je proeven kon in zouten of in zuren, wat dan mijn lief ? Het is moeilijk toe te geven maar dan, dan at ik je beetje bij beetje op.…

. ---------------------------------------------------- uit het liedjesoeuvre van Rudi Carrell (1934-2006)…

Een zwarte vogel over haar schouders heen, met vleugels tussen borsten tot aan de navel neergestreken. De heuvel bloeit.…

Jij bent zo lief Voor mij Liefde Geliefd Daarom ben ik Graag bij jou Zo dicht Voor jou Dichter Gedicht…

In jou mijn engel vond mijn ziel een reisgenoot. Sinds de dag van jullie vertrek haalt mijn liefde voor het leven oneindige kracht uit jullie reis in de dood.…

opengereten rusten twee torens aan de voet van een berg puin…

De mens heeft God geschapen naar zijn beeld en gelijkenis. Begrijp je nu waarom geloven in jezelf zo belangrijk is!…

Vergezicht. Over land ontwakend morgenlicht nevelt mijn adem grauw overdekt de welige mensengroei met een deken van rouw. Gelaten. Stromen woorden uit met troost overladen monden in lege ogen woekeren tranen mijn diepste wonden. Ik draag met jou mijn liefde voor het leven waarin ik alles samen met jou verloor. Ik draag je nu voor…

Ik vertoef in een tijd dat ik terugblik naar de tijd dat ik schreef wat ik nu beleef !…

ons laatste uur samenzijn verging zwijgzaam - zacht ontslapen herinnering - in mijn keel sloeg je hart traag moeizaam trager tot aan je laatste slag zucht van verlichting…

beneveld sluiert het weiland in de herfstzon dronken van de nacht…

bomen snoeien kil de lucht in stukjes avondrood vol ontwaakt de maan…

Nu zij die mij Gebaard heeft Dood is, door dementie Naar de overkant getrokken, En ik als zoon en dokter Haar hersens onderzoek En de rapporten van Collegae lees in die Overbekende Latijnse Benamingen - besef ik Dat ook mijn moeder Stof was waarin ik jaren Lang gewoond heb - en zie Mijn eigen definitieve Afwezigheid - want…

Dit moment Probeer ik Vast te houden - Toekomstig herinneren Dat zich nestelt In mijn hersenschors En de emotie Die me later pas Overvalt als ik De lichtval zie Over deze dag…

Hij struikelt over zijn kapotte zolen, En de Bulgaarse winter die hem wacht, Vergt alles van zijn overlevingskracht, Geen woning meer, 'de vossen hebben holen'. Maar Lubbers stapt, het hoofd fier opgeheven, De ring in voor de wedstrijd van zijn leven.…

Alles moet verdwijnen tot niets meer overblijft van dingen die hem levenloos verwijzen naar stukjes die nog stervend zijn in z’n geest wordt strijd gestreden nu de draad schijnt doorgesneden staat het falen op zijn gezicht geschreven in de grijns van medelijden waar hij zelfs geen troost lijkt uit te putten kan men aarde niet bewegen…

Ik had je willen bouwen van het harde hout met balken die wat dragen konden in steen die het blauw van staal omsloot maar mijn handen beefden even ik zag dezelfde architecturale fouten die ik in mijn hoofd vergeten wou spiegelde me in de vensters van je huis waar ik mijn eigen dromen ontmoette die ik ooit verloor maar een open deur…

Is het misschien nieuwsgierigheid het ademloze snakken naar de kick die me bijna verstikt op weg naar de overkant als een koorddanser tussen hemel en aarde die zich opwindt over de hoeveelheid lucht die hem langs alle zijden omringt de proporties van de realiteit verdringt zijn veren met honing ingesmeerd een sprong in het duister waagt…

Op mijn tocht als blinde zie ik het meeste met lede ogen aan terwijl mijn gemoed zich ondertussen vult zonder tranen ga ik als kreupele doofstom voorbij aan de schreeuw van stilte die me maant stil te staan eet ik me dik aan de leegte tot mijn genoeg het tekort is van de ander dat ik verspil zonder het berouw van de zondaar die ik vermijd…

Ik weet het herfst nog voor het vallen van de blaren het grijs van grauwe ganzen in regen vluchtig afgepunt de zee die zich in druppels zaait op kleur van lappendekens fluisteringen tussen dreven hoor door kalende kruinen schuurt de wind zijn kille adem ongehinderd wint hij veld op de stilte van de warme dagen het tiktakt op de…

Frivool fladdert hij de kanten op en af een dwarrelende tuimeling van kleur vlindert stil zijn eigen weg dronken van een bloem na bloem na bloem hoe fel zijn hartstocht glanst in mijn dagpauwoog waaiert wijd een regenboog ontspringt de dans van de verzamelaar zingt hemelhoog zijn gloria.…

ik kijk naar de madammen rabot tropical ze dansen salsa de één waar ik op val gaat er snel vandoor ik klamp haar vriendin aan plots op mijn gsm dat jij bent gegaan verdomme bram... jij hield van mijn Portret ik zou jouw Onzin doen en voor mijn Simpel gaf je mij een tune je klopte me bij ping-pong en ik zong Summertime met jou op de…

Als passend kleed glijdt ze om haar minnaars heen en proeft hun lijven. Op het ritme van getij neemt ze vasteland in met geweld en strooit herinneringen tussen schelpen en koralen. Als adem van de regen, in wolken en in nevel beheerst ze zelf de meeuwen. Ongestraft als kleptomane steelt ze het einde van de dag en verzinkt het licht…

Ze schrijft haar taal als schaduw, in woord gelezen en gewist, haar vat op dingen schildert een plattegrond op licht. Met warme streling spiegelt ze de grenzen van de dingen en neemt in afgelijnde vlakken, de aarde in bezit. Dienaars begeren haar in wervelend ballet, geolied en vol lusten, onder schroeiend hete stralen.…

Water dragen steeds en meer, aan branding breekt de zee door dam, het tij neemt keer en ook het wrakhout mee. Golven hard, geweld uiteen gespat in scherp, de snee snijdt dieper dan geween door laatste barenswee. Van schip op land gespoeld in hand van jutters schat geworpen, storm bekoeld in wiegen en in sussen, als meeuwen heel gevat…

Zoek mijn sporen waar ik liep, waar op het zand gelopen is, verdwaald maar niet verloren. Tel mijn stappen achterwaarts terug, word water in regressie. Trek me uit mezelf en leg het vasteland weer in m'n handen. Herken me als ik morgen gisteren vergeet en een vreemdeling in de spiegel ben. Beloof het me vandaag…

Een kraai vliegt langs en krast de kantjes van de dag in avond af. De nacht wiekt zwart van boom naar boom, zijn grens is schaduw, zijn nest is graf. Een kraai vliegt langs en krast de restjes slaap naar wakker weg. Het donker spiegelt angst in open en gesloten ogen, tot 's morgens, bij het eerste kraaien, de geesten weer vervagen…

Ik tel de keien knarsetandend van de onmacht, onder de voet gelopen, één voor één in een bekrompen wereld, ingesloten zij aan zij tussen soortgenoten vechtend voor een plaatsje, ellebogenwerk van steenslag in een maatschappij van muren. De som van delen is nog geen geheel, al tel ik vandaag mezelf reeds mee.…

als golf proef ik je zo zacht en zout en rond je wangen kleurt mijn branding je avondrood. Verdrinkend in de kromming van je hals laat ik mijn nacht door eb en vloed geleiden. We geuren zee en kloppend bloed streelt baren open tot de morgen ze voldaan weer sluit.…