Alle inzendingen over Rudi

Als passend kleed glijdt ze om haar minnaars heen en proeft hun lijven. Op het ritme van getij neemt ze vasteland in met geweld en strooit herinneringen tussen schelpen en koralen. Als adem van de regen, in wolken en in nevel beheerst ze zelf de meeuwen. Ongestraft als kleptomane steelt ze het einde van de dag en verzinkt het licht…

Ze schrijft haar taal als schaduw, in woord gelezen en gewist, haar vat op dingen schildert een plattegrond op licht. Met warme streling spiegelt ze de grenzen van de dingen en neemt in afgelijnde vlakken, de aarde in bezit. Dienaars begeren haar in wervelend ballet, geolied en vol lusten, onder schroeiend hete stralen.…

Water dragen steeds en meer, aan branding breekt de zee door dam, het tij neemt keer en ook het wrakhout mee. Golven hard, geweld uiteen gespat in scherp, de snee snijdt dieper dan geween door laatste barenswee. Van schip op land gespoeld in hand van jutters schat geworpen, storm bekoeld in wiegen en in sussen, als meeuwen heel gevat…

Zoek mijn sporen waar ik liep, waar op het zand gelopen is, verdwaald maar niet verloren. Tel mijn stappen achterwaarts terug, word water in regressie. Trek me uit mezelf en leg het vasteland weer in m'n handen. Herken me als ik morgen gisteren vergeet en een vreemdeling in de spiegel ben. Beloof het me vandaag…

Een kraai vliegt langs en krast de kantjes van de dag in avond af. De nacht wiekt zwart van boom naar boom, zijn grens is schaduw, zijn nest is graf. Een kraai vliegt langs en krast de restjes slaap naar wakker weg. Het donker spiegelt angst in open en gesloten ogen, tot 's morgens, bij het eerste kraaien, de geesten weer vervagen…

Ik tel de keien knarsetandend van de onmacht, onder de voet gelopen, één voor één in een bekrompen wereld, ingesloten zij aan zij tussen soortgenoten vechtend voor een plaatsje, ellebogenwerk van steenslag in een maatschappij van muren. De som van delen is nog geen geheel, al tel ik vandaag mezelf reeds mee.…

als golf proef ik je zo zacht en zout en rond je wangen kleurt mijn branding je avondrood. Verdrinkend in de kromming van je hals laat ik mijn nacht door eb en vloed geleiden. We geuren zee en kloppend bloed streelt baren open tot de morgen ze voldaan weer sluit.…

Waar ik in mijn dromen soms voor vrees is niet de pijn van ziekte of van ouderdom noch al die lange nachten of de eenzaamheid, maar het stil vergeten van je naam, het niet herkennen van je stem, je gezicht te vrezen als een vreemde vlek op het tapijt. Ik lees je dag na dag, de nachten ook, ik leer je binnenste vanbuiten en neem het…

Woord dat je bent zo weg en denkelijk verloren gelegd ik zoek je tevergeefs op alle juiste plaatsen je naam roep ik nee fluister ik verliefd je vrezend je beminnend de vreemdeling die je werd in mijn gedachten uitgewist als slecht geschreven letters aan elkaar gerist verlies ik de herinnering aan jou als grijze haren op mijn kussensloop…

Meander tussen spier en vlees ik verken herken zijn sporen zelf versmolten met de tikken van het hart met de morgen veel te gauw met de avond lang nog niet te onrustig klopt hij bij me binnen ik weet hem volg zijn weg gedwongen met de vinger in het ritme van de stroming is mijn bloed aan het bloeien is de tijd aan het krommen.…

Ja zelfs de vossen der woestijn - Iran, Egypte en Saoedi's - willen niet die schietschijf zijn voor Engelse of Duitse Rudi's. De zonen van het rijk van Donar, god der bliksem, zoon van Wodan, dondren luid in de arena's in hun strijd tegen Japan. De godenduistering zet in met het ontbreken der Azzuri...…

...En in het zieke hart van Brabant een kale flat in Tilburg-West zit een man uit Eritrea op de vlucht, niet zomaar bang, voor de lange arm der secret service van zijn vaderland ...Een column over Run the Jewels hoe de hiphop activeert geschreven door Heerma van Voss door Thomas zelf gerecenseerd ...Tot slot verhaalt herr Rudi…

Mijn verzen kan Ik met droge ogen Voordragen, zo mooi Als het publiek het Maar wil, ik doe Heus mijn best ze Zo mooi te lezen Dat de woorden van Mijn gedicht als Sieraden achterblijven Bij de mens die luistert - Een uitzondering ken ik Slechts - die ene regel Die mijn vader en mijn Moeder raakt brengt mij In mijn weemoed…

Als medicus opgeleid Wist je hoe een lever Werkt, hoe een nier Het goede van het kwade Scheidt, lichaam dat zich Hoe wonderlijk ook laat Meten, helder en duidelijk In kaart gebracht - meetbare Eenheden die duidelijk Afleesbaar zijn - Maar je werd pas echt Geïnteresseerd door de Persoonlijke dingen de De zieken jou vertelden…

Heb je het kind gezien? dat leeg liep in verkrotte achterbuurten dat sliep onder ijskoude sterren en zijn eten zocht bij een vuilnisbelt. Heb je het kind gezien? dat in zijn onschuld, al werd verguisd omdat zijn ouders voor moord de doodstraf kregen en wie bekommert zich nu om zo’n kind? Heb je het kind gezien? dat nog eenmaal mocht afscheid…

Er is opnieuw een dichter overleden Die ook als psychiater roem genoot Hij legde fijnbesnaard emoties bloot Waarbij metriek en rijm er niet toe deden Hij gaf ons heel pregnante beelden mee Maar jonge sla, nog slap, in bedjes, nee…