Alle inzendingen over Sylvia Andler

Ik zal van je blijven houden zoals in de maanloze nacht en het dode muizenhuis. Het niemandsclavecimbel zingt nog Johann Sebastian Bach ademt je naam, ondanks - geen (enkele) verheerlijking, verbloemd en ik noem je bij je naam, zal van je blijven houden.…

Mijn kat is dood, de gele bomen treuren. Zomer, roep ik, overnacht bij mij: want het appelbloesembed staat klaar en jonge paddestoelen zingen Vivaldi, overjaarse violen knikken portato een nieuwe geur van jasmijn bevrucht de nacht mijn kat is dood.…

Predikherenlei: een visje ligt te sterven boven de Leie.…

Een overgebleven zomer- vlieg probeert haar vleugels nog te slaan, haar winter nog te mijden. Heerlijk is nochtans die eerste kou, haar donkere plek in vreemde straten. François! Moet je eens proberen: één oor sluiten. Als ik het doe, dan hoor ik jou, rank als in die Bachpartita terug de winterprelude in c spelen, ebbend in mijn kale…

Ik woon niet waar ik meen te wonen als in het donker van deze venster- loze kamers de letters van jouw gele naam op elke muur mijn eigen zwak- heid tonen. Het is laat. Ik heb me- zelf ontdekt. Hoor je, ik heb gezegd: "Ik woon in andermans huizen waar tuinen bloeien, steeds, als 's zomers. In de tropen." Mijn tere pen trekt uitgeschoven…

Je had het zacht gezet, ons vuur, te zeulend. Het was muziek geweest zo, lang geleden, toch van alle tijden. Het lukt je wel om mij te mijden nu en sinds het smeulen van ons vinnig licht ken ik jouw stilste lijden. Prince, mag ik je vragen niet om mij te treuren, niet om wrange beelden, niet om onze weelde ener fel- begeerde herinnering…

Maman! Tu es le faucon qui m'entoure et qui me suit dans la fuite que je prends pour les risques les plus rouges de ma vie comme des oiseaux sauvages et surtout ceux qui me mordent pendant que je plonge en te cherchant dans les profondeurs de l'océan. Maman! Volons, nous deux, volons donc dans l'eau jaune de notre simple vie, maman…

Ineens was daar een rood van mij dat jij ontkende. Wij lagen samen bloot op vreemde oevers toen mijn moeder zei dat het niet mocht.…

Mannen blijven graag aan muren kleven en in bedden op tafels in de borden waaruit zij hebben gegeten in muziek. Je kunt het nog zo heftig zingen, dat het voorbij is, voorbij, voorbij dat het uit is, uit is, uit is dat je nooit meer, nooit meer, nooit meer. En daar zingen ze weer terug vanuit alle hoeken van de kamer vantussen de verschoonde…

Wij lagen in ons blauwste zomerbed en in een zuider voile afgesloten. "La Provence?", vroeg jij toen, alsof jij dat niet had geweten! Verleden week heb je me nog gemist in het zo groen tot geelgeworden Vlaamse vlas, toen ik er echt - ja echt! - niet was.…

wie ik ben probeer ik te bezoeken wie ik ben geeft zich thuis de troost ontroostbaar probeer ik troostrijk vorm te geven moeten en willen kloppen elkaar bemoedigend op de schouder verdriet en vervreemding een kanten bruidssluier van de nachtmerrie waaronder mijn jeugd verpletterend platgetrapt verpletterd geen gezeur aan wie ik ben…

Deze julimiddag voelt uitzonderlijk jong nu ik na lange en doffe maanden aarzelend je grijze graf weer durf te zoeken. Langs de zomerbeschenen granieten steen begint in een hoek witte klimop te groeien alsof je nog zou leven en volop aan het bloeien bent. Julie, mijn kind, let niet op deze milde en onverwachte tranen. Vergeef me ook het…

Julie, ma fille, finalement je t'aime dans ta totalité et j'aime ta mine sincère. A l'heure présente je cherche ton jeune et vif visage dans les profondeurs inconnues de ta mort trop imprévue, ma chère petite fille, où es-tu, ma grande? Je te cherche dans tous les étés d'il-y-a seize ans et plus, l'amie du coeur pur et simple d'un…

Ik schreide me het water uit de wereldzeeën na de eerste zere weeën waarmee u ten tonele kwam en later, toen mijn veel te idolate voelen me nog droever maakte, dichte vriend van mij, bleek ik, te week voor enig leven, opgeschreven als ultiem ten dood. U moet leven, ideëel in mij en blijven bloeien. Of moet u sterven nu? Bent u zo ziek? Dan…

Goudgeel weer het bier en lollig de jongens. Waar moet dat henen? Mijn plan om non te worden weer twee weken uitgesteld - eerst wennen aan het idee, de drie geloftes onder mijn armen nemen in plaats van - goudgeel bier loopt langs mijn wangen. De jongens raken mijn armen aan. Waar moet ik heen? Boerend vertel ik een mop iedereen lacht terwijl…

Het fileermes heb ik klaarliggen. Wie ben je? Ik zal het weten. Keurig zal ik je na het fileren weer aan elkaar naaien. Want zo ben ik ik heb liefde ------------------------------------------------- Uit: 'Men zegt liefde', 2003…

de ces jours, vous me confiez que je suis si vieille que des feuilles sèches, ridées et presque mortes d'un automne prochain que je connais depuis longtemps, mais vous!, vous êtes un tendre printemps! Ce vent clair et doux dessine les contours de votre mine divine et de votre vert frais. Je sais que je suis vieille. Je vais dormir maintenant…

Van roestvrij staal was zijn gezichtscontour alras, haar zogezegde slangengif zou hem niet langer meer verrotten en die veel te weke tintjes groen in haar zo bleke lentebotten bevroren onder zijn druk van snoer die zij probeerde nog te weren. Doch de hardgeworden kern van uien uit haar wintertuin verwijderde zij zorgvuldig, ook de nieuw uitziende…

Vannacht stond zij wat ui te eten. Die ui was op azijn gezet, met lieve kruiden. Het geroosterd broodje mét neutraliseerde haar gezien de combi- natie beider smaken. In die dagen werd hij ingekeerd, zijn roestvrij staal verweerd. Hij zag eruit als in geen tijden afgestoft, haar serreplant als goed verzorgd met zwoele bloemen op het Zuiden…

Klokje in de sneeuw, mag ik je liefje worden in de wintertuin?…

Ontken niet langer mijn gebinten na de hints die ik je gaf. Je blinde blik maakt me heel ziek. Je droeve ogen zeggen mij: "Mijn bedelkind, mijn lentewind, mijn labyrint in droeve dagen. Waar was het nou precies alweer? We horen samen onze vragen. Of er antwoord is komt later." Je gesnater maakt me ziek en evenzeer vraag ik me af: waar…

lange roze mails. Ik denk jou toch te mogen delen in mijn nachten, mijn gedachten, weet je wel? Ik voel een renaissance, lieve France, ik hoor je niet! Smorend wordt mijn souvenir... Mag ik morgen op je wachten in een nieuwe dageraad? Ik laat je nou, je wordt zo stil en grijs! Schrijf me: ben ik met dit mailtje hopeloos te laat? Je baart…

Le temps me semble ouvert et bleu, ce temps trop tôt et chaud au cours d'une promenade au bord de la mer pendant mes réflections de velours du matin. Je vous rencontre à ce moment: dans vos yeux je trouve le tonnerre d'un ton brûlant, vos yeux sont riches d'un gris illuminé et d'un azur en fleur qui me monte à la tête. Est-ce que j'…

Antoine, comme vous m'avez voulu, mon cher, je me souviens de vous présentement après autant d'années. C'était une aube d'un printemps hésitant. Comme j'étais jeune - encore - je vous rencontrais au bord de la mer à Saint-Tropez. Après de m'éveiller, je me promenais envers toutes les teintes bleues autour de moi, rêvassante d…

Ma chère Flavie, le vide n'est rare- ment gris! Il-y-a l'éclat des fleurs du printemps qui fleurissent: les petits narcisses faisant le tour d'un arbre ancien caressent les crocus jeunes et violets pendant que les tulipes blanches le long de l'allée vont en bouton. Anémone! Quelle perspective! Sincèrement, Antoine…

(Flavie & Antoine) Ne me répondez donc certainement jamais que je suis tôt avec cette lettre après à peine un jour comme si j'aurais voulu vous attendre, je me pro- pose où, mon cher? J'ai quelque chose douloureuse à raconter: le jardin n'est plus à moi à cause d'un déménagement imprévu. Après avoir lu votre poème de hier, j'ai fait…

de la réponse c'est que j'espère de pouvoir recevoir votre lettre - à l'onze suivant? Ce temps sent long! - sur mon adresse nouvelle à Paris. La boîte à lettres ici-bas reste très vide. Mais je suis en train de goûter une tasse de thé jasmin, mon cher... un instant si vous voulez? La fille Flavie s'endormait plus tard en attendant…

La soirée de l'onze avril un bal galant se situe au centre de la ville. La musique vague de la mer se ballonne entre des enfants char- mants. Les petites filles sont drapées en robes nacrées. Quelques couples agés - ils semblent purement la vérité - dansent l'aube jusqu'au midi. Dans les ténèbres de la nuit, je te cherche, ma chère Flavie…

Een jonge lente doet vergeten wat ik in de ochtend moet. Je hoort te eten, zegt mijn arts. En wars van een subliem ontbijt, verblijft een rijke tafel leeg. De gouden vleugel lonkt mij toe, hij heeft mijn ziel zwaar aangevreten! Zieke klanken kleuren mij: het flauwe en blankste iel, alsof ik een palet verzweeg.…

Verheven op de zwarte toetsen raakt zij snel het vleugelspel. Bij de aparte oppoetsbeurt heeft zij het wit zelfs gladgewreven. Als het oker later valt, heel even door de voorjaarsramen, gaat zij traag een Triste spelen. Grijze en verstilde beelden zweven door de avondkamer - ziek. Zij zoekt een scherpe bril om haar zwartwit verhaal in…