Alle inzendingen over Verveloos?

Dichten is liegen op een hoger plan van een lentemus een zwaluw maken als deze onschuldige het lijden kan, nonchalant de kosmos raken, nog met een uitgestoken vinger in de pap, en trek daarmee een smetteloos laken over de lappendekens van een laatste winterdag, achter de spiegel staat een droombeeld wat ik herken, de hemel drinkt het eerste…

Muren als krantenpapier, verdroogd en blootgesteld aan noorder winden, het kind gespeend van een tastbaar evenwicht, vergroeid met het grint en de vrije distels op het speelkwartier taant de toekomst in zijn overlevering . Het daglicht in de duisternis maant tot willekeur en schemering,de schaduw valt over het ontmantelde huis, waarvan…

het Binnenhof is wit en sprookjesachtig tot vreugde van een enthousiast publiek Japanners schieten, alles is hier prachtig, alweer een digitale Anton Pieck haast verveloos, maar zeker schilderachtig betovert ons de koude politiek…

De deur naar de toekomst staat op een kier, verveloos knipoogt zij mij spontaan een warm welkom toe en ik antwoord met een lach ik pak een van mijn sleutels en open de laatste deur, aan het eind van een hele lange, maar oh zo verdrietige gang Ik ga de trap op naar boven, de vele treden kennen even zovele verhalen, die in de loop…

Je staat er maar van jaar tot jaar achtermuur omgevallen half ingestort het dak dakpannen hangen balanceren zwak op losse latten de fut is eruit kozijnen verveloos al een hele poos ramen vuil en onbewoond en binnen zag ik stofrommel en veel spinrag ooit een stoere boerderij nu een somber wrak wie gaat je opknappen maakt een nieuw dak…

De muren zijn verveloos in het armzalige vertrek, waar ik, denkt Paul Verlaine, alleen, als een hond verrek. Een kamer, een tafel, een bed, bloemenwaaiers van ijs - zo crepeerde Paul Verlaine, rue Descartes, Parijs. -------------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichten', 1947.…

Maar wat kan u barst en spleet thans schelen, Groene pan of verveloos kozijn? In de linde hoort ge uw vooglen kwelen, Op de bladeren speelt de zonneschijn; Kinderstemmen komen 't oor u strelen Welkom! welkom! roepen groot en klein.…

zó kleurloos dikwijls als ook leemte kan zijn met melancholie op de loer en ginds het verdriet oprukkend als een groots vijandelijke leger zó voel ik me soms op verveloze dagen als het bladdert dan verlang ik hevig naar grondverf aangebracht met zachte kwast…

Of was ik verveloos, bladderde ik af? Was ik vooral grijs, was ik te grauw? Was ik een nare kwast, een waardeloos penceel? Heb ik het palet aan levenskleuren overgeslagen? Was ik een te stil leven of juist een te uitbundig? Was ik een schilderij, een portret? Een aangenaam of onaangenaam portret?…

Op het bankje naast de glasbak gaat zij even rustig zitten het is een komen en gaan van lege flessen elke fles breekt weer een herinnering in scherven al snel gaan haar gedachten terug naar die andere glasbak bij een ietwat verveloos bankje het gras was daar iets groener klanken klonken minder bitter een fel gekleurd kleed verborg de…

Aan 't roer staat, oud en verveloos, een poppetje, Als vader. Zachtjes blaast het meisje in het zeil.…