43 resultaten.
De deur
netgedicht
1.0 met 1 stemmen 83 Beneden in de kelder,
om de hoek en uit het zicht,
staat een deur met venster
die vroeger boven
toegang verleende.
Nu, in het duister,
staande tegen een grijze muur,
staat hij doelloos de doorgang
naar niets te versperren.
Maar, zolang de tijd,
zolang de hoop,
ééns weer door opening
ruimten te ontsluiten.…
Zie dan de mens
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 100 Het is met de mens maar raar gesteld.
Hij bekleedt zich met geweven stof,
hult zich in exquise geuren,
en laat zich door cultuur vervoeren.
Toch poept en piest hij
gelijk welk dier,
en flatuleert bij het leven.
Er is echter nog iets anders
waarin hij zich van dieren onderscheidt.
Dat is, hoe breekbaar ook, de Liefde.
Heden ten dage wil men…
Over een vogel en de zon
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 108 Klap - wiek
klap - wiek
doet het vogeltje,
toerend door de avondlucht.
Zoekend naar een torretje,
een mug, een mot of vlieg.
Dit alles bij een zonnetje,
dat afscheidsrood ter kimme neigt.
Na het suizend zoeven
langsboven dimmend licht,
gaat ons kleine vogeltje -
de trek gestild, de dorst gelest,
op weg naar rust, naar vaste stek.
Dan…
In stilte is de kamer
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 177 In stilte is de kamer.
Geen wijzer wordt bewogen,
alles staat of ligt in rust.
Een stofje dwarrelt,
voor de rest geen zucht.
Op de kast een foto
van omhelzen, van jong geluk.
Een lage zon leest langzaam
zijn en haar gezicht,
vol hoop en verlangen.
Twee levens uitgehangen:
het ging nooit stuk.
Stilte heerst vandaag.
Morgen gaat men ruimen…
Schaduwen
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 104 Ik zag schaduwen
over een trambaan glijden,
van hen op weg naar huis,
of elders heen.
Van het ene
naar het andere punt
het gaan belevend,
lopend over steen.
De schaduwen snelden.
Toen ik ze zag,
sloegen zij slag,
vanuit het westen.…
Elegie
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 118 Hoe je vooral buiten weleens zei
die couperose zo vervelend zichtbaar te vinden,
want ijdel tot het eind.
De snottebel die tijdens een wandeling
soms aan je neus kon blijven hangen,
ergerde je, want 'van oude mensen'.
En nu is het drie jaar geleden
dat je ontleefde lichaam
onder een zwart granieten plaat verdween.
Agnus Dei, dona nobis…
Vader wacht
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 73 Al het vleselijk tastbare
van hem die eens mijn vader was,
bevindt zich nu te midden
van andere geruimde doden,
in het tochtig duister en koude vocht
van een knekelput,
een stinkend krocht
bedekt met houten planken.
Hoop had hij weer op te staan,
om samen met zijn Heer
de overwinning op de dood te vieren.
Nu wacht hij, zonder weten,
genadig…
Dáár zijn
netgedicht
2.0 met 2 stemmen 85 Dáár zijn
vanwaar ik ooit vertrok
in de tijd van langzaam ontluiken
in de tijd vóór 1+1
in de tijd waarin sprookjes geen sprookjes waren
in de tijd van moeders veilige armen
in de tijd van hop paardje hop op vaders knie
van lieve beesten
van enge mevrouwen
van boze meneren
van grote ontdekkingen:
de lucht is meestal blauw
en gras is meestal…
Bomen
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 94 Bomen staan,
zij liggen niet.
Tenzij daartoe
door woeste storm
of mensenhand gedwongen.
Naast het pralen met hun bladerkroon,
vegen zij bij wind de hemel schoon;
geven schaduw, en de wereld lucht.
Voor al dat dienstbetoon
vragen zij niets terug.
Nu ja, misschien om hen te sparen.
Hoor hoe 's nachts de bomen
middels het ruisen van hun…
Melancholie
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 72 In gedachten - en dat niet alleen -
heb ik al zoveel gezworven:
door natte, verlaten straten en donkere stegen,
door steden, dorpen, gehuchten en dreven.
Tevens heb ik talloze kamers in mijn hoofd geopend
om reeds gestold leven opnieuw te doorproeven,
en hebben mensen, dieren en dingen van toen
zich opnieuw aan mij gepresenteerd
opdat ik vinden…
Daar was ik
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 58 Daar liep ik
Daar at ik
Daar sliep ik
Maar nu niet meer
Ben niet gaan zweven
Want nog steeds in leven
Maar daar was ik
Nu ben ik hier…
Verlangen
netgedicht
2.0 met 2 stemmen 71 Zonder alle zorgen zijn
en gelukkig voorbij het heden
zo wil ik heel mijn leven
snellen naar een volgend ogenblik
met brandend verlangen
stap zettend in een volgend uur
een nieuwe dag
waar schaduw ongeboren blijft
en duisternis slechts
als dichterlijk iets
het licht mag sterken…
Gedachten
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 56 Gedachten zweven
vanuit het land der geesten
flakkerend of als damp
ontstegen aan het vuur
dat in de hoofden
van dichters
in liefde wordt ontstoken
In die gewesten
waar vormen wachten om
net ontloken, te worden bestemd
heerst vreugde dan wel vrees
want kinderen uit deze oorden
worden anders groot
hebben ander leven…