Alle inzendingen over Wim

de rail ligt er nog de spijkers die we zochten onder bomen met vleermuizen echte angst als de trilling voelbaar was de lucht vol hing van zomer de smaak van de rivier op de lippen zeggen konden we het niet niet met woorden onderhuids steeds strakker tot barstens toe de koeien vooruitdrijvend de reeds onteigende gronden in…

blad waait met de wind op weg naar verre plaatsen winter nadert ras stappen op het pad bladerloze boom in sneeuw een enkele vogel de oude steen ligt stil door verre eeuwen heen door niemand gezien kabbelend water stil ligt de verlichte stad een vogel vliegt weg het ven verscholen voetstappen in verse sneeuw krakend ijs dichtbij…

bladeren vallen wiegend langs grauwe grijzen en dreigend blauw een wind als koude hand op de arm uit de mouw een vogel trekt zich schetterend terug niemand ziet de pad onder de houtstapel het huilen van de lucht de verstilde salamander de vlinder die niet vliegt wie kan het water nog ruiken het getij nog keren de krant ongelezen…

Parijs ‘77 I. de langzame woordenslijper slentert met plooien in de pantalon de Seine af de kerk voorbij maar op Pont Neuf spuugt hij de scheermessen op een hoop en veracht de revolutie en met gebruinde tanden doet hij de Eifeltoren roesten II. in de straten rond Pigalle geen zoutpilaren geen brand wel gelaarsde benen…

verleden week vond ik een versteende geliefde tussen wat geuren van gisteren die het liefhebben verleerd was in nevel verpakt de decoratie van een stad zeven gedichten heb ik geciteerd ze verrees niet huilend heb ik het karkas omarmd de lippen gereinigd met toverspreuken maar de leugens bleven de sporen van de tijd gevolgd toekomst bleef…

de smaak van Ingmar Bergman grimassen verstoren de gang van de wind de eenzaamheid slechts rotsen en dromen scheppen de beelden van de schilder tastbaar het lot vrouwen ontvangen tussen kleffe dijen de webben het gruis van eeuwen de melkende zee de tempel als kasteel stemmen achter de branding verstoren het gaan…

landschap de vochtige grond de dampende aarde de baarmoeder van een kreet na de stilte de nacht als sluier de maan in de kring de man erbuiten verzonken in de dans van onvergeeflijke woorden de auto’s op de snelweg krassen monotoon de runen in het duister landschap…

geen etiquette in de gaten van stilte huilt het kind van morgen in gerafelde eenzaamheid de stukken uit de middag maar vanmiddag vielen snippers eierschaal omlaag gras kleurde tot kunst geboorte werd begrafenis de zon doofde in de asbak de thee met chloor smaakte naar bestoven tantes ik voelde me gevangen achter tralies…

ziener het venster met oude webben gesponnen in een oud en stoffig verleden openbaart onder luide weeën een vergezicht bolle waterogen in slierten gespannen tussen daken van stilte vliegende bacillen van azuurblauw gehuld in grijze nevel als vruchtwater van ouderdom gestold braakselmassief in druipende grotten verborgen maar stinkend…

Zo herinner ik me de voddenkoopman van de overkant. Ik was in deze ontvolkte buurt zijn laatste klant. Zittend aan het raam zie ik nog zijn volle kar staan. Midden op de weg. Hoor zijn roep. Wat vrolijk en somber stemt, want als ik er niet meer ben, wie herinnert zich dan zijn stem? -------------------------------------------- uit: '…

de boom is hoog en dik al menig jaar oud een prachtig stukje hout kappen dus de botte bijl gaat erin scherp als een mes het woud huilt in bes een geldklus na ons de zondvloed zo wordt er gedacht verloren gaat de pracht onder een stille zucht kale plekken in het woud bomen met wonden macht is niet gebonden ze stelen onze lucht…

de man op de hei was niet belangrijk toen ik je kuste maar nu zonder jou zie ik die man toen ik je kuste omdat jij me niet niet meer kussen kan…

ginds voorbij die flauwe bocht waar het riet naar het oosten buigt en de oever rijkelijk ligt in glanzend gras, daar, waar het water schittert met schaduweffecten in haar golfslag, dáár voorbij vind je de molen, die onverstoorbaar al honderden jaren het graan vermaalt tot meel tot welzijn van de mens…

in stilte wordt macht uitgeoefend zwijgende, alleszeggende ogen dwingen je een and're weg een huwelijk wordt besproken met iemand die je niet wenst je bent als een kip voor de leg we leven in alle vrijheid op de wijze zoals Allah het wil het staat beschreven in de Koran een jong zuiver hart krimpt ineen bestemd voor vrije hemelse liefde…

soms wil je niet wil je niet getroost worden wil je huilen alleen in verdriet om wat je niet hebt wat niet meer is languit met opgetrokken knieën schokkend en tranen die vloeien lig je huilend met een stem die breekt een lichaam uiteen een naakte ziel die hunkert naar dat wat niet meer is alleen alleen zijn om vandaar uit op eigen…

Je sprong huppelde struikelde en viel spuwde blies beukte tegen kademuren en ik ik stond daar aan de rand nat te worden likte zout van je lippen smulde lachte speelde toverbal met je tong en we smolten we versmolten iedere avond ballerina in een pose voor de zon wist ik dat de nacht later nooit meer rond zou zijn als toen geen…

Als avondrood magenta zich vermengt met wind en zee en dromen van gasten aan de boulevard oude mensen twee aan twee traag hun late doel beleven samen slenteren uit de nu open deuren van het grote huis turend over water en peinzend zoeken naar deining hun adem het schip zien dat ver langs de horizon zijn weg vindt ze lachen…

Als ik belastingenveloppen open Dan val ik bijna elke keer in zwijm. Viel dát nou maar eens onder briefgeheim - Dat ik daar met een boog omheen moest lopen. Met veel plezier voldeed ik aan mijn plicht, En liet ik zulke post hermetisch dicht.…

Werp een kiezel in mijn vijver en geruisloos haast onzichtbaar over water trekt zijn kring slechts één merel zingt en de wind speelt zacht met wilgenbladeren maar de kleine vlinder vredig rustend aan de rand fladdert weg.…

Johan Cruijff vindt het zwarte tenue van het Nederlands Elftal maar niks. Door de tribunes op de achtergrond zouden medespelers niet opvallen. --------------------------------------------- Kritiek van Johan Cruijff werd wel verwacht, Want Johan heeft altijd wel wat te zeuren. Oranje-kleding, nu in zwarte kleuren, Alleen een idioot*) heeft…

het lachen in de herfst verleerd bijna vergeten dat het er was als mossig groen en vochtige aarde dat leven doet jouw hand op de mijne de kinderen in de bladeren wervelwindje van leven een zomaar zondagmiddag en nu nu ze groot en bijna weg zijn vallen de bladeren weer slaat regen ongeduldig tegen hetzelfde raam van waar ik je lopen…

De schaaksport is niet meer wat het ooit was, Bedrog wordt er gepleegd door kampioenen. De een had rare knoopjes in zijn schoenen, De ander moest opvallend vaak een plas. Bij Niemann trillen ballen in zijn billen, De darminhoud maakt heden de verschillen.…

na de overtocht op de nieuwe oever keek ik zoekend om me heen ze waren weer aan boord gegaan en weggevaren zonder iets te zeggen er was weinig te zien en ik begon maar te lopen wensend dat ik een stok had op de boot hadden ze uitgelegd wat ze tot nu toe hadden ontdekt en dat het onderzoek nog in volle gang was ook hadden ze gezegd…

verleden week vond ik een versteende geliefde tussen wat geuren van gisteren die het liefhebben verleerd was in nevel verpakt de decoratie van een stad zeven gedichten heb ik geciteerd ze verrees niet huilend heb ik het karkas omarmd de lippen gereinigd met toverspreuken maar de leugens bleven de sporen van de tijd gevolgd toekomst…

de martelgang langs witte messen in een eerlijke ochtendlucht roept koude woorden op doet nachten vertrappen het lichtpunt van de reclame fladdert langs de gevels de zwijgend volle straten in oproerpolitie tot de tanden gewapend de paranoia-eters kouwen de woorden uit gevulde plasticzakken tot de rand vullen hun muilen met leugens voor…

ach dat arme gras bij het krieken van de dag al zo in tranen…

En was oorspronkelijk niet elk beeld van jou te teer voor woorden later zou ik je schaduw bedekken beschermen tegen licht breekbaar is mijn adem nu als ooit de klank van ons geluk tussendoor was er het leven samen en intens.…

Zo’n avondklok betekent huisarrest. Ik ben jaloers op hondeneigenaren die ’s avonds nog wat buitenlucht ervaren en zie maar weinig heil in een protest. Dus moet er maar iets anders aan de lijn. Loes doet de cavia, ik het konijn.…

vol hoop en dromen vertrok ik westwaarts om mezelf opnieuw uit te vinden mijn oorsprong te zoeken de dood voor te blijven en de nachtman die alles verduistert ik vond de onherhaalbaarheid de lineaire tijd de ontoereikendheid van woorden de ware aard van liefde en natuurlijk de dood en de nachtman…

Wie toch heeft dat heelal gemaakt; Wie was er zo bedreven? Hoe is de mensheid ooit ontwaakt; Wie bracht op aarde leven? Veel vragen over hoe, wat, waar. We willen dolgraag weten. Maar na verloop van menig jaar Kan veel ervan vergeten. Hoe zou het zijn met Klaas en Riet, Met Anneke en Peter? Waarom had Nel zoveel verdriet? Zeg, is vriend…