Netgedichten

netgedicht (nr. 21.217):

het huilen van de lucht

bladeren vallen wiegend
langs grauwe grijzen
en dreigend blauw

een wind als koude hand
op de arm uit de mouw

een vogel trekt zich schetterend terug

niemand ziet de pad onder de houtstapel
het huilen van de lucht
de verstilde salamander
de vlinder die niet vliegt

wie kan het water nog ruiken
het getij nog keren
de krant ongelezen laten
en zomaar stil worden

achter de horizon de suikerfabriek
de flauwe geur van bietenpulp
een sleper op de beteugelde rivier
een vader fietsend met kind

een middag stenen keilen
en een warme kinderhand