Netgedichten

netgedicht (nr. 22.636):

lachen in de herfst

het lachen in de herfst
verleerd bijna vergeten
dat het er was
als mossig groen en vochtige aarde
dat leven doet

jouw hand op de mijne
de kinderen in de bladeren
wervelwindje van leven
een zomaar zondagmiddag

en nu
nu ze groot en bijna weg zijn
vallen de bladeren weer
slaat regen ongeduldig tegen hetzelfde raam
van waar ik je lopen zag
tevreden glimlach rond je mond

even geheimzinnig als die van de Mona Lisa