Alle inzendingen over aardkorst

Het water was verdwenen de aardkorst vervelde verloor haar vlakte vertoonde barsten. Regen kon de bodem niet meer likken er kwam geen druppel meer. De wolken waren uitgeweend. Hoewel triestig verdorde het gebied verder. Onherbergzaam voor mens en dier. Verlaten. Geen hoop meer op beterschap integendeel.…

in mijn linkeroor Ik kijk naar links waar jouw schaduw valt In mijn waan Zie ik een korenveld vol gemurmel Scheuren in de aardkorst Een veld waar de storm een woeste hoer is Een matte sluier spreidt zich over de voren Ik slik De traan brandt in de klier In mijn waan Hoor ik kwade mollen delven Hoor ik een wiegelied voor uitgebluste…

Waar de levensraderen van wieg tot zelf gedolven graf, ratelend de aardkorst raken ontspringen heerlijke bronnen spinnend lispelt het water, opgeschreven als heldere verhalen waaruit de liefde als spelend kind in werd geboren, soms vertragend in de koelste meren, daarna de versnelling tot aan een waterval, het spat uiteen, het is overal…

langs elkaar scheuren en waarbinnen zonnen zich opblazen tot rode reuzen of ineen storten tot witte dwergen of zelfs zwarte gaten dat ons zonnestelsel met een snelheid van 782 460 kilometer per uur rond het centrum van de Melkweg draait en de aarde met zo’n 100.000 kilometer per uur om de zon en in één dag om zichzelf dat onze aardkorst…

onder zijn machtig lichaam dient de aardkorst hem tot speels matras. een grimmig spel van dringen en duwen van schollenschuiven en van botsen, tot een schol zijn evenwicht verloor, knallend scheurde, zich verhief en bovenop zijn spelrivalen schoof.…

I Karbonkels* spreiden zich als gloeiende kolen over een schuivende aardkorst Jouw tere hand morst schaduw in genadeloos zonlicht te fel voor jouw geopende ogen En droogte schuurt mijn mond waarbij mijn gekloofde lippen jouw overvloedige tranen drinken II Het gekir van jonge krekels weerkaatst in het nachtelijk ruim dat geen…

De aardkorst zal me verzwelgen Hoor de platen schuren, roestige raderen Briezen in de winkelstraat, lachen om de grillen van het toeval. Ik wantrouw mijn oren de stemmen die ze vangen in hun open schelp. "Hou op...smoor de nagalm van het gekrijs,! vergeet de leugen, de lijklucht van de list.…

In een breed lichtvlak Langs schimmige dreven Als uitlopers van een web die de stad Aan de dorpen knoopte Langs populieren holden wij Ontsnapte dwazen Hij hijgde dreigend tegen mijn rug De aardkorst gaapte stomverveeld En door haar kratermonden siste de stoom Of was het de razernij van de belager?…

kan ook nergens stromen nadert snel het ademloze voelen lege bleek geworden bellen ploffen voor het laatst een teken van verwachting hoge zandmotieven zien verstoffen klaagt de zinnen aan tot doodsverachting de beweging staat nu vast in stenen golven, hard en star, verdicht bevroren niemand kan aan woorden iets ontlenen als ze aan de aardkorst…

Hoe snijdt als messen de vlijmende wind en splijt alomme de aardkorst open ! Wat deed u verlaten uw outertroon? Wat bracht gij naar hier Heer Jezus, uw Zoon, in wie wij geloven en hopen?…