Netgedichten

netgedicht (nr. 71.774):

Onze grootste buur?

Waar de levensraderen
van wieg tot zelf gedolven graf,
ratelend de aardkorst raken
ontspringen heerlijke bronnen
spinnend lispelt het water,
opgeschreven als heldere verhalen
waaruit de liefde als spelend kind

in werd geboren, soms vertragend
in de koelste meren, daarna de
versnelling tot aan een waterval,

het spat uiteen, het is overal
het vloeit als goud als we
het ademen, belichaming
zonder grens om door nood in
het groenste dal de dorst te lessen

waarom bouwden we barrières om
de stroom te temmen? Slijpen we de
messen om een natuurlijk deel te
eisen, rechtvaardigheid in een vrije val
rotsen in de ongetemde branding,
de slagschaduw van onze natuur

in de gevaren die ons omringen, de
mythen blijken onze grootste buur,
die naar geest niet te begrijpen
is misschien wel de grootste straf.