Alle inzendingen over afgebrokkeld

afvallig oogt het dorp vereenzaamd hart is afgebrokkeld gebedshuis neergehaald als ontij krijst is het dienend kruis verdwenen bouwt men op geloof…

Oude verf in langdurige lift brengt afgebrokkeld daglicht door grote spleten die de tijd vertraagt. Wielen stijgen door kabels en trekken zich op aan het komende zicht boven de deur. Een trein wacht op hellend vlak, maar hij blijft staan want het perron verdraagt vandaag geen voetstappen.…

Herinneringen worden gevlochten doorheen de tranen van afgebrokkelde muren Beelden rusten en gaan vervagen de pijn echter, lang geleden, die blijft je voor jaren in je schoot aanstaren Vleugels worden gebroken handen vergeten te slaan angsten blijven drijven op een eiland waar ik ze wil begraven samen met een opgeborgen traan Een…

verloor mijn weg en hervond hem tussen de wateren en bossen tussen de velen paden strek ik me uit en kijk omlaag over het dal Het uitzicht ligt smetteloos voor me onwetend wat er verder voor me ligt ben ik nu zoals ik geloof dat ik nou eenmaal ben Toen het dal De muren waarin ik vastgeketend zat liggen ergens daar in het dal afgebrokkeld…

Krom gegroeid door lange jaren staat gebogen in de koude wind de oude eik met kale takken te staren naar zijn afgevallen bladeren die dor en droog de grond bezaaien, geen kleur meer hebben vertrapt door mensenvoeten, droog en krakend tot verpulvering en zelfs zijn stam voelt koud waar bast al afgebrokkeld is nu buigt hij 't hoofd, en…

in mijn strijd, gaandeweg een bedeling heb ik geen spektakel ontmoet in jouw blauwe ogen, het was mat en zelfs de horizon kiemde naar het verticale het was vreemd, jouw naakte silhouet te mogen aanschouwen in het afgebrokkeld maanlicht, ik streelde de wind en dacht mij rijk aan jouw blanke huid we stierven in het kielzog waar de herfst…

afgebrokkeld vreet elke minuut zich vast in de aarde grijze sporen stijgen weerloos tot stuurloze, ontwortelde kreten in een effen blik vol regenslag uitgeteerde wangen kronkelen in vergane dromen schuren langs meedogenloze bomen wanneer tussen morgen en avond de dood waait in verzegelde ogen en zich opsluit in een droge mond…

ik nu met jou de kustlijn als scheids tussen gevangen en vrij De kamers onzer harten samengesmolten tot de absoluut grootste Het litteken op mijn ziel fluctueert grootte in verweesde omschakeling van hebben, naar houden van Goed genoeg nu, ken ik jou beslist de mooiste blootste Hoog en karakteristiek boven klif op pad Steile afgebrokkelde…

Ik heb een wandeling gemaakt waar ik herinneringen tegenkwam de één wat mooier dan de ander maar die ik in mijn hart meenam Een paadje met afgebrokkelde randen waar ik meer dan eens mijn voet verzwikte omdat ik nooit toegaf aan "niet kunnen" en het elke keer gewoon wéér flikte Waaróm zou ik niet op dat randje lopen ik was toch goed…

een verlaten dorpje in de Cevennen natuurlijke troosteloosheid, intense hitte en 's winters koude je moet wel heel erg van deze plek houden hier te moeten wonen zal buitenlanders nooit wennen slecht een kleine oude woning staat er nog te koop restant van de huizen is reeds tot ruïnes vervallen daarvan resten nog slechts muren en afgebrokkelde…