Netgedichten

netgedicht (nr. 41.815):

Een net zonder mazen

in mijn strijd, gaandeweg een bedeling
heb ik geen spektakel ontmoet
in jouw blauwe ogen, het was mat
en zelfs de horizon kiemde naar het verticale

het was vreemd, jouw naakte silhouet
te mogen aanschouwen in het
afgebrokkeld maanlicht, ik streelde
de wind en dacht mij rijk aan jouw blanke huid

we stierven in het kielzog waar de herfst
ons had ontbonden

nog zijn mijn zinnen niet compleet
in de regie welke jij voor mij had
uitgeworpen, mijn net blijft leeg
in dit bestaan zonder mazen