Carl Barks was de man
die Duckstad heeft ontworpen
Gansdorp, Walvisdam
en andere steden en dorpen
Met de wereldberoemde inwoners
Willie Wortel, Dagobert Duck
De zware jongens, Zwarte Magica
en natuurlijk Guus Geluk
Een geschatte 6300 pagina's
in de jaren veertig tot zeventig onstaan
Nog steeds worden er schetsen
van Barks strips…
in wervel en rib en bekken
schuilt een draderige spons
een web van aders en vet
hier wortelt elk orgaan
nog amorf in de knop
een witte waakhond
gebald in een cel
weert de gore kiem
een ronde bark
gedeukt in de flanken
voert een geurloos gas
naar de tippen van mijn lijf
van long naar vezel
draderige klonters stremmen mijn bloed…
het schip rolt
van schots naar scheef
de destabilisator geplaagd
door een virus, legt het aan
met de middeleeuwen
en haar houten barken
de rotsen onverstoorbaar vlakbij
kijken niet naar een eeuw
meer of minder evolutie
heeft hen slechts bijgebracht
dat ze er nog steeds
als de klippen bij kunnen zijn
in morse en andere code
de noodkreten…
vol van aarde is mijn taal
gestorven aan een droom
stuurloze bark op zee
meanderend door de scheuren
en de barsten van mijn bestaan
bandeloze steen verlept gezicht
moedeloze zieke zwerver
verwezen en bezeerd
wormstekige gedachten
vergeefs verweer
gebluste ogen bodemloos alleen
mens uit zijn verband gerukt
oude oogst holle slapen
weg van…
De armen gestrekt, een kruis
Het gevangen geklots weekt de lach los
De maagzweer kriebelt
Hij deint zomaar zonder zin
Onder een plafondspiegel
In een hotel met meer sterren dan stijl
Soms vielen gaten in de ruis van buiten
Zoals het lied van de krekels na een trilling
Dan dreef hij als een bark uit het raam
Na de trage knipoog van de…
laat is het, in de nacht
op zijn vertrouwde bankje
versleten midden in het park
waar hij eenzaam wacht
op dat kleine krakend plankje
in gedachten bij zijn oude bark
zijn baard is rafelig wit
ter onderstreping van zijn gelaat
door weer en wind verweerd
met tanden zwart als git
donkere grijns om wat komen gaat
na een leven dat hem alles heeft…
We varen in een krakende bark
Gladgestreken lijken de plooien
na ons dagelijks tumult...het knarsend evenwicht,
De harmonie van een dronken orkest.
Zwanen zouden meer verstand van trouw hebben.…
A bark hews out a narrow cavity.
I check the brutal splitting with my ear.
My temples buzz. I hear the living blood.
No: it’s earth’s heart. It trembles and it thuds
to wake the silent god from twilight sleep.
But, as I close my eyes to concentrate
I’m hindered by a starry light: it seeps
through microscopic holes that scintillate.…
993
Bezig met laden