Netgedichten

netgedicht (nr. 50.706):

Met krakende vingers

vol van aarde is mijn taal
gestorven aan een droom
stuurloze bark op zee
meanderend door de scheuren
en de barsten van mijn bestaan
bandeloze steen verlept gezicht
moedeloze zieke zwerver
verwezen en bezeerd
wormstekige gedachten
vergeefs verweer
gebluste ogen bodemloos alleen
mens uit zijn verband gerukt
oude oogst holle slapen
weg van de borstwering
weg van de brug
reizend met de oevers mee
het duister tegemoet