Alle inzendingen over delen

Ik fluister vragen om je hart te spiegelen; dat is mijn antwoord.…

Dilemma's overwogen is de liefde onbewogen maar verleden tijd hoe ver is dat nog weg en de toekomst begint wanneer? Of was die al begonnen en schrijf ik geschiedenis nu op dit moment ik lees je in het heden ben ik nog tevreden en ga je met me mee? Als elke glimlach die jij me brengt staat voor een rode roos neem je dan de volgende…

Een tijgerprint van laarzen stappen pratend over straat in de drukke straten van Amsterdam, hij loopt er hondstrouw achterheen. Een ouwehoerende oude hoer schiet er even door mijn kop en vervolg mijn ingeslagen weg lachend, verdwijnend in de menigte.…

Zoals je in mijn ogen ziet kan ik me niets beters wensen en deel ik nu mijn hart met jou zodat de zon weer kleur geeft.…

Slechts op afstand is gevoel goed en eenvoudig daar waar jij liefde kent en bent. Ingeslagen wegen zijn onomkeerbaar maar vormen de pracht van een nieuwe wereld. Vastgehouden en weer losgelaten totale vrijheid belevend zonder alleen te zijn.…

Ik draag je niet op handen want die fout maak ik niet nogmaals liefde is het elkaar respecteren zonder vooroordeel of bezwaar. Ik draag je niet op handen maar ben wel weg van je dat laat ik je wel merken maar zeg het niet zo vaak. Ik draag je niet op handen en ik wil ook niet gedragen worden het voelt goed zoals het nu is gewichtloos…

Je kunt me niet vergissen omdat ik vergeten ben dat taal ook letters heeft en niet alleen gebarentaal is zonder komma's en punten.…

Schaduw verlicht mijn ziel waar het zwart van gal onzichtbaar blijft tot het moment dat de bom barst.…

Vriendschap voel ik als het bloed dat door mijn aderen mijn hart kan verwarmen. Wanneer jouw tranen veranderen in een spontane lach en voor even alles is vergeten. Slechts voor even..... Die band die ooit ontstond laat ik niet van kleur verschieten deze vriendschap wil ik weten. Poedelnaakt geef ik mijn hart omdat het veilig is…

Delen van gedachten, Niet altijd compleet, Maar altijd samen. Erkenning van jezelf. Omdat je niet de enige bent. Het pad naar acceptatie.. dat ook wanneer je wel de enige bent. zegt, welkom hier...... waar mensen gedachten delen.…

Bladeren worden groen waar bloemen kleuren op takken samenzijn in de luwte van de wind. Het getjilp dat ons vrolijk stemt draagt krachtig bij aan de zonnenstralen van onze lach.…

Stilte aanbidt de herdenking van hen die het land dierbaar waren en nog zijn. Vergeten is geen optie want de waarde van de stilte dragen wij nog in ons hart.…

Ik speel niet met gedachten en ook niet met het gevoel van jou en van een ander dat is niet mijn levensdoel. Ik ben waardig in het leven maar met rust moet ik gaan komen tot een beslissing in dit lot het is geen tijd om te blijven dromen.…

en nee, ik dacht toen niets het hoofd kent leegheid het eeuwige zwarte gat omdat woorden niet ontbreken is er gehoor en ook op schrift maar het heeft geen inhoud want het is niets…

Ik geloof, in mensen, in delen. Ik geloof.…

ik wil je stem niet horen je woorden doen mij teveel pijn ze splijten elke traan in tweeën en het is kil rondom mijn hart als ook haat liefde zaaien kon dan was ieder woord overbodig ik droom van dansen in de nacht met het genot van mijn sterretje…

Hongerig alsdat je was deelde je toch je laatste boterham met mij ieder de eigen weg vervolgend droeg jouw glimlach mijn voetstappen…

Ik vleugel kleuren in dit paradijs waar iedereen afhankelijk is van wat anderen willen. Niets danst met mijn muziek zo lekker ritmisch als zo stil om elke lach te kunnen weerkaatsen. Nee, ik wuif mijn elegante hand en steek de loftrompet omhoog voor ieder, die nog in zichzelf gelooft.…

Denkend aan mijn kerstboom met slingers en ballen in overvloed waarin ik mij beschaamd weerspiegelde afvragend, is dit nu wel goed Denkend aan het toenemende wereldleed het Kerstfeest verblindt de mensen begeleidt met gezang van gezalfde liederen waarin men de vrede en zaligheid wensen Denkend aan die miljoenen zielen, niet in te mengen…

Te kiezen, te delen om mijzelf weer te verliezen, maar wat geeft het, want ik lijk – in de verte – niet op de mensen die ik kende, waait het stof op van alle dagen en slaat de tijd terug, zonder dat ik weet waarheen. Ben ik het groene gras dat door de wereld wordt begraasd met een brok van onverteerde waarheid in de keel ?…

ik kom bij je aan het geluid van mijn gevoel spreekt een eigen taal in deze uitnodiging open jij slechts mijn deuren…

hij zat in een splagiaat hij kon slechts voort op straffe van scheuring der delen of verlies van identiteit of ook wel beide…

Samen Vlinders in oranje leiden me naar bijzonder contact vreugdespatten over de lijn het wordt een delen met pan en schorseneren soep en experimenteren jij en ik elk, samen en apart lekker op de tong geef me een zoen zal ik er kunjit op doen of liever, och nee bakken met ons twee zullen we dit overdoen met appels of liever…

maar kom ik thuis als de kraaien in een zwarte schim de kleur en kracht uit de grond hebben gestolen, een kluwen touw het gedicht omwindt zich vergelijkt, verdicht en mijn deel tijdelijk wordt opgeschort.…

Die zeggen doen delen praten. Maar zijn stil wanneer je ze face to face ziet. Maar hebben niet in de gaten hoeveel mensen ze achterlaten.…

Er ontspruit een kakofonie in het bestaan die zijn weerga niet kent en zo rent, vlucht men weg van zichzelf, van velen waar ze niets mee kunnen delen.…

Wil je even bij me zijn kun je dat verdragen de angst en de onzekerheid mag dat even vervagen Even delen lief en leed zo samen er voor elkaar bevrijd en toch gevangen het goud dat ik bewaar Jij hoeder van mijn liefde mijn maatje voor altijd jouw hart zo vol van leven houdt mij in deze tijd…

werd me allemaal teveel Als ik niet die ene kan zijn Doet me dat verschrikkelijk veel pijn Dan blijf ik in mijn schaduw alleen Zonder jou Het is een knauw Onze verhalen Sporen niet meer Alleen verder gaan Zonder jou Wat doet dat zeer Ik voel me gebroken Niet meer heel Weg is de kameraadschap De zielsverwantschap Jij was van mij Een deel…

Met eerlijk delen, als vrienden, begint tweespalt – die de vriendschap splijt.…

Zullen we alles delen wij de lusten en zij de lasten. Wie kan het iets schelen, wie repareert de barsten? De miljardairs uit het vrije westen? De aandeelhouders die winst nastreven? Jij en ik, die onze Tesla’s testen? Wie wil er echt een stukje welvaart opgeven? Ik? Ik denk er over na terwijl ik op vakantie ga…