Alle inzendingen over dissonant

ik raakte je hand in een streelzacht ontwijken, je ogen lieten me blijken dat mijn liefde je niet langer brandt nog is je stem als een veld vol met bloemen, in de melodie die ik proef in je zoenen, fluistert een klein dissonant afstand in voelen je lach is nog open maar onderhuids merk ik, wat tonen, in harmonie gaan bedoelen…

jij hebt met subtiele hand en lange armbeweging geluiden aan elkaar gevlochten met een rode draad als toon daaromheen vibreerden golven rapten teksten hun akkoorden vloekten dissonanten in een straattaal die hier niet hoorde in de veelheid van muziek knoopten losse einden snel weer hun begin in eindeloze mantra’s en repeterende…

De handen van de zanger verstomden voorgoed nadat de militaire macht was toegezongen in dissonante akkoorden tijdens de zwarte nacht kritisch klinkende woorden worden met bloed beschreven in het volle stadion als dank aan ‘t vrije leven onder de Chileense zon de stemmen vermoordt leeft desondanks als melodie de gedachte voort…

Zijn identiteit vernieuwt zich in het overboord gooien van dissonante resonanties. Zijn keelgat wurgt en galmt nog wat wanklanken en geeft zijn kater nog een stamp na.…

zij streek muziek maar snaren ontstemden de noten klankkast en strijkstok kraakten ongelezen bladmuziek vaak hebben wij van haar weergaloos subtiele touche genoten maar nu was er geen moment suprême in droevige dissonant geen plezier een symfonie van verfrommeld papier zij heeft zich hernomen in een gepassioneerde prelude…

nog zingt de boom zijn kerst in groen of wit het repertoire al generaties lang nog onbetwist wat soul en jazz een groot orkest koren zonder dissonant er lijkt niets aan de hand totdat naalden vallen en de ballen glijden lichtjes scheef gaan staan en oudjaar nadert met een traan voor een nieuw begin totaal ontluisterd ontdaan…

nog kleuren kapotte woorden restjes klank aan zinnen die ooit verbrijzeld zijn door dissonanten in de muziek van hun zelf gemoduleerde dramatische ondergang in beat en dance bedwingen zij adrenalinestormen met peppers en relaxers gaan zij totaal los rekeningen worden pas verstuurd als alles al is gedaan en chaos rijpt in…

jij hebt je gekleed volgens de laatste vergeethype in kleine niemendalletjes waarvan de kleuren speels overspringen van deel naar geheel alleen je lach is de constante die onder regie van je ogen de dreigende disharmonie van schitterende scenes niet gaan gedogen sierlijk bewegen strijkt veel dissonanten glad je magie pakt stralend…

ik heb mij omgeven met streelzachte kleuren maar als zij soms breken valt duister door scheuren speelt chaos zijn eigen muziek raak in paniek door dissonanten die in een macaber decor over mijn uitgebalanceerd leven dansen vecht voor mijn adem en zing in verstilling mijn autistisch lied prevel mantra’s en sluit mij af van een wereld die…

ik zag haar ogen lachen zij schoof gekleurde delen in elkaar zonder dat zij vloekten verbazingwekkend snel vouwde en boog zij uiteinden tot hoeken in een vrijwel leeg heelal schiep vormen zonder dissonanten in harmonie naar alle kanten met als enige leidraad het spectrum van aard na alles en de zevende dag had zij het gehad…

de bomen van mijn dromen die ik optuig in mijn geest het is een feest van groene blaadjes prille tonen op muziek van lente als de winter is geweest in kleur bloeien akkoorden als zinnen zich formeren volgens regelen der kunst schrappen en opnieuw proberen wind draagt traag wat inspiratie aan als het ritme stokt door een kleine dissonant…

dansend betreed ik de markt waar vocalen en dissonanten vreedzaam naast elkaar liggen te parmanten zwierige types promoten hun waar kennen de handel slechts een enkeling is van origine kunstenaar zoek altijd een muziekje dat past bij mijn ritme op een makkelijk refreinend zorgeloos melodietje veel hilariteit levert de test van…

Jan staat in het savannegras ontwaart vaag een gele smoel met aanzwellend angstgevoel dissonant in zandgeel gewas Hij denkt misschien 'n leeuw de leeuw grijnst 'een denker' haakt hem met zijn linker als Jan vlucht in 'n schreeuw Genen die onze ervaring beheren waarschuwen voor gevaar door onze gevoelens die ageren Moraal van dit verhaal…

ik heb de noten niet geschreven noch het lied gecomponeerd de melodie is van het leven dat zich in emoties manifesteert in straten en op pleinen klinken de eigen refreinen zingen woorden verbondenheid met familie vriend en buur soms met wat ongure dissonanten die verkeerde passen dansen op een feest dat door ieder wordt gevierd een zachte…

heb de noten laten horen van de muziek die ik geschilderd heb in een vluchtig bekoren stuurde jij mij woorden zonder pigment in die muziek existeerden vorm en melodie zonder vloekende dissonant zij contrasteerden waar normaal harmonie te ijken is aan wat gewoon vergelijkbaar vindt waar nu nieuw welluidend klinkt in geluid…

zij heeft nu al de lyriek van een sopraan ik bas mijn partij daarvoor begon ik onderaan wij hebben een koor met tal van ontbrekende stemmen maar door de kracht van ons werk staan wij samen sterk we zijn niet elkanders dissonanten daarvoor hebben wij twee passanten die boven de partituur zitten te snuffelen en met hun…

wiegen in de bomen van hun dromen kom mee naar de bloemenzee dans in het gras want de voorstelling begint pas als de zon er is zij opent hun harten in de eerste zucht van de zomerwind ieder heeft gewacht tot het bloeien begint in een prachtige palet krijgen allen hun muzikale kans deze bloemenmand is voor jou zonder een dissonant…

nog staan de instrumenten wat donker afgesteld want somberheid was troef maar uit de bak trekken toch al snel hoge tonen aan een speelse bel een dwarse streek over slaperige snaren brengt het pril geluid niet tot bedaren zij lijken nog ontstemd maar als de zon gaat schijnen zullen dissonanten zo verdwijnen dan gaat het lentelied…

ik kende de muziek van het leven nog niet pingelde af en toe nootjes veelal tot ieders verdriet zomaar zonder melodie in een verkennen van ritme en maat kwam de klank soms tot een akkoord maar vaker bleek het een dissonant van de ergste soort tot ik jou hoorde spelen sereen en zuiver wees jij mij de weg om ook wit en zwart respectvol…

ik weet met een lach dat ik ooit god ben geweest tenminste dat heb ik altijd gedacht als ik lig in het gras en speel met de wolken die in kleur en vorm de hemel bevolken praat tegen bloemen die wiegend op wind mooi staan te zijn hun harten openen in aandacht voor mij bomen hoor die in hun donker ruisen dissonanten uit melodieën kuisen…

zelfs als ik mijn ogen dicht zie ik nog jouw stroboscopisch licht dansen in mijn geest alle frequenties heb jij geopend in ritmiek van mantra's die zich herhalen in magie kleuren zijn harmonisch zonder enige dissonant geen schimp of vloek verlaat jouw stilteland jij wijst mij het pad dat met zijn krachtlijnen al eeuwenlang…

Geluidloze klanken van de nachtelijke hemel sterven weg in ijle dissonanten en veranderen in zacht ochtendgegons. Sterren dansen wijkend nu de dageraad eindeloos worstelt om de nieuwe dag van licht te voorzien.…

bassen dragen je geluid voorbij de huizenblokken geven ruimte aan je stem die raakt met nostalgie van zware kerkklokken met vingers knijp je in mijn maag en draait de twijfels om in weten haalt uit met vaag verdriet dat ik niet kan vergeten de toon vervloeit tot woorden maar de beelden komen niet, dissonanten breken dan de melodie…

ik heb op de mooiste plaats gezeten een vergeten steen bij het einde van de pier om ongestoord naar het concert van de wind te luisteren in grandioos akkoord geen bladgeruis of brekende takken als vallende dissonanten verstoren het watergeluid dat in zijn robuustheid dijk en waterkering heeft gekend en hen heeft verwend met alles…

vandaag lopen de sporen niet naar behoren zij wijken zover wij kunnen kijken bloemen reiken hun mooiste kleuren maar deinzen als wij ze willen keuren zelfs het licht heeft iets onbestendigs in licht bewolkt schijnen lijkt blauw te verdwijnen mijn woorden raken jouw snaren verkeerd laten stilte weer dansen op vermeende dissonanten…

ooit heb ik zuiver gespeeld maar het klankbeeld lijkt veranderd in het zoeken naar welluidende grenzen ging ik teveel af op groepen uit het orkest zij deden eerst hun best om dissonanten te verbloemen maar de koren zongen alles recht poetsten de tonen in meerderheid op het hoge ijlen ging verloren in geroezemoes onder de toren…

je bent een symfonie van licht de componisten wisten wat ze deden de dirigent was heel tevreden zag geen schaduw in het stuk je jeugd straalde geluk de melodie is nu veranderd een dissonant is in het spel je zult de maten moeten tellen voordat het ritme zich herstelt ook valse noten zijn te horen als de viool niet zuiver strijkt…

Ontdaan van meer en losgelaten bladderverf gaat deze reis naar binnen: iconen op mijn pad Langs langvervlogen beelden nu zelden zonnig ingekleurd langs steile rots vol diamant van bitterzoete dromen In harmonie en dissonant van oude liefdesliederen als wonden aan het oppervlak de huid nog vurig van het branden Zo loeiend is de zomerzon…

gooi je bloemen, dwing me maar opzij te gaan je schaduw wil me kelen kijkt me donker aan manshoog knak en vierendeel je alle stelen de schijn van kleur bloeit rood maar dat kan niemand schelen we droomden in muziek hoogpolig sloot de hemel zijn akkoorden, een dissonant in woorden, die we nog niet hoorden we zongen tot de vleugels…

ik voelde klanken op de weg een stuk klavier speelde chaos van papier zonder schrift in dissonanten naderde apocalyps met af en toe een hemels intermezzo tussen treden die ik heb gemist wanklank bleek al lang refrein in dreunende verwarring het tekstuele werd gerapt in stroboscopisch licht op een magisch virtuele set stemmen…