Alle inzendingen van Manuel Van den Fonteyne

De wereld en ik voorbij gegaan geen weg terug ik heb mijn eiland meegenomen daarachter op het vasteland mijn liefde achter gelaten fluister het koesteren volg mij tot in het sterke licht van de zon en laat me daar om elk zijn eigen weg te gaan niet het snijden maar het afgesneden zijn daarom laat ik een hand achter als licht spelend…

De kim daalt neder uiterwaard het spant strekt zich uit de stand van de zon het moment kromt uit willekeur en zo is mijn vel versneden tot daar is het leven twee meeuwen vinken de horizon af het velijn van het zijn zout' 't water tot een zilte lijn de golven klauwen aan de dijken het zand geeft zich over bergen naamloos zonder getal…

zie hoe de bloemen zich opmaken tot barstens toe onder het gezwollen blauw rondom het middenrif van de zon gespannen met hun kleurige baarden rond de wangen de monden druipend van fortuin en bijen die uit hun bekers drinken innig gouden was in de botten gieten wijl de kwieke vogels het keukenraam van moeder zon afspieden zich tersluiks…

Wij zijn van die verdichtte dingen open de haakjes en maak een opzettelijk gebaar [trek er een lijntje om achteraf] rond het gesprek af met een belofte en zet de deur op een kier het licht gedimd tot het weerzien [hoe waarom het zo gaat hoort] sluit de haakjes wikkel het af de handen gevouwen als om de woorden nadrukkelijk [als een toegift…

zo ontstond het zand naamloos en zonder aantal plompe klei en handen met hompen vormeloze scheppingsdrang en de overdaad sneed de kneedbal aan restanten zonder getuigenis kruimels geleend uit dogma vanaf daar was de hemel met lucht om van te leven zo ontstond de mens met het toom van onvolmaaktheid voor hem uit een lange lijn…

Er is een landschap waar je plompverloren komt te staan ik was vergeten stil te staan er hing een blad papier in mijn mond alles wat ik moest zeggen voorontwerp tijdsbestek en de rekening achteraf nochtans [was ik iets vergeten] vraagtekens luifels gaan open en dicht haag vol met dood dode bladeren vers gras verse eieren vers leven…

Soms vertoef ik tussen twee gestaltes door vandaag en morgen het voorgeborchte de metamorfose geheel alleen verbonden een schimmige lijn dat het zich afwikkelt en zichzelf op de buik schrijft en streept het dan door als een loden tong die van onafwendbaarheid spreekt dat het sterft en wat dode dingen met zich meeneemt…

boven het hart stolt het bloed de riem trekt een lijn tot aan de lendenen het kruis hangt in het azimut vanaf hier is het in strepen zwaar als lood dat door de aderen trekt de hartstocht onder de voeten het wortelt in kinderen daarbuiten waait het de einder verdeeld oneindig in kruispunten van jij en ik…

Niet meer dan wat wol aan mijn voeten, hetzij wat katoen als de winter haar vacht weer intrekt en ik een insteek heb aan de wereld waarom trekt de lucht zich samen in 't blauw met zwijgzame strepen het gesprokene is nog niet koud als de donderwolken zich verweiden Aan elke druppel hangt een wit woord dat ik in onvruchtbare grond gezaaid…

Mogen we vergeten van het verleden kunnen we het hoofd verwijten dat het of het heden vergeven dat het een hoofd heeft vergeten het is een vraag geen vraag vaagweg heeft het een mond in de einder een stilleven in lood gedompeld vertraagd met kiezels in de schedel is het improviserende met vlokken in de wimpers de hoge noot van…

daar hoor ik ze niet stuiven over het parket plassend in 't bad het kindergewas onder het plafond een ruisen het kiemen van wasdom wijl ik afdaal tot de onderbuik wortelend in de kille keukenvloer de pit een want van warm aardappelvocht pompen van schuim tijd en dampende dis het broeden op doorknede sloffen sjokkend met aarden klompen…

wij zijn dwergen die aan het grootse appeleren wij banen ons een weg vanuit een stoel waar we onze dromen projecteren wij hinkelen achter op onze hoogtechnologische benen wijzend naar de buitenmenselijke einder vol epossen van vuurstenen tot androïden ooit bemannen wij de regenmakerlasers van op onze droomeilanden ons ozonrijk boven de…

vederlicht kan zijn het afwerpen van het loden juk de slingers en de staarten in de achterban van het woord het ongeboren kalf cynisme het geschiedde niet uit noodzaak en ook niet van de weeromstuit het lag te stuiptrekken om een reden van bestaan met het mes op de keel mijn mond spaarde ik uit aan mijn vijf paar handen het schaduwspel…

Alleen het zijn zonder woorden als een dwaling in de wereld de herinnering drijft op een rilling in het bestaan twintig vadem diep onder de opperhuid is het oorverdovend het wit onder de oogleden ruisend in de schelpen de dag is geboren in een onwisse worsteling ergens op een strand de zwaarte drukkend licht smorend om het zwarte…

Dicht en zo ver bij… in het glinsterende neongezicht ligt haar ware toedracht met het zachtbruin van de nacht onthult zij haar geboortegewicht Boven de ronding van de stadsspiegel steekt zij het skelet van ramen in de steigers ...en zij ontdubbelt zich op het schilderende water…

ik trok mijn klauwen in niet dat ik prooien zocht of praaide maar langzaam, langzaam kwam het terug ik herinnerde me het beginsel, de oude jongensdroom alsof ik wat sympathie kon binnentrekken in een paar halen richting mijn lichaam * al het verzinbare is bestaande er zijn werelden die slechts de affecten beslaan het toedekken zonder…

Het is er teveel aan, soms het onzegbare (met klompen aan de vingers) hoe de jonge veulens alles liggen op te hopen in het verslijten op heuvels van morgen en hoe ik daar mijn tanden op gebroken heb ergens hier waart het in alledaagse gestaltes het herkennen in de vlakte van de poëzie hoe het trekt aan het panorama (het zich tot vleugels…

Wat is het dat mij in de schoot geworpen wordt meer dan men redelijkerwijs van een man verwachten kan het is als het velijn dat me van het vlees getrokken wordt nog voor ik slachtrijp ben en dat in ogenschouw neemt en soms ben ik een schaap in wolvenvacht doend alsof ik een wolf in schapenvacht ben ondertussen aanstalten makend te…

De wereld van haar onthoud ik haar kinderen rennend in het gras De kinderen van hen onthoud ik het dromen de weidse wolken Voortaan drink ik geen zuiver water meer, dorstig kind van verbeelding…

het is er teveel aan één en al rouwen overal is men aan het bouwen bomen voor beton laag op laag het drukt, leunend op een plafond, de dood de blunders de visie het omni-potentaat in duizend verschijningsvormen het legaat van registers op de gespleten seconde wordt niet gesproken alleen de vooruitgang het glas stinkt niet of het is…

Ik schrijf niet om een herkennen ik leg mijn ziel af in mijn zinnen mijn lijf en leden onderhorig aan de metaforen al wat rest zijn lidwoorden het gewone van mezelf de onlust het alledaagse articuleren het erkennen ligt in de persoonsvormen van jij en ik tussen accoladen en de naaste buurman die zich de vraag stelt van al dat…

Hoe jij op de stalen rand van een dood leven zwerft het noodlot dat in je vingers zweeft, met het zwerk dat je vervloekt alsof je onbewoonbare moeder je weer uithuizig spuwt. de waanzin die je in de keel van een hond legt, alsof je de ogen aflegt voor de afgronden die je achter laat de ladders die je achter je optrekt als toekomst dat vertrekt…

Steeds minder word ik langs buiten het flinterdunne dat nog te halen is ligt op een ontmanteling te wachten de schil der jaren en de revelaties het voorzichtig stilzwijgen steeds dunner als een membraam het fundament diep verankerd in het bultige bovenop een geleefd leven het hoeft zelfs niet meer gebarricadeerd in een masker of bepleisterd…

Zie je hier nu staan naar adem happen al het argeloze vastgeroest op een hoop wijsheden als een blok aan je been het zien en zwijgen gedachteloos geworden op te rapen als een pagode van verloren gelegde tanden al het snedige stukgevallen op je voetstuk van het geijkte gelijk dat niet verder meer draagt dan een geringe schaduw van wat…

Vanuit de kant waar de mens opzij gelegd wordt waar het licht liggen is flinterdun geplooid het oor hangend aan het firmanent van het plat, het oog weerkaatst het schouwtoneel al dat glinstert ligbankgewijs het flikkert allemaal binnenkamers tot in de donkere krochten van mijn schedel waar de inspiratieloosheid heerst de mens zittend van…

't ligt op de lippen van het onnoembare 't licht dat de einder raakt alles van goud maakt zich purend op de dood zogend aan de borsten van de glorie, gezuiverd in de mond van het leven 't ligt er aan banden in de palmen van de tijd vergankelijkheid het is een fluisteren op de lijn waar een mens niet gaan kan 't is als het blootvoets…

Het is in de grond, het raakt er het wortelt er aan de beginselen de kus van de dood, de Maan die geboorte gaf aan een levenloze woestenij de Aarde, kringloop van pril geweld en liefde op een stormen en een blussen tot het over gaat, in een versleten seizoen iets houdt er de adem in op de zijlijn van een woestijn het wervelt er in een navelstaren…

vader toen bleven we dicht bij je nerven je was hoog opgeschoten je kruin raakte de hemel we speelden konijnepijpen met je wortels en het teveel aan oudemansbaard gaf je weg wilgetenen die verwanten waren het leek wel wildgroei broers en zussen de aarde vanonder je voeten je was niet te ontrafelen tot op het bot uitgevlochten het…

Hoe jij ter taal zwerft in het zwerken van een school woorden met nieuwwassen vlerken het schurkt er aan de regen, het rijpen hijgt er in een rijgen van kransen en de windvlagen die schudden de woorden vallen er als pruimen alsof je voorhoofd het stalen gebinte is je gedachten metalen wind beslaat en al het gesprokene als lood platvalt…

Ik ben een vreemdeling dichter onder de mensen het spreken het spekschieten in een verdikking, het klontert onder het eelt het spervuur holle frasen breedspectrum pleister op de wonden die afgeschoten worden beleefdheidsverzoeken en handwapens Ik schrijf liever voorbij de streep van de dood waar het gezegde geen naam meer heeft ik leef…