Netgedichten

netgedicht (nr. 32.979):

overschotten

Het is er teveel aan, soms
het onzegbare
(met klompen aan de vingers)
hoe de jonge veulens
alles liggen op te hopen
in het verslijten op heuvels van morgen
en hoe ik daar mijn tanden op gebroken heb

ergens hier waart het in alledaagse gestaltes
het herkennen in de vlakte van de poëzie
hoe het trekt aan het panorama
(het zich tot vleugels verheft soms)
hoe het achter ons in de horizon schuift

tot de verte
een paar koffers meebrengt
en wat beloofde toekomst uitpakt
een handvol boutades en clichés
die hun rechtmatige eigenaar terugvinden
de stoelendans en een paar versleten schoenen
die ons tot tranen dwingen en verder nog
een trofee, getuige van sprekende delen
wat rest residu van reeds lang vergane glorie