Netgedichten

netgedicht (nr. 30.160):

uitgespannen, uitgevlochten en weer boom

vader toen

bleven we dicht bij je nerven
je was hoog opgeschoten
je kruin raakte de hemel

we speelden konijnepijpen
met je wortels en het teveel
aan oudemansbaard gaf je weg
wilgetenen die verwanten waren

het leek wel wildgroei
broers en zussen
de aarde vanonder je voeten
je was niet te ontrafelen
tot op het bot uitgevlochten
het sap bleef maar stromen
misschien waren het je toppen
waar je altijd de terugweg nam

later begon ik je af te zagen
meer en meer takken
om mezelf te tooien
boven wat struikgewas te verheffen

nu ik zelf zaailingen heb
wordt het reiken me teveel
het sap draait rond mijn voeten
mijn kruin dekt niet verder
dan wat eikels die de mijne zijn

later veel later vader
zie ik het wrakhout
dat we samen gedragen hebben
ik zou je het liefst een jas vlechten
en je kronen met sierhout
opdat de dagen zouden slijten
in een eensgezindheid
alsof we van mahonie zijn