Alle inzendingen over douwe bob

met alle pijn in mijn hart laat ik jou met rust maar ik weet dat ook jij gekweld wordt door liefde die wij niet verbinden met alle strijd in mij laat ik jou gaan en ik voel dat je huilt, bezijden je trots, dat wij elkaar niet vinden de wind is verdwaald weet geen richting meer de zon stuwt haar licht vergeefs in donk're tijden de…

langzaam loopt ze, nee, schrijdt ze langs me heen het gouden haar, bijeengehouden door een speld, ligt op haar rug en straalt mij glanzend toe het doet me goed het doet me pijn al die jaren zonder haar te zijn ik wil je welkom heten in de ruimte die ons scheidt, waar onze zielen een zijn ik steek een kaars voor je op waarbij de warmte…

Terreinknechten met kapsels van graniet rollen lange slanke benen van hun haspel blazen strandballen vol dobbelstenen op het blauwe gras en langs de kant verkoopt een winkeltje in konijnenpak verse penen en nu de schapen met herdershondoren zijn verkast en ook de rij ziekenhuisbedden zijn verdwenen stappen de spelers uit de tunnel als…

Vlinders eerst strijken dan pas frituren zeg je worden ze lekker knapperig insecten zijn toch gezond? Verraden door een moedervlek werd je druppelvanger in de woestijn zag alleen vogeltjes cirkelen met raampjes voor passagiers Ik nam je mee naar de waterval en bij elk niveau plukten we rode rozen thuis vulden we grote groene olijven als…

De zee rolt krijsende tongen langs dijen en kuiten de zon klampt zich vast aan de rand van een wolk Geliefden draperen een tekort aan armen rond een ruggegraat die ze delen sinds kort Meeuwen negeren eeuwenoude wetten en slepende netten schrapen de zeebodem kaal 's Avonds kleuren neon spiralen de zilte lucht en dwalen wij langs donkere…

Vanaf dit balkon zwevend een halve kilometer boven de grond aanschouw ik jouw blauwgroene diepte in ongekend breedbeeld formaat Miniatuurbootjes trekken geluidloos groeven en poppensteden vleien zich op een stenige deken aan de overkant Kijkt mont pizzocolo van ver naar onze natte handdoeken die hangend over het balkon boodschappen seinen…

Zondige gedachten ontrafelen truttige truitjes tot spannende spaghetti de buurvrouw toont haar tattoos puur uit verlatingsangst Senioren happen appels zonder handen uit een ton vol water wie heeft zijn eigen tanden nog Forse negerinnen met ogen als wielklemmen sjouwen halve varkens de koelcel uit De voorbodes van een straat-BBQ hangen…

In de kraamkamer met onbeperkt zicht ziet een wereld het levenslicht en huilt zilte zonnen Aan het front stranden warme klanken ondergronds in geluidsdichte kisten Er zitten sloten op oneindigheid liegt de maan in de waan een sloopkogel te zijn…

De kruin open als een bloemkelk de huid die naadloos aansluit op het drumvel van het heelal draagt de huivering van verre langs de ruggengraat van de melkweg een supernova barst extase en achter deze façade onbegrijpelijk het brandgat van de schepping het doorgronden te gronde aan eigen vuur.…

------------------------------------------------- Schrijver: Bob Leverman, alias: Robert Long. Het is deze maand vijf jaar geleden dat hij overleed (op 13 december 2006) in een ziekenhuis te Antwerpen, in de armen van zijn lief...…

Vanuit haar stoel dicht bij het raam kijkt ze over de velden, weerspiegeling van braakliggende akkers achter haar ogen waar oude bekenden ooit verwaaiden, haar gelaat bleek en verlaten, het licht dat langzaam achter de einder verdwijnt.…

het is koud zelfs de vogels zwijgen lintje op de revers rood de klaproos lichter dan het bloed van hen die nooit oud werden zoals hij, nu broos ogen vol trots en verlies het saluut weerklinkt de muziek zwelt aan de tijd versmelt in de ogen van gevallen kameraden het wieken van witte vleugels…

in het park staat een man bij het monument hij prevelt namen achter hem op het gras blaast een kind bellen elke draagt een jonge dood boven het loof wieken vleugels verschrikt het luchtruim open…

nooit zal dit wennen zeggen doktersogen achter het bureau het beeldscherm toont wat de muis niet wissen kan op de gang trekt een stoet cliniclowns de stijf gesloten deur voorbij de kalender aan de muur die een toekomst op papier plaveit buiten roept een kind buut vrij…

door bloemkool ben ik niet langer boeddhist besef ik in de klauwen van de nacht onder een boom met ambitie sprokkel ik eikelhoedjes één per française leg ik je hemel bloot en fluister brokstukken door de dampkring de nacht likt sleets zijn koele staart…

er was eens een moedervlek ze brandde op het witte doek met twee knapzakjes vol talenten schijnwerpers streelden slaafs haar huid zo kleverig als vliegenstrip zelfs de presidentiële vlag ging uit maar ze kreeg de wind van onderen want achter de glamour in pilvorm zwierf een kind alleen door lege straten geen steen die daar je vriend is…

het huis danst op tektonische platen de voegen kraken op de maat wees gerust het praat niet over liefde sterfbedscènes of bungelende benen in het trapgat hooguit een loslippig raampje dat roddelt met de wind of het pad dat knarsetandend grint…

als bougies niet willen vonken als de krukas niet meer draait als de brandstof onverrichter zake de motor druipend weer verlaat als lampen niet langer boren door de bodemloze nacht als de olie slechts kan kruipen waar de peilstok het niet verwacht breng dit wrak dan naar de sloper alles verdwijnt in het verleden ook de haren van…

Vers breekt het brood Zijn we jonger dan de tijd ooit kan dragen Zwaanloos is de nacht In de binnenzak van een zwerver.…

ate ate at at ate ate at at ate at ate…

Als jij nu even aan mij denkt, dan heeft er vandaag toch nog iemand aan mij gedacht.…

Mooi lief spinnetje in je web Je zilveren draden bekleed met douw Altijd ijverig aan het werk Maakt de mooiste mozaïeken met je spinnentouw Je web zo fijntjes en met zorg verkregen Met kleine insecten en vliegjes behangen Met je prachtige kunstwerk tussen de struiken Weet jij zorgvuldig je prooi te vangen Klein grappig spinnetje werk maar…

van de tijd het oude achter zich gelaten, het nieuwe binnengevaren, niet wetend wat er komen gaat - onwetend van de liefde en het leven dat hen overkomen gaat en van de dood die -nog - niet bestaat n.a.v. reunie klas 1 chr. mulo Ter Apel 1967 in memoriam Menze Hovenkamp, Jonny Scholtens en Douwe…

We stapelen macht, bouwen de hoogste torens -- tot ze instorten.…

Dat hoofd van Dirk Wedergeboren Kluitmanheld Bob zonder zorg Hollandsche jongen Hein Stavast Jaap uit de zesde klas Alles van Chr. Van Abkoude Ik leefde als ik las.…

Tropenjaren als fabrikanten-vrouw toen de "paraplu" werd weggenomen gingen we failliet, je krijgt een douw weg waren alle mooie dromen.…

We staan gespannen bij de poort met pathos aangekondigd; Van Stewboss naar Chip Taylor Johnston en Lonesome Bob Slobberbone meets Tony Joe de kop van Eaglesmith van kleine zaal naar grote zaal een fotograaf omarmen in zwarte hoeken vullen we de magen en spreken luid van wat we zagen tegen de nacht zijn we naar huis gegaan een…

Spel gespeeld in koude, sporters met rode wangen toeten, die geslepen strijden, met de messen onder schoenenvoeten ‘Dolce vita’ achter, zwarte zonneglazen, schansgespring vanaf een, hoogte voor de dwazen Op latten rechtdoor, slalom en diversen, snelle bobs die zich op de roetsjbaan doen gelden, Winterspelen, het spel gespeeld…

Bob Dylan zingt en ik denk aan vroeger de studentenflat de gezamenlijke keuken pinda's doppen en Risk spelen terwijl een enorme bui kwam opzetten vanaf het Amsterdamse Bos zagen we de dalende vliegtuigen en wat we ook zeiden we hielden niet op met praten nooit hadden we een idee ook maar kunnen hebben over waar we nu zitten…

De charme van haar rokje ik douw haar nooit niet in een hokje met een stem zo zacht als boter het is het hart het bloed stroomt als een motor het roer draait bakboord zoals het bloed niet altijd stroomt naar het hoofd kijk maar naar beneden en geloof in hogere machten en lage lusten bloed moet vloeien ook al is het niet in balans dans…