Zacht verlaten ze stralend, tranend,
het firnament
waar geen feeksen zich onthouden
tot zuiver ongetemd
de zeven hemelenkoren zuiver zingen.
Tot we bijna blijven kleven
- heel even-
aan de honing van grote beer.
Er zijn meer
dan duizend dingen
boven de dertien daken
waar we nooit van los zullen geraken.…
Waarheden stromen als rivieren
en in elk mens wonen druppels
hoop en tijd die je niet verlaten
jij al jaren van binnen voelt.
En als leven dan even strompelt
vele kostbaarheden van leven
ook loyaliteit opnieuw gewogen
regels als dag mogen sluiten
na een enkele heldere nacht
herken je soms intens de stank
dakloosheid, te lang gedragen kleding…
Soms voelt het bijna als een soort troost ten alle tijd
alsof het firnament buiten 't gevleugelde ook ons begeleidt.
De zee een spiegel vormt waarin je jouw beeld kunt zien
je kapsel mag fatsoeneren als je dat zou willen bovendien.…