Netgedichten

netgedicht (nr. 9.083):

Firnament

We struinen door de duinen en ruines
van vroege eeuwen.
Welp mijzelf tot de leeuwen
en strijk door de manen.
Zacht verlaten ze stralend, tranend,
het firnament
waar geen feeksen zich onthouden
tot zuiver ongetemd
de zeven hemelenkoren zuiver zingen.
Tot we bijna blijven kleven
- heel even-
aan de honing van grote beer.

Er zijn meer
dan duizend dingen
boven de dertien daken
waar we nooit van los zullen geraken.