Alle inzendingen over gerard joling

Breek dit wrede zigeunerhart uit mijn ribbenkast. Ruk deze giftige sax-serpent uit mijn trillende handen. Laat me hier zitten, naast dit klein bed, met een bloederig gat in mijn romp, met zwerende vingertoppen. Laat me hier zitten, starend naar het licht dat roze door de oorschelp van mijn zoontje schijnt.…

Yellema Willem Kloos en Egmond van Herendael Martinus Nijhoff en Anneke Brasinga Gerard Graudiaan en Geert van Istendael Willem de Merode, Redbad Fokkema J.J. de Stoppelaar en Henk van der Waal Esther Jansma, Adama van scheltema Theodoor van Rijswijck en Albert Verwey Gerrit Kouwenaar en Anton van der Stok J.C.…

Hof Een luttel aantal Dagen later nog maar Hangt de foto van jullie In Memoriam boven de schouw In de woonkamer van de pastorie - Herkenbaar jullie uitdrukking Nog maar zo kort geleê Schonk ik jullie koffie en thee En nu al verblijven Jullie voor altijd in vreê Pijn die neerdaalde En zichtbaar werd Opgedragen aan Gerard…

t Debacle van deze dag is het noemen niet waard, er is geen grond om het op te leggen, zijn handen laat hij ook vandaag gewoon zijn handen verpand aan zijn lijf bloot van aard ontspruit nieuw leven. Hij gaat niets vragen wenst niets hij gaat gewoon zijn weg legt pech en verwachtingen op de juiste plaatsen dromen dichtbij het zachte voorjaar…

vormgeeft en dan gaf de Nederlanden die hij zo lief heeft en dan had Laten we vooral even in gedachten zijn bij hem en dan ook in gedachten bij hen in gedachten bij hem en hen die gaan sterven die de vervolmaking van het leven mogen ervaren als het baren van een kind maar dan in omgekeerde richting "Ik hoor mijn moeders stem" sprak wijlen Gerard…

Een zekere Gerard uit Smilde was gek op z'n buurvrouw Mathilde. Contact wou hij maken. Toen zij elkaar spraken, bleek, dat ze van mening verschilden. Ze zetten een boom op. Alras kreeg die bladeren, groener dan gras. Ze bekeken elk blad en bespeurden toen, dat ieder blad een opinieblad was. Zo gingen verschillen verzwakken.…

Nog met moeder, Gerard en Grietje koffie drinken alles leek nog zo gewoon, maar tien minuten later hing u daar in een boom. Achter laten drie kinderen en een vrouw, waarom mijn lieve vader waarom moest dit nou. Wat er allemaal is gebeurd dat zal ik nooit komen te weten, maar mijn onbekende vader ik zal u nooit vergeten.…

Wie met een masochistische natuur -Gaat voor een baan met louter tropenjaren? -Ziet graag zijn hoofd getooid met grijze haren? -Ligt met genoegen constant onder vuur? Als die ook overloopt van de ambitie, Krijgt hij die hondenbaan bij de politie.…

Het kind in mij heet Jantje met knalrood haar En dat kind is aan de veel beterende hand Ik draag het kind veelal met liefde op handen Of we lopen, wandelen hand in hand Over mooie bergen en in diepe dalen Onder ’t motto: ‘Voor 1 betalen en 2 halen’ Het blijft een intense onuitwisbare band Tussen mij Jan Jacob en mijn Jantje van foetus, baby…

Ik waag mij haast niet in die straat waar gloeiend puin in 't donker staat. De wind loeit om een bouwvaltop, een schelle vlam schiet suizend op, belichtend als in spotternij, de resten van wat huisgerei. Hier vond wie daaglijks nam en gaf een ruw en eindloos massagraf. Het werk van hersens, hand en lust is even grondig uitgeblust. Ik wend…

De kogel kwam uit onvermoede hoek En heeft op slag zijn Prinsenhart gebroken Waardoor De Zwijger toch niet heeft gesproken Zo blijkt uit vier jaar cold case-onderzoek Heb meelij met het arme volk van heden: Een heel journaal lang nieuws uit het verleden…

Jij noemt het groen, Diepgroen zoals de Bladeren zijn wanneer Het hoogzomer is - Ik noem het lila, Paars als het gezicht Van iemand die sterven gaat - En toch hebben we het Over dezelfde kleur.…

Het leven sloopt de geschiedenis van een polder en bouwt zichzelf een slaapplaats een sprinter passeert onderbroken grijs De Wadden een half affe verzameling woonblokken waarvan zelfs de voegen rood zijn gekleurd op de grens van vertier liggen sloten aan de erfgrens straks achter elke woning een boot heet wonen aan het water als…

Voorbij de boomgrens tussen mosgroen toch een berk reikend naar omhoog tot nauwelijks mijn knieën strijdend met de kilte en het daglicht voorbij het mos alleen maar rotsen dan de zee tot aan de horizon daarachter ijs met al zijn stormen rijk aan sneeuw en bittere kou tot er weer zee dan kale rotsen weer een boomgrens berken…

Ik ben weer terug terwijl het tijdelijk afscheidswoord nog na-ijlt mijn hand nog warm is van het geven hoelang… een maand een zucht want zolang duurt een maandlang leven nog enkele zuchten dus een laatste hand kan nu gelegd aan tekst die stilgezwegen wordt maar ingelegd wordt in de hand als druk gemeend dan heeft het aan het zwijgen…

mars regeert en thialf paradoxaal Gott mit uns rijp op de deken…

keilen ja keilen over spiegelend water blik op oneindig…

De schaduw tekent haar als vrouw pastelgrijs in de schemering van een uit de zon gelegen doorgang jong en toch onzeker valt in 't volle licht de schaduw op haar huid ze legt haar lichaam naast haar kleedje bidt de zonnegod om brons dat haar beloofd is zonder vlekken zegt ze rekt zich zo dat licht haar overal kan raken ze tekent…

Niets is zo complex of het is terug te projecteren tot een dimensieloos punt de oorsprong van een volmaakt bestaan ‘ik’ als middelpunt van de cirkel ik knoei wat met de straal stel deze op één en meander langs een sinusvormige lijn door een kunde die uiterst rechtlijnig raakt aan mijn ziel sos-castoa overbrugt mijn onbegrip…

Dan is het zover de laatste fase balans op nul gesteld handen vullen zich met werkelijkheid met zaden dode takken aaibaar wild de adem zoekt verlenging maar niemand kent de maat ik plant bomen die als ze groot zijn zaden strooien die tot bomen ontkiemen die als ze groot zijn zaden dragen voor de toekomst…

Vrieswind, volle maan het oude lijf vertelt van aarde bomen komen om de dwergen hakken zich een weg het nieuwe licht is zonder schaduw herfst dus droge lippen niemand kust die oude mond de grond is weggeslagen in de dagen die behuild zijn zout weerkaatst het licht verdroogde huid en droeve woorden…

Beaam het neen met alle weerstand aarden wal al omgezet in bloed en vezels spannen zich helaas je bent te laat vuur zoekt zijn weg langs elke plooi druipt weeë lucht een kwijlbaan op de vlucht voor eigen geilheid dus beaam het droog je huid zeg neen helaas je droomt je weg omdat jouw weerstand zwanger van verlangen…

Ze stonken als een asbak waardoor elke glans verdween over hun longen (!) dan korte stoten mist de oorzaak van de sluier jong en fris was al gewist een gloeiend puntje heel even scheen er licht de dood kwam dat moment tot leven heeste vaag en zeer beslist kom straks terug ik heb mij niet vergist…

In brons ben jij altijd en koud ik had je liever warm en oud maar eeuwig aan mijn bed gekluisterd zal ik stout mijn resten lijf aan jou verdromen.…

Nu weet ik, wie gij zijt, de Jongen die ik eenzaam zag te Woudsend en daarna, nog op dezelfde dag, in een kafee te Heeg. Ik hoor mijn Moeders stem. O Dood, die Waarheid zijt: nader tot U.…

Twee vingers slaan op een ongeteld aantal knoppen schakelingen in positie slaan hersenkronkels zichtbaar in een leesbare resolutie strelen vreugde in nietige delen slaan mis op wis zodat er woorden blijven staan die slaan op iets buiten de context maar verslaan duizend gedachten duizend en één deze keer…

Mag wijn misschien gewoon gedronken met plezier ik keur ach wat! ik snuif de geur ik proef, geniet gewoon blijkt "ziel" te zijn de kracht van wijn gefluisterd wijngeest, losse tongen…

Licht steekt af tegen de schaduw van de aarde ergens slaat al middernacht in flarden in een wind waarop reeds druppels drijven ergens huilt een kind waar ouders kijven om het huilen straks verwacht men huilt de wind…

Gij, Die alles weet en alles begrijpt, ook waar Uw Zoon geen tijd voor heeft en geen geduld, tot U, lieve Moeder, zing ik dit lied: van U gekomen, keer ik tot U terug. Moge het niet te lang duren voordat ik weer bij U ben. ---------------------------------------- uit: 'Verzamelde Gedichten' 1992.…

Oppervlakkig koud een op een voetstuk geplaatst brons straalt bij voortduring warmte uit de liefde van een hand wil graag de ziel bewegen die met de tijd in ‘t brons bevroor als een verbeelding van het eeuwige leven wee de streling langs de huid je zult je vingers branden…