Alle inzendingen over grauwig

grauwig staat hij daar de kassa telt zijn jaren hij is zo vreselijk moe al bijna eenenzestig hij doet niet meer aan Sint laat staan een Kerst vol sfeer al zijn illusies verdwenen in pakpapier voor klanten met gebogen droeve schouders zijn zijn dagen zonder vreugde week na week krijgt zijn vrouw hetzelfde bosje rode rozen…

Door haar is straks de grauwigheid geweken De maartse fee betovert heel ons land Dat doet ze gratis, stil, met zachte hand Haar aanraking is inniger dan spreken Wat groeien kan gaat knoppen, stuk voor stuk En schenkt ons het natuurlijkste geluk…

gebukt onder gewichtig blazoen, kortgewiekt laagdrempelig, hoogdravend zijn schaduw verdampt tot rookslierten en grauwig, vermetel schuilen diens stappen volgen conventie, vallen in geblakerde avondstilte danwel ranke schoven ontstoppeld, geschoren als dunne maaivelden…

laat de oude bomen mij opnieuw verleden geven als ruïnes die nog huiveren in verlaten land oude schuren armoe spreken in de stille dorpen, harken aan de kant oude handen met hun vouwen dunne haren grauwig grijs boven de versleten ruggen verdroogde huid in vochtig huis laat dit alles overstemmen wat perfectie heet, het niet meer…

de zon is geel maar brandt geen gaten in het doek je ogen kijken maar ze spreken niet geen tranen in hun hoek het gras is groen maar ruikt veel minder dan voorheen het naakt is tegenwoordig bloter door de lengte van het been ik schilder nachten omdat de dagen me te helder zijn ik zie de pijn die kleuren doodt de grauwigheid…

de zon is geel maar brandt geen gaten in het doek je ogen kijken maar ze spreken niet geen tranen in hun hoek het gras is groen maar ruikt veel minder dan voorheen naakt is tegenwoordig bloter door de lengte van het been ik schilder nachten omdat dagen me te helder zijn ik zie de pijn die kleuren doodt de grauwigheid…

mijn ogen branden op het net gefocusd op wat was wat is geweest herinneringen zijn mijn zwarte gat breed cirkelend in kolking en dan weg het licht mijn geest vergeet voor ik het vatten kan mijn leven pakt de dag met beide handen weer van gisteren af vandaag zou eigenlijk morgen zijn moeite kost gewone dingen extra kleur grauwigheid…

Winter heerst er in mijn hart ‘t is er snijdend koud en guur Wolken zijn er grauwig zwart wat ik mis, is het levensvuur Stilte heerst in mijn innerlijk alleen de nacht is deelgenoot Duisternis schijnt onsterfelijk even onsterfelijk als de dood Smart beheerst de lange weg waar de zon het schijnen laat De verlaten weg, die ik afleg voert…

Een arme spreeuw was rouwig die zat alleen en koud bij zandkuil, en keek grauwig naar 't paar in 't groene hout. Hoe regen viel met gootjes hoe de lucht op 't koren zat, hoe de velden en de slootjes verdronken, en het pad.…