Alle inzendingen over kopergroen

schuin valt de avond door de dreef het scheve licht gooit de bomen languit in het zuchtend gras een schaduwbos van langgerekte hoge stammen daartussen schreeuwerig nooit voldane vogels in de kruinen lacht de zon al kopergroen.…

ik weet niet wat het is de bloes die je draagt de kleuren die je koos is het wit of roodbruin misschien zelfs kopergroen zijn het je ogen of de kastanjes in je haar of is het eenvoudigweg de appel waarin je stevig bijt goudgeel van schil of het steeltje dat je niet eet maar waar je heel sappig naar kijkt…

in jou schuilt een paladijn die mij staande houdt jij laat taalschoonheid ontspringen uit wat dat dan ook het slaat niet Pruisisch blauw kopergroen uit is geen stoffig filoso-vies geneuzel omtrent levensstijl nee jij maakt dingen bespreekbaar flexibele dat maakt veel duidelijk zonder al te veel poespas jouw insteek en inzet van steun…

Zo moet het zijn: het tedere geweld Van ceders in september, kopergroen Als wachters in gelid, die heel het bos Behoeden voor wat schuilt en spiedt en dreigt Maar beuken zijn het: neigend naar het veld En reikend naar de lucht, een legioen Van overmoed dat zonder blik of blos Ons voorhoudt dat het eeuwen overstijgt En in oktobers late…

Naast een glad en zwart stuk marmer Rusten door de zon verwarmde Kopergroene hagedissen. Soms ziet men een adder glippen Fraai maar kwalijk om zijn beten Zigzagzigzag gaan zijn strepen. 't Sieraad dat de bomen dragen Zijn hun ambergele blaren En te midden van dit lover Zitten geelgeveerde vogels.…

Stil laat de aarde zich wakker kussen Door het licht van de vroege morgen Speels laat de wind zich ruisen Door de bladeren van bomen De vroege herfst regeert En laat het bos uitkleden In een gedaante verwisseling Geeft de herfst zijn prachtige kleuren Stil laat het bos zich kleden In een mantel van kopergroen De bladeren laten zich inkleuren…

Na vele jaren oponthoud rust zij in het kopergroen Tussen het roze groen en blauw zonder kou Zonder vergeetmenietjes te kuisen, zonder Naar het frisse gras en mos er onder te verhuizen Zonder rag of schimmels te verslinden hier bij de linden Zonder tranen uit tuiten rust ze liggend zonder te fluiten Als lafenis zonder weerbarstig…

zijn aankomst is de Maan op zachte voeten door zijn hoftuin gegaan Zij liet verstrooid wat maanlicht slingeren - nooit meer aan gedacht Bosranken weven daarvan een vacht van zilverig pluis over hekwerk en poort van het Koninklijk Huis Zijn herauten snelle snaken verven bladeren scharlaken sienna, oker, vermiljoen karmozijn en kopergroen…

Hij verloor en, monklend, gaf 'n kopergroene, slechte duit, en de winner, wederjonstig, stak zijn hoornen snuifdoos uit. ---------------------------------------------------------------- uit: Dietsche Warande en Belfort, jaargang 1905.…