sliepe sil ik joun boppe dyn stêd
ne te sjin bin ik oanwêzich
ik dream mei yn dyn lea
skriuw fersen yn dyn binnenst
weachen fan leafde yn
romte fan dyn bistean
en sjuch troch in wale fan ferwachting
of ik dei al sjuch
it tsjuster is krekt sa opljeppend
as ik sels
Vertaling:
slapen zal ik vanavond boven je stad
ongezien ben ik…
myn mûle yn leafde immen op jacht
yn swierrichheit fan libben
yn wurgens fan tiid
hja is myn kreft yn besinnen
dochs ik sparje myn wurden net
ik get myn wurden ut
yn floed fan poëzij
ik leafje myn tael
lit my mar yn myn wêzen
ik romje stil in plak foar myn fers
myn finzen yn frije geast
yn rykdom boppe alle…
hmmmja, sil sa wêze
myn poëzy befettet
leafde foar lijen
úteinlik wol dat op stjerren ta –
mar God – ik libje sa
het ging niet over …
ik ben de vrouw
met de gele sjaal
het rode waaihaar
de zwarte beetle-cabriolet
ik heb mijn hoed
en zonnebril afgezet
kijk hooghartig rond
het is hier wat kaal
een wesp verzuipt
in mijn…
hy kin springe as in liuw,
slûpe as in gleone boarre,
him wrakselje út in aai,
beammen befrisselje en faaks
sels lôgje as in nije leafde
do soest him delhuffe kinne
mei ien poat,
of him fûl tebek sifelje,
ferdiggelje litte mei ien eachopslach,
of oprôlje as in slange.
Ja, en ek wol sêft útdôvje litte,
mar fêsthâlde?…
it heldere ljocht
fan harren eagen, die krêftige sylespegels
de jongerein binne sterk en priuwe it libben,
troch sjen, troch harkjen, troch fielen,
troch tinken en wurden, dy’t sa earlik binne
ik fiel mysels hieltiid âlder en âlder wurden,
ja, ik skamje my foar myn tinken,
ik wurd kjel fan alles wat ik nou wyt
bygelyks wat ik wyt fan leafde…
Dat lûd fertelt een lyts mearke, leau ik,
fan lústerjen, fan leafde, ja, fan libben:
ik wyt nou wol dat yn it nêst
deun by ús ald skuorre,
fjouwer lytse swarte lysters wenje,
it neiteam fan dizze túnsjonger.
Dy lytse fjouwer fûgels harkjen ek,
- dat kin dochs net oars!…
421
Bezig met laden