Moarns betiid

It iere sjongen fan ‘e swarte lyster,
hat my wekker roppen, moarns betiid.
Dat lûd fertelt een lyts mearke, leau ik,
fan lústerjen, fan leafde, ja, fan libben:
ik wyt nou wol dat yn it nêst
deun by ús ald skuorre,
fjouwer lytse swarte lysters wenje,
it neiteam fan dizze túnsjonger.

Dy lytse fjouwer fûgels harkjen ek,
- dat kin dochs net oars! -
nei dat heldere lûd, moarns betiid:
it wolbekinde lûd fan harren heit,
dy’t op ‘e rânne fan it stek
syn fêste publyk tasjongt, yn ús tún.

Ik freegje my ôf: dy fjouwer lytse fûgels,
soene dy nou, krekt as dou en ik,
ja krekt sa harkjen nei dat heldere sjongen,
nei dat boadskip fan alle tiden,
dat sjongen fan dizze swarte rhapsode?
Ik wyt it net…


Vertaling/ Oersetting:
De vroege zang van een merel,
heeft mij wakker gemaakt, ’s morgens vroeg.
Dat geluid vertelt een sprookje, geloof ik,
van luisteren, van liefde, van leven:
nu heb ik wel door dat in het nest
vlak bij onze oude schuur,
vier jonge merels wonen,
het nageslacht van deze tuinzanger.

Die jonge vogels luisteren ook,
- dat kan toch ook niet anders! -
naar dat heldere geluid, ’ s morgens vroeg:
het welbekende geluid van hun vader,
die op de rand van het hek
zijn vaste publiek toezingt, in onze tuin.

Ik vraag mij af: die vier jonge vogels,
zouden die nu net zoals jij en ik,
ja, precies zo luisteren naar dat heldere zingen,
naar die boodschap die van alle tijden is,
dat gezang van deze zwarte rhapsode?
Ik weet het niet…

Moarns betiid

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 10 stemmen 352