Alle inzendingen over melker

geopend mijn blikken gericht naar eer en betekenis niet op de dans van vlot vertier in euforie van plezier maar in stilte met reflectie op normen en waarden zonder vuurwerk en donderslagen van hen die het willen maken op pad met persoonlijke verantwoordelijkheid voor een leven dat op aarde al naar de hemel leidt wil melker…

belang was kreeg een streepje naar de top vroeger moest men dat uit eigen zak aan de opdrachtgever bij betalen maar de echte schilder wist de talenten er al feilloos uit te halen hij voegde ongevraagd zijn stukjes magie aan de compositie toe want vakmanschap laat de inhoud ook meespreken al zijn de woorden reeds vergeten wil melker…

vogels blauwe luchten vluchten in een pandemonium van geluid de hoogste tonen ijlen zo voorbij wij modderen in de middelmoot van leven en of dood waar as en graven in de diepste regionen klagen eindigt ook de goot ik paletteer en orkestreer de chaos in mijn kop daar vliegt de gele vogel zich ooit in het blauw kapot wil melker…

nuances in vormkleuren die contrastisch beklijven waar zwart in massaliteit existeert wordt wit na deze schepping als wereld geaccepteerd het is de zon die als eerste bron van licht het bestaan aan ons heeft geopenbaard ons de kennis heeft gegeven om samen te overleven maar hoe laten wij de aarde in zijn waarde wil melker…

tomeloos jezelf laten gaan waarbij vooral niets in de weg mag staan pas als jij de ruimte krijgt woed je alle boosheid uit dan stormt en hagelt het dwars door de ruit tot rust gekomen ben je nog verbaasd dat jij verder bent gegaan dan in alle dromen die in je herinnering komen wil melker…

van het leven zij krulde de rechte delen tot een harmonische dans verdiepte met kleur iedere kant tot een emotioneel expressief in uiterst gevoelig liggende tendensen van zinnen in warme analogen die in alle bestaan naar de uithoeken van misverstand zijn gegaan en in tijd tot op de bodem zullen zijn afgeprijsd wil melker…

een regen vuur vertelt van uur tot uur de opgeslagen emoties uit een twistpartij die vrij blijft van fysieke confrontatie het is geen spel spelen heeft al lang zijn charme verloren aan het langste eind waar geven en nemen vaak te goeder trouw de smaakmakers zijn om misverstand en ruzie voor te zijn zonder pijn en venijn wil melker…

bodem leeggedronken jullie samenzijn had niet alleen de fraaie schijn van liefde maar voelde ook diepe verlatingspijn afscheid met schrik in je blik maar ook weten dat ik terugkom want in voor even is geen vergeten pas later kwamen staan en gaan in ontdekken het verbazen dat keuzes niet altijd zullen behagen wil melker…

wilde jou in steen met houwen boren en vijlen zag ik rondingen verdwijnen nog even hier een stukje daar het was nooit klaar jouw massa verdween precies daar waar ik wilde dat het verscheen maar dan helaas net even wat anders dan voorheen ben er niet uitgekomen jij bent en blijft nog steeds het beeld van mijn dromen wil melker…

ogen ontwaken de herinneringen die jouw leven maakten scenes en fragmenten in wisselend gevoel die het gebeuren in tijd en omgeving kleuren iedere keer weer het vertellen en weten om ook de kleinste details niet te vergeten zwart is de schaduw scherp het contrast waarmee jij hun impact op jouw leven hebt neergeschreven wil melker…

mededogen openden handen in een vragend gebaar zonder te eisen ik keerde me af voelde het dreigen door onmacht verhard zij waren met velen wilden graag delen maar moesten langs mij de scherven voorbij van een failliete en destructieve maatschappij die alleen over grenzen keek als het prijskaartje hun voordeel bleef wil melker…

atmosferen en sprankelen blijheid in menselijk verkeren het zijn geen deeltjes uit de bloktheorie die een gestapelde waarheid geniet juist daar waar de natuur muziek ontlokt aan het snarenspel golft energetisch paren in een lieflijke aantrekkings- en afstootreactie extraheren zij leven uit de scheppingsmelodie wil melker…

zij wiegen zon waaien warmte in alle kleuren rondom een stukje paradijs in twee daagse reis niet ver van het ijs onder dezelfde lucht dromen ook zij het volmaakt later zien wolken als golven water in blauw hoge zee nemen in samen bestaan verbinden mee hun cirkel is in het groene beginnen ook rond van binnen wil melker…

tegen in een zacht warm wiegen de vlaagjes accentueerden het rond vrouwelijk schoon dat als droom zomaar passeerde haar aura trok veel bekijks kleurde in lach en vrolijke ogen een zonnetje open in weerbarstig grijs dit gebeuren gaf de magie van lentegeuren al prijs in een flow als cadeau in bijna einde wintertijd wil melker…

niet een gebleven heb met originaliteit gefuikt zij stopten heel even lieten zich zien maar exclusief was er snel uit van bruuskeren wilden zij niets leren in een wereld waar schermblauw alleen kou genereerde pas met zachte hand waren zij genegen zich in alle rust te laten lezen en heb ik ze tot mooie zinnen geregen wil melker…

ik ook probeerde het leven dat ik de taal had gegeven leidde een eigen bestaan was uit haar sociale setting gegaan in pure rebellie omgeven met mystiek en magie was er altijd al repliek maar een totaal nieuwe richting was baldadige brandstichting in het stoffige taalsecretariaat is men nog altijd onthutst en kwaad wil melker…

ik wist nog de wuivende takken waar bladergroen de wind volop ving nu jagen vlagen fluitend door kaal hout striemt regen tegen basten als zegen want ook leven verwintert naar lente kant en klaar wachten knoppen op zon en voorjaar nog heel even is ons plechtig beloofd met valentijn zullen de eerste bloemen verschijnen wil melker…

een manier die kinderen al deden kraaien naar zon en strand het nu al draaien met de kleine blote voetjes in het zand gaf al de zachte ruis van wit vallend water als voetenkuis waar warmte zich al laat vertalen in het rood van gezichten zal het ijsje van het karretje verderop meer dan uitstekend gaan smaken wil melker…

succesjes in het raken van moeder aarde iedere stap ontbond een stukje contact herstelde dat snel in de volgende trede ritmisch dansten ogen en lach in het zwierig passeren van zoveel vitaliteit met alle gemak zelfs de choreograaf applaudisseerde voor de kunstzinnige interpretatie van gaan in het gewone bestaan wil melker…

herinneringsgeschrijf met gevoel zaken raken zo dat alles goed beklijfd heldere momenten uit gedrogeerde ogen lijken alleen maar wijsheden te verkopen maar als de flow is ingekakt dan blijkt drab de basis te zijn voor zelfmedelijdende pijn als ballonnen en patronen eindelijk zijn geleegd geeft ook de melodie zijn laatste geest wil melker…

boden ludieke nog niet genoten oplossingen aan ook zij konden niet leven van de wind alleen pakten aalmoezen aan voor een goed bestaan vaak deelden zij illusie met de waarheid in het midden onaantastbaar zonder schikken prijzen waren mild want hun lach was zeer gewild met deze magie werden kopers menselijk getild wil melker…

je voetafdrukken op het zand in een choreografie van zee en een warme zomerdag die golfjes transparant het strand opbracht waar zij en passant de sporen wisten van wandelaars en mensen aan de kant je hebt de ruimte waar jij zeegezichten schrijft tot mystiek decor verheven ook schepping deelt daar de magie van leven wil melker…

gefocust op begerenswaardige prooi dan stijgt hij de winnaar der slagen zijn trofee vol trots vooruit gedragen tot ook hij achtervolgd door velen de strijd moet staken omdat zij hem zijn prijs afhandig willen maken een snelle landing het nonchalant spiedend loeren voor hij zichzelf in alle rust eindelijk kan gaan voeren wil melker…

zich als bloemen hebben geopend ons is tijdloze schoonheid voorgeschoteld waarvan vorm en kleur eeuwigheid omspanden waar liefde als schering en inslag ons zacht tapijt in hoogpoligheid gaf met elkaar voorhanden weer hebben wij tijd gedeeld omdat aanwezig zijn een te grote wissel trok op elkaars inschikkelijkheid wil melker…

wondertjes die samenhangen met een warme ontvangst van jouw blik waar actie en reactie voorspelbaar is gaat veel van het mirakel verloren in de altijd aanwezige sceptische mist juist als het gewone ontdaan wordt van de huis tuin en keuken schijn zal het exceptionele weer zichtbaar zijn wil melker…

in deze laatste uren een woord je hand de oogopslag dat in de verte turen de ferme stappen zijn vergeten net als drinken en het eten verbazing en verwondering als je weer even bij ons komt in herkenning om je mond we weten dat je los moet laten om alleen te gaan maar met onze handen vast kun jij die stap wel aan wil melker…

van mijn bestaan bij elkaar opkomend groen verdroogde in een schrale wind tot zorgenkind een zomer die niet warmen wilde betrokken luchten die het hart verkilden ik las de aren van het veld heb als volwassene geoogst in geld de herfstmand is opgemaakt in kleuren van het leven nog één seizoen om alles weg te geven wil melker…

volgens etiquette maar langevingeren te snel en graag naar bitterballen en kroketten dan is het glas verleden tijd en vraagt de maag om liefde die wordt bijgetankt en dan nog beter glijdt maar in het afdruiprek steken roddels nu de gek met lippenstick en vette handen ze pronken wonderschoon en weten alles van verbanden wil melker…

tranen het was eens mijn gift de hoop voor ons samen woorden zijn stil zinnen gebroken de magie is vandaag uit mijn teksten vervlogen neem maar mijn handen de hardheid verloren ze vergaten jouw diepte in oppervlakkig bekoren heb de parel zien glanzen nat van je tranen ik geef je weer zon en nachten vol sterren en manen wil melker…

kleuren en patronen nauwgezet in hun mystiek magistrale vlucht handen volgen soms verbolgen maar ook vaak blij het vangen en vergaren uit het diepste van mijn kunnen tover ik magie om toeschouwers het beste te gunnen zo leg ik mijn ziel heel kwetsbaar vormgegeven in het spirituele spel van het circus van ons leven wil melker…