Alle inzendingen over nicolien

Mijn hand is er voor jou Je leerde er aan lopen De deuren van mijn hart Staan altijd voor je open En als tranen komen Door zorgen groot of klein Dan zal mijn uitgestoken hand Er altijd voor je zijn…

Een koude wind waait door mijn hart Een zee van tranen door mijn ogen Waarom is de waarheid zo hard Al mijn hoop in een klap vervlogen Het gemis steekt in mij Door scherven van verdriet, ze doen zeer Ik wou dat ze die woorden nooit zei Maar ze waren er: Hij is er niet meer....…

De hele wereld slaapt, beseft zij terwijl zij gaapt. Onder een stille, donkere deken waarbij halogeen haar kleur doet verbleken gaat zij door tot een bitter eind... waarbij al wat ze nog moest doen, tegen de ochtend, langzaam aan verdwijnt. Eindelijk van taken verlicht kijkend in het al weer verhelderende ochtendlicht sluit zij nog even…

Ze zou zo graag, willen huilen, veilig schuilen in zijn armen. Hij is er nog maar wat ze eens vond lijkt verdwenen. Zij roept hem met pijn in haar stem maar hij verstaat haar niet meer. Mooie foto's van vorig jaar, ze doen haar enkel zeer hij is niet meer wie hij was zijn stem niet meer zacht maar zo kras. Van binnen, een ander…

Ik ril, huil, heb het zo koud... zou zo graag bij je weg willen kruipen maar hoe kan ik bij jou schuilen wanneer juist jij mij dit gevoel geeft en er niets anders dan dit tussen ons leeft.…

Als een fontein kletteren vernietigende woorden in het kalme water. Golvend loopt het water woest over de rand, we hebben het niet meer in de hand. Samen verlangen naar dat eens zo kalme water maar dat is pas later kijkend naar de veroorzaakte krater diep in elkaars hart. Nu, voor elkaar gehard met nog enkel smart. Er druppelt slechts nog…

Handen, eens zo krachtig, ineen verstrengeld, glijden nu machteloos... uit elkaar. Tranen lopen, in stilte, alvast hun eigen weg wanneer ik mijn hoofd nog een keer tegen jouw zo vertrouwde lichaam aan leg.…

Donkere woeste wolken razen over haar heen ze voelt zich plots weer zo intens klein en alleen ze wil wegkruipen, zich verstoppen voor deze angstaanjagende razernij ze wil hier aan voorbij maar weet, ook dit hoort bij het leven dus blijft zij met al haar verworven kracht dapper en fier, rechtop staan zij laat deze waterval van woesternij…

Het doek valt toekomst verknald tranen drijven jou weg ver uit mijn leven wat je kon wou je me maar niet geven.... inmiddels vanuit een hoek trek ik nog enkel aan een doek ...tot het valt..... Mijn vuisten eens gebald hangen nu slap en terneergeslagen klaar voor nieuwe, zo gevreesde, eenzame, verlaten, dagen... Want een weg terug…

Handen smelten geleidelijk weer samen tot een. Opnieuw verbonden samen niet meer alleen. Krachtiger dan voorheen.…

Pijn liet mijn bladeren, blad voor blad vallen. Ieder welwillend weerwoord, deed het enkel nog meer verknallen. Nu, leegte tot niets, al wat er over is. Vaarwel mijn schat, hoe ik je soms ook nog steeds, ontzettend, mis.....…

Haar blonde haren laat zij doelbewust verdwijnen, streng voor streng overgaand in donkerdere stroomlijnen. Als een prinses die zich van haar troon ontdeed en, voor het eerst, de werkelijkheid betreedt. Krachtig worden haar nieuwe stappen richting, waar dan ook... ....ze weet de weg niet meer... haar zachte hart blijkt nog steeds,…

Nimf der sneeuw glijdt In stijl een Col af, Op Lat In wax, En je weet Niet wat je ziet.…

Mensen denken maar dat het een keer zal blijken: ze hebben Gelijk!…

Ik bond mijn fiets vast aan de zijne, zo intiem – is het begonnen.…

Eerst in de toekomst, daarna in het verleden: geluk kent geen tijd.…

Een engel komt niet lief, maar keihard iets zeggen – dat je moet gaan doen.…

Wachtend op later besefte ik: dit is het – dit is alles al.…

Het leven is mooi, al heb je misverstanden – en gedoe met seks.…

Mama wenst geluk voor mij, tot haar ongeluk – werk ik niet goed mee.…

Op het eind expres een fout maken, deemoedig – toppunt van hoogmoed.…

Afreageren: lekker suf in bed liggen –- zonder ziek te zijn.…

Dansen, relaties: de kunst van het loslaten -- om partners te zijn.…

Het grootste geluk is voor mij misschien de hoop -- dat het zal komen.…

Lekker kanoën, stroomafwaarts, zonder zorgen -- of we verdwalen.…

Oompje raakt me aan, mijn borsten, ach, vooruit maar -- hij is zo zielig.…

Vraag niet 'Hoe gaat het?' als je dat echt wilt weten -- Gedrag zegt het je.…

Ik draag zomaar wat, liefst ruime kleren, ik ben – naakt van nature.…

In een depressie voel ik niets, denk ik alles -- objectief te zien.…

Het is religieus dat ik jou wil aanraken -- jouw kracht ontvangen.…