Alle inzendingen over ontploffingen

Ik zie en voel jouw aanwezigheid, een lichaam dat op ontploffen staat. We weten allebei wat ons staat te doen.…

potlood ritselend door lijsten met vage namen leurt hij langs de diplomaten van Europa ondertussen weegt hij een handvol koffiebonen keurt de blos van de mango schilt zijn magere bananen de graaizucht naar koper vraagt een duur offer de pijpen lozen hun zuur in een bekken van slib het sproeiwater van de akker ruikt naar gasbellen die ontploffen…

Zo breekt de oorlog uit in de vergaderzaal, ontploffen op scherp gezette granaten als deeltjesversneller met een oorverdovende knal. De schokgolf galmt door kieren en gaten, de muren bloeden, nauwelijks nog te stelpen dan volgt een radiostilte vol marcherende soldaten.…

de evolutionele daad… met apotheosisch ontploffende orgasmen …zacht wegebbend genot eindigend arm omstrengeld in de eerder voorgenomen zachte liefkozingen, ogen blikken en fluisteringen ….. oh….ik hou zoveel van je…….…

te ontdekken bij het wrak van de vergane Titanic de speurlustigen lieten zich niet meer zien men zocht daadkrachtig waar het eens aller trotste zeeschip naar de bodem daalde vanuit heel de wereld ijlden gedachten hierheen duizend maal sneller dan zevenmijlsvleugelslagen er klonk tenslotte gerucht van een onlangs vernomen gesmoorde ontploffing…

beschot van ’t bad de bellen van lucht ploffen uiteen, druktemakers je borsten dansen op en neer door de speelsheid ervan het warme water omhult onze lijven als een cocon druppels glijden als roze champagne van je buik beschut en veilig voelen, ik zoek jou ….jij..mij we vinden elkaar onder het woelig oppervlak enkele strelingen doen de passie ontploffen…

Om uw vliegtuigen mij te laten herkennen Om niet te ontploffen, geen vuur uit de hemel op mijn hoofd Zodat de glimlach niet van mijn arme lippen verdwijnt vertel het gewoon Welke Kleur? Welke symbool? Welke vlag? ------------------- gedicht van Izat Ullah Shamszai Vertaler: Jalal Amarkhil…

Vissen zwermen uiteen, een zachte ontploffing Elders is het veilig. Ik speur naar wat glimt voorbij ons streven, dit koortsig leven, gevangen tussen willen en weten. De genadeslag verwachten, het weegt door, zwaarder dan dat ze me lang beschadigen, organen met zachte kogels vullen.…

kaatsen eerst per kolom de lucht weer in om daarna voor altijd onder te gaan na eerst kroontjes door de regen op het wateroppervlak te creëren die vaak met lucht in bellen verkeren en door de druppelkaats ertegen als ze niet van te hoog zijn gevallen meteen weer uit elkaar spatten dat gebeurt massaal in zee kolommetjes waarmee belletjes ontploffen…

Zo breekt de pleuris uit, ontploffen op scherp gezette granaten met een oorverdovende knal. De schokgolf galmt door kieren en gaten, muren bloeden, het ontspoort en het is nauwelijks nog te stelpen. Dan spreekt de stilte met de kop vol marcherende soldaten.…

traagheid waarmee ik sneller en sneller kom, de kalmte waarmee ik wilder en wilder word de traagheid van jouw diplomatisch lichaam dat geeft en neemt, jouw corps diplomatique, en de traagheid van een sigaar nadien, de traagheid van grandeur, de traagheid van wie zich te pletter rijdt tegen een boom in vertraagde film, het majestuoso van een ontploffing…

Zijden kousen met glitter omspannen stijve kuiten, levergevlekte handen glijden langs volvette uitgezakte heupen bijeen gepropt in een baleingetrokken korset Dikke roodgeplamuurde lippen ontploffen in het aangezicht van vermeende herwonnen jeugd uit een mondhoek drupt ongemerkt een kwijltje controleloos over een dikbesmeurde kin, glanzend…

Te laat, daar is een rand met huizen een kerk, ze raken de torenspits ontploffen en branden de brokstukken landen het einde is daar in een flits.…

uren blauw wasten hier al Nu licht en straks donker inleidend Nevelig omfloerst rijst een roestige ex-V1 statig op uit een berijmde vlakte Vier maart 2022 in deze Meersen kan 's morgens stilte nog overheersen Kerst '44 reten bommen hier ineens De rust en ook 2 jongens uiteen In het imposante Oekraïne ligt heden tussen oorverdovende ontploffingen…

(1 let-ter) Men neme 1 korreltje zout en houde het voor het linkeroog: de wereld lijkt rond en ver weg Ontploffingen niet meer dan wat opwaaiend stof kinderwagens overschrijden in colonne de grens iemand heeft alle grassprieten geteld en krijgt daarvoor de ereprijs Men neme 1 korreltje zout en houde het voor het rechteroog: de wereld…

luchten en roep om jou ik zie hoe sterren achter mij steken blijven en langzaam doven terwijl ik vuur uit mijn duizenden haren pers dunne buizen over mijn gehele lijf mijn hoofd brandt voor jou mijn handen zijn tien pennen van stralend vuur ik stijg op eigen kracht dit is niet meer naar boven ik kom eraan mijn lichaam smelt mijn botten ontploffen…

Of een ontploffing in alle gasbuizen van Amsterdam. En mijn lieve huisvissen leven gelukkig nog. Iedereen leeft gelukkig nog. Tegen de ochtend ging hij naar bed. Toen hij wakker werd zag hij dat zijn handen verkoold waren. Ook zijn armen waren verkoold. Zijn gezicht bloedde hevig.…