Alle inzendingen over oorlog dagboeken

met een gele ster op hun hart gebrand liepen ze in lange rijen hand in hand door nutteloos geweld langs sadistische hoofden naar de kamers die ongerechtigd hun bestaan uitdoofden…

de trukendoos van soldaat van den Vijver bevatte geen kogels meer na het salvo van huilend gelach in de soldatenmess nadat hij zijn komediantenact afsloot het was een steengoede act zelf uitgedacht door soldaat eerste klasse van den Vijver net niet goed genoeg voor voordracht aan het front hij mocht gaan zonder act, met volle trukendoos…

Jan de juffershond rook aan de hoop van de hoop die een beerput bleek…

Jij die het niet meer weet, ook jij toen, jij zou zonder twijfel ook genoten hebben van het vindingrijke voedsel de suikerbietenmac, schillenburger tulpenbollenkroket behangerslijmtoetje Ook jij die het niet meer weet, ook jij toen, jij zou zonder twijfel goed christelijk hebben gebeden: Here, zegen deze hutspot met gehakt van…

Als broeders vuisten kruisen en de wind hun taal verwaait zij zich uitdrukken in fluitsignalen dan wordt de aarde doorgraven met haar eigen doden Als zusters hun gezichten kluisteren in de onzichtbaarheid van geweven koepels dan dreunt geschut en branden landen Als de cloaca van de wereldpijn zich open spert ligt er een ei van oorlog…

Ik zie graven in de duinen onttrokken aan het zicht maar die roepen, eens per jaar mij tot een plicht om de klok te luiden die daar is geplaatst en laat weten dat hier afschuw heeft geraasd. Want die graven vertellen over mensen met de vijand op de hielen die uiteindelijk door een geweerschot vielen... onschuldig, in 't verzet, dat…

De klok klinkt door de duinen de vlam die eeuwig brandt voetstappen op de paden een bloem in een hand... De vlag wappert in de duinen als teken van die strijd gefluister, dan de stilte even terug in de tijd... De klok klinkt door de duinen brengt ons in gedachten geeft het gevoel van dankbaarheid en vrede, in twee minuten wachten...…

aaneengeregen woorden vormen zinnen van een boek waarin vroegere tijden nog witte strikken droegen werd er nietsvermoedend aan stoelpoten gezaagd zij die het gezag ondermijnde verraadde degene voor wie het levenslicht niet bedoeld was ideologieën door de strot geduwd maakte van de mens een beest met swastika als leidraad…

Een witte roos bloeide op het vale veld, roos van de dood te midden der gewonden een jong gezicht had in zijn laatste nood de vage schaduw van een lach gevonden. "Ik heb het koud" klaagden zijn blauwe lippen zijn weke hand zocht tastend naar een maat ik zag zijn leven met zijn bloed ontglippen en steeds maar liever scheen mij zijn gelaat.…

Oorverdovend gekletter overstemt duidelijk de roep om kleuren straten rood de toon van onschuld hoorbaar in de wind zonen van moeders en moeders van zonen dragen hun klaagzang op aan de veel te duur betaalde vrede…

Granietgrimmige gezichten staren naar vuurvliegen van staal die levens doden naarstig bijeen gezochte moed stroomt door jagende bloedvaten en aders weggedoken achter summiere dekkingen op het avondplein der overwinningen. Dit is maar een waarschuwingsactie dus er is geen gevaar te duchten van de in onschuld gewassen soldaten des dictators…

Het geld ligt op de straat, de oorlog is ontketend plunderaars slaan toe, zeker wetend hun slag te kunnen slaan. De winkels raken leeg, de panden in de fik, de beurs zakt met de dag, en niemand is in zijn schik, want het geld ligt op de straat.…

Er regent bloed uit het oosten op de daken van het westen hoe lang nog duren de moorden van uit de portieken van het zuiden hoelang nog twitteren wij groetjes met kruisjes troosten wij ons egoïsme met lieflijke gebaren naar onbekende windrichting en laten face book stand by…

terugdenkend aan de laatste keer dat ik door je haren streek lijkt een eeuwigheid geleden zal nooit vergeten hoe je naar me keek met onze ogen spraken we stilzwijgend hoe innig ik je ook vasthield werd jij zonder entschuldigung weggerukt mij achterlatend, in een zee van wanhoop, geknield voor altijd zal ik je blijven gedenken evenals…

ik stond er stram achter bloemen op een betonnen graf dacht aan vrinden met doorweekte pijn zij, een leven lang zoekend verlichting te vinden van een niet uitgesproken straf ik stond daar even dacht aan hen, maar wel aan de zijlijn…

Het was in Berkel-Enschot, waar alles leek te geschieden. Het was in Duitsland, dat over hun lot werd besloten. De dader en zijn slachtoffers... Er kwam gelukkig een einde aan. Zo doen wij dat niet, Herr Hitler! De haat die in u leefde werd overgebracht via de macht uwer geestdrift. U had u beter bekwaamd in het beheersen van de machteloze…

aan flarden geschoten dromen dwarrelen, als resten van 't eens zo gewone leven, langzaam naar benee zo werd je eerst nog opgeschrikt door geluiden van bommen, kogelregens nu weet je dat bloed even rood kleurt onverschilligheid kenschetst de overlevingsmodus waarin angst niet meer bestaat noch 't onbevangen kind…

Onder de olijfboom dode vogels immer weer steen en beenderen gebeden en haat onder bevlekt gewaad het naakte bloed boven de olijfboom fluiten kogels immer weer.…

verberg je maar in de hel van koude woorden achter glas van twee maal twee maar toch beschermd tegen zijn wrok het hemd is nader dan de rok maar jij betrok mijn beeld voor altijd onverdeeld in schuilkelders vol zand het is de tijd die aan mijn hand dit leven kwijt aan jouw verstand…

Dat regen mild over matte ramen stroomde. Het uitzicht, vrij gemaakt in luttele seconden bestreek niet meer dan een wild begroeide muur Het was in mei Dat laatste verweer van vogels. Het vreemde vuur dat meer dan die muur verteerde in luttele minuten, ontbeerde de stad alles wat zij liefhad. Het was in mei Dat het brandend hart…

Verslagen sta ik aan de kant aan de zijlijn voel me machteloos wat ben ik in deze wereld waar mensen elkaar naar 't leven staan is dit de mijne waar men kinderen neer maait, vliegtuigen uit de lucht schiet het licht niet in de ander z'n ogen wordt gegund ben ik verdwaald…

'n onbeschreven blad, ging vol idealen de uitdaging aan onmogelijk voor te stellen hoe het precies zou zijn de inzet honderd procent, vrede was de missie in een land dat je vreemd was zo ook de verwikkelingen als 'n vlieg raakte je langzamerhand verstrikt in het web, dat oorlog heet van vrede leek geen sprake, toen granaten om de oren vlogen…

ik had je hand in hand willen betreden je kinderen thuis willen brengen toch liep 't anders, anders dan gedacht 'heilige' grond verzadigd met verdriet in de loop der tijd overwoekerd overwoekerd met al er groeit en bloeit zingen vogels er in 'gepaste' stilte gelijk begraven verhalen die nooit meer 'n luisterend oor zullen vinden…

Wat gebeurt er met het woordgeluid wanneer kanonnen bulderen en stromend bloed de nacht inluidt voor doden en gewonden waar is de stem die vrede liegt terwijl geweervuur steeds meer harten grieft mensen niets meer vragen dan doden-loze dagen is er geen zin geen woord of taal die einde maakt aan dit verhaal van wreken en verdelgen…

Nog altijd trilt de stem bij 't lezen van de namen met daarna de leeftijden van de mensen waarvan de jaarringen nooit meer aangevuld zouden worden, zoals bij bomen in de natuur hij die zelf dit kamp heeft overleefd leest bewogen alle namen wetend dat hij geluk had deze hel te hebben overleefd…

we leggen dagelijks dingen vast momenten in kleur of zwart wit beelden of gebeurtenissen met of zonder camera gemakkelijk te delen in deze digitale tijd van kiekjes tot imposante foto's die schilderijen lijken de aanwas inmens vredelievend vooral tot men zijn camera oppakt en het gebruikt als wapen om een diep gevoel na te…

staan voor de slachtoffers die zijn weggevoerd vanuit het doorvoerkamp Westerbork vandaag ligt het verscholen onder 'n dik pak sneeuw toch torenen de stenen met daarop een Jodenster er boven uit opdat we nooit en dan ook nooit zullen vergeten…

naam voor naam worden ze voorgelezen met daarachter hun leeftijden zes lange dagen en vijf nachten zoveel tijd neemt het in beslag om alle namen op te zeggen ze weer een stem te geven al is het dan voor even om de waanzin te benadrukken hakt het horen van de leeftijden er nog het meeste in “ Rebecca Lea Kanes“ twee maanden…

Westerbork, mei ‘43 dag lieve, ik stuur dit even snel bericht je, dat het goed gaat dat de bel nabij jouw deur verlangend naar mijn vingers reikt als ik terugkeer uit dit oord nog even snel een enkel woord, ik zie je dra mijn lief en kus je dan ik druk mijn hart aan die van jou mijn schat ik zie je gauw breng mijn groeten aan…

kun je 'n plek zo overladen met liefde opdat het kwaad vanzelf zal verdwijnen zoals stemmen opgingen in de wind worden schoenen nooit meer aangetrokken komen koffers nooit meer thuis de eigenaren ervan evenmin…