Alle inzendingen over patina

zacht glimt het patina van je lach door liefdevol intens gebruik waaiert het warmte uit in opgenomen zijn deel je ook het refrein van geluk kan het volmaakt genieten niet meer stuk omdat scherpe kantjes verronden door veelvuldig contact raakt common sense direct en intens het hart jij hebt met jouw blik de aanzet gegeven…

Schoonheid gestold in diepe lijnen De huid gegroefd als regengeulen in woestijnen Onder de grijze wenkbrauwbogen de ogen, twee poorten naar landkaartloze onvermoede oorden Waarin het weten - tot wijsheid geworden pijn - de glans verandert in patina met matter schijn…

verborgen achter lijkwades verklaren ze les amants elkaar de liefde intieme vreemden neergestreken op een verstild beeld patina op een oud verhaal niet zomaar een verhaal altijd meer geliefden zonder woorden…

milde regen en zachte bries sluiten een verbond dat aardse grofheid polijst bij elke stap die de vorige naar het verleden verwijst zodat verse indrukken grofkorrelig patina krijgen van zomers die zich tot regendruppels aaneenrijgen…

Het juliet rondom mij tegen het blauw van Magritte drijven wollige plukken voorbij ik in een tuinstoel lig hier voornamelijk mezelf te zijn het patina van de tijd krijgt vat op mijn lijf al zichtbaar worden de schaduwen van verval maar zolang het juliet rondom mij er wollige plukken drijven tegen dat blauwe zeil is elke zomer…

in de bloeiende binnenplaats groeit de liefde voor het leven: pepers en tomaten wonen gebroederlijk naast elkaar in het huis van glas de levenslang gestrafte buigt het hoofd aandachtige handen koesteren het kwetsbare in een begrensde wereld: buiten in de binnenplaats het patina van de tijd legt een zachte sluier…

ik heb de momenten van stilte omarmd in hectiek en drukte van de grote stad woordloos etaleren zij rust op een serene plaats in ruimte zonder haast in het stilstaan van tijd krijgen wij respijt tot overdenken eindelijk weer aandacht aan elkaar te schenken toch kleeft ook hier patina van teveel handen met emoties en banden…

heb de wegen verlaten om voor even het patina van kerkdeur en jezusbeeld niet donkerder te maken het kaarslicht niet te zien in gelijkgestemde ogen gedrogeerde vroomheid van tijdelijk gedogen ben op bedevaart wil voelen waar de schoenen wringen de pijn vervloeken van mijn zere voeten in confronteren zonder anderen te bezeren…

zij hebben stilte langdradig gemaakt uit hun gespreksstof was al lang geen goed garen meer te spinnen handen schikten bloemen zonder hart in vaal licht dat de kleuren versluierde en vorm geen schaduw gaf het mooie patina van liefdevol gebruik verdofte en straalde nog amper zijn warme toegenegenheid uit nog zien zij elkaar maar…

ik heb geen plaats meer voor indrukken met grof geweld waarbij mensen om zinloze redenen beestachtig worden geveld ooit ging het paradijs op slot het kostte de mens zijn kop die in hoogmoed dacht nog beter te zijn dan god het patina van tijd doet de geschiedenis weer glimmen in de mooiste dingen die er in al die eeuwen zijn gemaakt…

een knappe kop die de spiegel heeft bedacht waarin je een botsing kunt aangaan met jezelf maar dan zwijg ik overdenken doe ik wel hoe je reflectie kunt vastleggen gladschuren en opwrijven met boenwas water laten verharden in spiegelingen boven levend water wil ik spreken spiegel mij met al mijn fier willen zien hoe machtig patina kan…

Het juliet rondom mij tegen het blauw van Magritte drijven wollige plukken voorbij ik in een tuinstoel lig hier voornamelijk mezelf te zijn het patina van de tijd krijgt meedogenloos vat op mijn lijf en in de luwte grijnst de schaduw van verval maar zolang het juliet rondom mij er wollige plukken drijven tegen het blauwe zeil…

je korrelde zandsteen in het aanschijn van de hete dag voelde koelte in de speciegroef die het zonlicht bijna nooit zag lachte in begroeten sprak met handen langs het patina van hoeken vibreerde met magische lijnen uit aarde die belangrijke energieën vergaarden unieke plaatsen wisten zo naam en faam te vestigen met mystiek…

het kind Wakubenga het patina van de tijd legde een bittere scherpte over de sluier van onschuld de ogen van het kind dat wordt geminacht lachen nooit ze leeft op al te tere takken onontkoombaar en smal als een doodskist wordt het kind bedolven onder doffe schaamte in de meisjesbuik groeit een vreemde bittere vrucht brandmerk…

het patina van deuren lijsten stijlen knoppen en vensterbanken maakten als eersten contact met de mens in voorzichtig tasten naar verstaanbaarheid met een dieper voelen in emoties en een scherper beschouwende blik dan normaal het raken van de wereld rondom ervaarde de mens in vreemdheid bedreigend toen inhoud onze communicatie…

liefde modebewust van de kust tot de grote altijd drukke soirées ik mocht mee als een postiljon d’amour op retour natuurlijk smeedde ook ik de edelste metalen als zij heet waren besteedde mijn vrije tijd aan uiterst lichtvoetige kunstzinnige ontwerpen waarvan het hand- en afwerk dagen nam in haar adviezen wist ze nu al waar de patina…

ik brandde krabde schuurde en plamuurde maar kreeg mijn liefde nauwelijks glanzend alsof het patina van jouw lieve blauwdruk iets van haar subtiele geest had prijsgegeven nog altijd creëerden wij de mystiek van samen hielden tedere herinneringen in stand waarin wij de meerwaarde van liefde beleven en mogelijkheden van…

jij kon niemand tegen de haren instrijken het voelde altijd als een verrijken van de persoonlijke kant waar stekeligheden opdoken kon jij hun scherpe kanten benoemen kregen zij na verloop van tijd het patina van zoenen jij maakte geen onderscheid in mannelijke en vrouwelijke zijden door die te benadrukken raakte je hen beiden…

de tonen van kleur en geluid veranderen langzaam in het houten ornamentiek van de eeuwenoude basiliek waar zij vroeger in absorberen de mensen nederigheid leerden weerkaatst nu het felle licht van heden het patina van eonen heeft de gelovige zicht gegeven op de te gane wegen ter verkrijging van vergeving door berouw maar het persoonlijk…

zwartgallige angst heeft een lichter kleurtje gekregen omdat doemdenken de laatste tijd uit vergaande slijt ineens tot nieuws is verheven en doordat het patina van de publiciteit dolgraag de donkere kanten van alle emoties verlicht in hun jacht op potentiele klanten stilte regeert uitgestorven straten argwaan schijnt nog…

Je wordt steeds jonger op almaar oudere foto’s De jongste masseren je langzaam Wrijven rimpels plastisch strak terwijl je cv verschrompelt in de tijd Heden versmelt met jeugdig verleden Ouderen gaan steeds verder terug naar wassende onschuld van krimpend bewustzijn De oudste omlijsten met sepia patina de frivole bloedernst van kinderspel…

het aanbod aan prikkels volle hoofden al eens respijt zoeken We vallen stil in de luchtbel van een terras Geluid deint weg, de kleurenbal wordt decor Het terras naast het onze was voor jou alleen Naast je kleine sacoche nipte je koffie Ineengedoken, bol en ril als een ziek vogeltje keek je sporadisch schichtig om je heen Je mantel had patina…