Alle inzendingen over rudi

Verkleumd in de nerven van mijn blad na blad dwarrel ik met de herfst gevangen in het zuchten van het najaar val ik weg steeds verder te moe om te houden wat ik had uiteen binnenin schrijf ik herinnering in hout uit een nieuwe ring die verhaalt over zon en warmte en betere dagen onderteken ik met nieuwe beloftes…

Ik hoor de morgen in het kraken van het bed een kuch het sloffen van pantoffels op de overloop de koffie borrelt van heel ver met tussenpozen mijn bewustzijn binnen terwijl het verkeer buiten de stilte breekt geroezemoes van kinderstemmen het miauwen van twee hongerige poezen aan de achterdeur en het zachte roepen onderaan…

Ik beef voor geweld maar de dag is nog jong het ijzer in de zin is amper ontgonnen mijn wapens spreken stil als het schemer mijn pen hamert fel op het witgloeiend steen het licht van de letters vonkt van de kracht waarmee ik het aambeeld beveel ik plooi en ik kerf in het slijpen worden braam na braam afgerond tussen vijlsel…

Dit ben jij zonder witregel of vraagteken, ik vind je terug in een punt of accent, mijn tong proeft je naam in letters, ik wals je rond en rond en het zoet van je mond spreekt zachte zinnen voluit op mijn lippen, ik vertaal het enkel op papier als het gedicht of een lied dat in mijn hoofd blijft zingen.…

Alles moet verdwijnen tot niets meer overblijft van dingen die hem levenloos verwijzen naar stukjes die nog stervend zijn in z’n geest wordt strijd gestreden nu de draad schijnt doorgesneden staat het falen op zijn gezicht geschreven in de grijns van medelijden waar hij zelfs geen troost lijkt uit te putten kan men aarde niet bewegen…

Ik had je willen bouwen van het harde hout met balken die wat dragen konden in steen die het blauw van staal omsloot maar mijn handen beefden even ik zag dezelfde architecturale fouten die ik in mijn hoofd vergeten wou spiegelde me in de vensters van je huis waar ik mijn eigen dromen ontmoette die ik ooit verloor maar een open deur…

Is het misschien nieuwsgierigheid het ademloze snakken naar de kick die me bijna verstikt op weg naar de overkant als een koorddanser tussen hemel en aarde die zich opwindt over de hoeveelheid lucht die hem langs alle zijden omringt de proporties van de realiteit verdringt zijn veren met honing ingesmeerd een sprong in het duister waagt…

Op mijn tocht als blinde zie ik het meeste met lede ogen aan terwijl mijn gemoed zich ondertussen vult zonder tranen ga ik als kreupele doofstom voorbij aan de schreeuw van stilte die me maant stil te staan eet ik me dik aan de leegte tot mijn genoeg het tekort is van de ander dat ik verspil zonder het berouw van de zondaar die ik vermijd…

Woord dat je bent zo weg en denkelijk verloren gelegd ik zoek je tevergeefs op alle juiste plaatsen je naam roep ik nee fluister ik verliefd je vrezend je beminnend de vreemdeling die je werd in mijn gedachten uitgewist als slecht geschreven letters aan elkaar gerist verlies ik de herinnering aan jou als grijze haren op mijn kussensloop…

Meander tussen spier en vlees ik verken herken zijn sporen zelf versmolten met de tikken van het hart met de morgen veel te gauw met de avond lang nog niet te onrustig klopt hij bij me binnen ik weet hem volg zijn weg gedwongen met de vinger in het ritme van de stroming is mijn bloed aan het bloeien is de tijd aan het krommen.…

Ja zelfs de vossen der woestijn - Iran, Egypte en Saoedi's - willen niet die schietschijf zijn voor Engelse of Duitse Rudi's. De zonen van het rijk van Donar, god der bliksem, zoon van Wodan, dondren luid in de arena's in hun strijd tegen Japan. De godenduistering zet in met het ontbreken der Azzuri...…

...En in het zieke hart van Brabant een kale flat in Tilburg-West zit een man uit Eritrea op de vlucht, niet zomaar bang, voor de lange arm der secret service van zijn vaderland ...Een column over Run the Jewels hoe de hiphop activeert geschreven door Heerma van Voss door Thomas zelf gerecenseerd ...Tot slot verhaalt herr Rudi…

Mijn verzen kan Ik met droge ogen Voordragen, zo mooi Als het publiek het Maar wil, ik doe Heus mijn best ze Zo mooi te lezen Dat de woorden van Mijn gedicht als Sieraden achterblijven Bij de mens die luistert - Een uitzondering ken ik Slechts - die ene regel Die mijn vader en mijn Moeder raakt brengt mij In mijn weemoed…

Als medicus opgeleid Wist je hoe een lever Werkt, hoe een nier Het goede van het kwade Scheidt, lichaam dat zich Hoe wonderlijk ook laat Meten, helder en duidelijk In kaart gebracht - meetbare Eenheden die duidelijk Afleesbaar zijn - Maar je werd pas echt Geïnteresseerd door de Persoonlijke dingen de De zieken jou vertelden…

Heb je het kind gezien? dat leeg liep in verkrotte achterbuurten dat sliep onder ijskoude sterren en zijn eten zocht bij een vuilnisbelt. Heb je het kind gezien? dat in zijn onschuld, al werd verguisd omdat zijn ouders voor moord de doodstraf kregen en wie bekommert zich nu om zo’n kind? Heb je het kind gezien? dat nog eenmaal mocht afscheid…

Er is opnieuw een dichter overleden Die ook als psychiater roem genoot Hij legde fijnbesnaard emoties bloot Waarbij metriek en rijm er niet toe deden Hij gaf ons heel pregnante beelden mee Maar jonge sla, nog slap, in bedjes, nee…