Alle inzendingen over samen OR leven

waar natuur zijn heftigheid contrasterend laat wolken is de geest met emoties en stemmingsverruimers bezig luchtpartijen die soms botsen in ons hoofd harmonieus te laten verglijden de bovenkamerfabriek maakt geen overuren maar juist de logistiek van hoe snel is alles in hoeveelheid en tijd ooit beschikbaar op de juiste plaats…

emoties springt jouw melodie eruit gedragen door tonen van liefde en warmte klinkt harmonie van binnenuit nog zonder stem spreekt lichaamstaal jouw welkomstwoord tot in de verste hoeken word je gehoord in melodisch aanhaken ook zij spreken de stem van het hart hun boodschap zuiver verpakt in weten is sterven geen vergeten samen…

de rots en jij kameraden in status bewegingloos en vrij samen een eiland in het woelige water van aflandig tij het was jouw plek waar de wereld verging terwijl jij droomde jij kende het stromen keek ook niet om wist wat er zou komen jullie contact was een plastische relatie gingen er samen voor waren een baken in zee waar…

zijn leven belangrijk is pas als de kas is opgemaakt opent zich een reëel perspectief dat haalbaar is in aflossing zo niet dan even parkeren in een laatste stop om te proberen want saneren is de strop…

zijn nog heb ik dat niet ervaren maar de essentie is het ontbreken van pijn door het niet begrepen worden van waar je existentie eigenlijk naar hunkert bevestiging van wie je bent in het herkennen van wat jouw zijn is door acceptatie van eigen gemis als wij elkaar echt gaan ontmoeten zal in begroeten de cirkel waarin wij leven…

het voelt nooit alleen er is altijd wel een glimp van een lach de verstolen blik die zonder te spreken zijn warmte komt geven in een samen moment vaak onbekend maar in weten kruisen lijnen van leven elkaar overal is de hand op het hart het tijdloze teken dat alles nog klopt wij delen de velen die naast ons staan ons verschijnen…

ik voelde je warmte zag de kleur van je aandacht hoorde je naam in passeren kruiste je blik wist dat mijn leven de wending zou nemen met jou als middelpunt van mijn bestaan je lach had al jouw talenten op ingenieuze wijze verpakt jij was de begroeting in ontmoeten met ogen die spraken om zo liefde in woorden nog intenser te…

mij heeft gezet nog schaduwt hij vaag is in contouren aanwezig mijn leven is dealen met hem hoeveel tijd wij elkaar zullen geven…

jij plukt bloemen lacht hun kleur wiegt samen vrijheid op het land zet de wind naar je artistieke hand met adembenemende gebaren jij daagt uit in een snaaks toegeven verschalkt ondeugend de buit iedere trede op jouw trap van geluk is een blijde weg naar de hemel nog steeds zien wij in de zon van elkaars blik het warme licht van…

je ogen wolken licht schaduwen wisselen op je gezicht dat in een ondefinieerbare stemming is jij straalt niet voluit hebt versluierde momenten van afwezigheid die ik niet helemaal begrijp toch zie ik de zon doorbreken in het goudgerand gedeelte van je nog licht betrokken blik met klarend blauw in zicht je lach verheldert snel…

heerlijk als je ogen weer lachen de taal spreken van humor en kracht warmte straalt van je af in koesterend ontvangen emoties raken geladen de zachte pijn van vele scherpe kantjes in het samenzijn helend is je kus die in liefde gemanteld alles toedekt en sust…

wij wilden elkaar maar de wereld was vol regels wat allemaal wel en niet mocht of soms kon beloofd moest worden en vooral goed nagekomen zelfs in de meest eigen dromen tot in lengte van dagen of langer geringd door normen en waarden van de maatschappij voelde het niet vrij in verplichtingen met verantwoorde- lijkheden nu…

ik heb je wereldje zien spelen met armen en benen gestuurd door een onmetelijk groot hart waar je nog handen tekort kwam vulde de blik in je ogen met warme liefde het gat nooit heb jij iets opgegeven want leven was voor jou geloof en hoop met als basis goedertrouw het meest bijzondere aan jou was je lach die je niet zomaar…

ik heb je ooit ondergedompeld in liefde maar waar ben jij nu gebleven in kleine speldenprikken scherp rakende woorden jouw tegengas dat mij deed leven we hebben rotsen verkend handen tot bloedens toe opengehaald voor het mooiste zicht maar altijd wist jij toch nog een betere plaats gezien vanuit echt tegenlicht in een toegevend…

tastend naar binnen gaan in grijs blauw beschreef zij de subtiele horizonnen van verre zeegezichten toch herkende ik in de kleine krul van witte golven haar aanstekelijke lach die met zijn zachte mantra een delende eeuwigheid aan het strand gaf heb me totaal opengesteld in het ervaren van de warme vloed van haar bloed in samen…

liefde blijken in verrassende ontspanning hoor ik stukjes van jouw enthousiaste woorden hoe het was ik zag dat jij veranderd was het vitale wat op de achtergrond een bedachtzamer mond de vreugde licht getemperd in de nieuwe rust die jou er snel bovenop zal helpen waar onze vreugde jou en ons weer het heerlijke knusse samen…

plaatjes compleet in vorm opstelling en grootte ik kon me bewegen maar niet meer door lopen en staan wel in gaan voelde me vrij alleen afgesloten van alles waarvan ik ooit heb genoten sprak voluit wist alle vragen troostte en hielp hen met het mij missen te dragen ik ben nooit weggegaan uit het diepe verbonden zijn met hun verdere leven…

jij lachte glas met verstilde ogen je warmte was heel transparant zonder blikken of blozen straalde jij een oppervlakte lang maakte juist van contact een heerlijk warm weldaadspel waarbij voelen het bedoelen van stilte in samen was geen va et vient waarbij altijd de snelste de game gaat winnen maar juist de opmaat…

ik heb me zolang als ik leef altijd veilig gevoeld als mijn schaduw maar bij mij bleef omdat hij aardig op mij leek ook al waren de proporties door lichtval en spiegeling niet altijd mijn werkelijkheid toch kijk ik nu wat vaker om als ik het snel doe dan lacht hij erom tenminste dat zie ik of denk ik te zien het blijft af…

je wolkte wat melk in mijn thee de koekjes liet je niet staan maar nam ze mee dekte ze af met cellofaan om oud worden tegen te gaan je lange vingers rond kop en schotel sierden het porselein door jouw elegant bewegen leken ze nog net iets verfijnder te zijn we hebben samen intens genoten terwijl er bijna geen woord is gesproken…

ik zie zo vaak je lach hand of blik dat ik schrik als je niet en passant voorbij komt wij delen de wereld in al zijn aanwezigheden herkennen onszelf in samen genieten als teken van liefde het zijn de kleuren die jou raken en in hun weerkaatsing net even anders gaan smaken je zwaai die uit afscheid een beloftevol weerzien…

Overrompeld door liefde en kracht, zittend aan het water, kijkend heen Daar zit jij, voor mij uit, turend over, net langs mij heen Ik steel je blik, je laat mij toe, ruimte tussen ons, krimpt in een De groene glans, scherp en zacht, gemengd van ver, mag ik je nu…

ontspannen en vrij in zelf de regie bepalen laat je de ander niet het onderste uit de kan halen maar nooit ontbreekt de warme blik wij weten samen van het eigen stukje ik…

omdat de kano is verdwenen de rivier nu eenzaam verder stroomt met langs de oevers verlegen indianen die droever lijf en herfstig hout verdringen naar dat kleine beetje verder leven door niemand zo lijdzaam bedoelt er rest ons niets om over te schamen dankzij deze schat aan verloren verdriet blijft de wereld bij ons samen verborgen in…

je balanceerde met je blik tussen kijken en zien lippen speelden in een glimlach al met misschien maar het neusje in de wind toonde vastberadenheid ik deed een stapje terug en zag het rechten van je rug toen jij proestte van het lachen wist ik dat wij hetzelfde dachten…

ik heb de stukjes lente gekoesterd die wij samen hebben ontdekt op onze geheime plek wat luwte en een paar straaltjes zon een enkele nachtvorst op de rulle snel drogende ondergrond heerlijk om jou dadelijk weer te zien met een handvol duin en glinsterend zee-natuur wind schrijnend koud en venijnig guur maar in je gezicht…

ik raakte langzaam aan aarde nadat ik op wolken gelopen had een eerste touché kwam hard aan op de bevroren bodem van een witte nog niet belopen wereld recht op neus in de lucht met langzaam meerderend zicht dat nieuw voor mij paste in beginnen horen en voelen hoe hard leegte mij zijn alleen zijn toeschreeuwt en hoe verloren…

ik voelde dat jij binnenkwam met je zachte energie- interferentie alsof alles praatte en zachtjes ontwaakte in gesprek jij had de warmte was aanspreekpunt niet hiërarchisch maar een heerlijk deelpunt van samenzijn dat communicatief open bloeide de energieën nam jij mee onder toevoeging van innovatie en verrassing wat…

zij bevestigen mijn pijn jij aan de andere kant en nog warm ik mijn hand aan wat wij samen hadden…

ik dacht in jeugdig enthousiasme ooit de hemel te kunnen schilderen ben begonnen met idyllische stukjes uit de natuur naast het fijnste groen de mooiste bloem zee met strand en zand in de diep blauwe rotsformaties witschuimende waaiend op muziek van de fraaiste regenbogen die tussen de talrijke watervallen de zon lieten…