Alle inzendingen over stadsdichter van Ams

Een kerkvorst noemde onlangs de condooms Als middel tegen Aids beslist niet veilig En uiteraard geloof ik dat dan heilig; Ik moet wel, want ik ben oppassend rooms. Daarom gebruik ik nu een nylonkous En zo ben ik weer roomser dan de paus.…

Nooit heb ik tot op heden geld te kort, Want ik verdien al jaren geld als water. En dus zal ik nog rijker worden later Wanneer mijn loon opeens bevroren wordt. Wat water dat bevriest zet naar verluidt Toch op z'n minst zo'n tien procenten uit.…

In het bos zijn de bomen oudkalend grijs van blad. Ze staan te staan en dromen droef van dood, stil en nat. Ik adem de kille lucht in teugen en schoon mijn brosse longen. Het zal me niet meer heugen wat de zomer heeft bezongen. Verlammend was mij het aaien van zoele tocht op hondse dagen. De hitte deed mij somber laaien van onlust en…

Mijn vaders gang is moe en traag Ik sla hem gade door de ramen Hij blijft zich voor emoties schamen Zodat ik ook zijn tranen draag Zijn lijf een hulpeloze vraag Loopt hij langs heggen vol met bramen Leidt nieuwe ranken weer te samen En bindt de trossen aan de haag Hij voelt dat naar hem wordt gekeken Als hij mij ziet achter het glas Komt…

Als een jonge wind die zijn weg verslindt verdreef hij het wolkendek prikte de verwarring lek en onthulde het strakblauwe lint Zo vol binnenvallend licht dat thans zijn wonderen verricht zich adagio laat verspreiden om vele levens te verblijden in het hemels aangezicht…

Vergrijsde olijfbomen leiden de weg naar het dorp de hitte drukt zwaar en loom op het plein in de stilte van het middaguur zingen slechts de krekels een hond ligt hijgend gevangen in het spel van zon en schaduw onder de cypres zit een vrouw in roerloos zwart een leven trekt voorbij…

Je zit als een stilleven in mijn droom te spelen met gedachten die mijn stilte ontnemen in een vlucht van tedere fluisteringen je lach breekt mijn nacht in delen van geluk en ik verdrink in een vloed van poëtisch genot we zijn een afdruk in de tijd sporen in een onzichtbaar heden krul je vingers om de mijne en laat ons in de nacht…

Onder het loof van lage eiken, de bodem golvend als een duin vond ik je, je hoedje trots opgericht, als een lichtbruine tepel, glanzend in half licht, vochtig nog van morgendauw. Je lichaam daaronder, romig, met bruine sproetjes, gevoelig voor beroering, en het verborgen kleine knopje waar je lijfje ophoudt; dat trilt, als mijn vingers…

De zon belichtte vandaag de schreden die ik wandelde toen jij er nog was. Ik beleefde het dolgraag de trots die in me welde ja, we liepen gelijk in pas. Waardoor ik ben gebroken: een overmoed die is opgestoken, wond werd weer die oude kras. Een splijting die me verwrong me vervreemdde en verdrong de man die ik feitelijk was.…

Waar het dovende vuur van hartstocht de warmte mist van onversneden liefde, daar spelen ego’s hun macaber spel van compromissen met pijnlijk winstbejag en trekken zielen gekwetst zich terug achter de grijze sluiers van een winters landschap…

Ik zie gordijnen zuchten onder het genot van een kopje warmte blazend van genoegen spint de kat zijn dromen in een hoekje van de kamer geurt koffie schaduwt de lamp vrede over een heerlijk luie stoel waarin ik…

je ogen kijken me wazig en teder aan je armen omsluiten mijn lichaam en ik vlei me extra tegen jou aan dat geeft me zo’n onbeschrijfelijk gevoel ik hou van jou is wat ik bedoel…

Door rigoureus de prijzen te verlagen Proberen Konmar, Edah, Albert Heijn En anderen elkaar de baas te zijn Om consumenten achterna te jagen Ze zijn te laat, want bij Dirk van den Broek Is mensenjacht allang gesneden koek…

Al wat ik aan liefde ontvang - het is niet gering -, ontglipt me snel, ik ben te bang, ik blijf zonder beding. Dat ik leef heeft geen belang. Het is alsof ik verdring, te bang ben om vast te houden. Ik ben geen mens maar ding, en toch te schuchter om op te bouwen, om mee te sluiten in een ring. Ik heb geen grip op het bestaan, het glipt…

Ze drijft met slechts een rimpeling, herinnering druppels om tot zilverling spettervast de brede lach van zon op zee bij toverslag en vloeiend blijft de schildering Terwijl een koele bries verdwaalt, ontpopt de twinkeling golvend aan de glinstering der einderschone waterbrand in ’t wondersprekend niemandsland en vloeiend blijft de schildering…

Lang gezwegen en stil gewacht, alweer een spreuk door mij ontkracht. Het is het leven dat onverwacht, mij alweer weken lief toe lacht. Dus nu voor mij geen eenzame nacht, omdat ik weet dat je op me wacht. Dan zijn we samen, je streelt me zacht. Jouw liefde heeft mij in zijn macht. Ik heb vaak gehoopt en nooit gedacht. Dat gevoel…

Ik wil niet klagen Maar dankbaar genieten van de dagen Dat we samen hand in hand Wandelen over het strand We durven niet te hopen, Hebben te veel gezien Maar toch......mischien? Zoekend naar schelpen in het zand, Voel ik boven ons Gods hand Als dan ieder van ons zich blij en gelukkig voelt, Dan denk ik, ja zo heeft God het bedoeld.…

Hier sta ik dan, Hier in dit steile stukje straat, Een bult slechts in het landschap Die men in Vlaanderen een berg noemt. Ooit laadde hier een man Zijn hebben en zijn houden op een wagen En trok de wijde wereld in. Was hij verbannen of gevlucht? Was hij een ketter of een geus? Was het de passie die hem dreef? Of was het simpelweg een…

Ik regeer als een vorst over al het nachtelijk gespuis, over vele konijnen en talloze soorten muis die wroeten en woelen tussen gras en angstig schuilen in struikgewas. Dit alles is echter vergeefs en overbodig, al dat geritsel en gerutsel is onnodig. Schrikwekwiekend zwaai ik met mijn vlerken en verricht ik mijn koene roofdierwerken. Als…

Sterren en zwarte gaten de werkelijkheid dichtbij onmogelijk te verlaten alle doelen op een rij Geloven, doen of laten alleen samen ik wij houden van of haten leven is vrij…

Het laatste nieuws is dat prinses Irene Zich ook ontpopt als paardenfluisteraar. Dus nemen bij de nadering van haar Nu alle paarden hinnikend de benen. Want ik weet wel als echte dierenvriend: Een paard is van haar praatjes niet gediend.…

De tijd is zwart, een steen die koud in de tuin ligt te rotten tussen bladval, botte takken en naaktslakken die niet meer sporen. Waar ik sta wordt niet meer gebouwd en waar ik loop worden geen wegen aangelegd. Bestemmingen gaan al eeuwen aan mij voorbij en zo ik al vertrek, dan zonder reisdoel. O nee, het heden is niet aan mij…

Geen rots geen ster geen waaien en geen wiegen doch overal het loerend water onder zee geen vis geen vin geen stilgezonken schip alleen het groen, het onbeweeglijk net waarin mijn adem stokt, mijn hand niet meer durft dwalen. En alles valt nu stil: mijn bloed, mijn blik mijn blakende gedachte. Hier keert men in zichzelf terug hier slinkt men…

In mijn dromen priemen prikacties van verleden tijd; tastbare tintelingen vertalen herinneringen sprankelend als bronwater. In de grotten van mijn lijf weerklinken geluiden van verzwegen leven en wervelbeelden puilen mijn ogen uit. Nuchter spant het licht de kleurbogen van druppels dauw en klaart de stilte een tranend bezinnen.…

Ons land staat volgens Brinkhorst niet zo sterk, Dus ondanks honderdduizenden werklozen Is prepensioen van nu af uit den boze En iedereen moet langer aan het werk. En blijft het economisch zo beroerd Dan wordt weer kinderarbeid ingevoerd.…

Nu Albert Heijn opeens naar eigen zeggen De meeste prijzen blijvend heeft verlaagd Heb ik mijzelf argwanend afgevraagd Hoe ik het woordje "blijvend" uit moet leggen. Ik dacht meteen aan mijn gescheiden vrouw. Die zwoer mij indertijd ook blijvend trouw.…

Ons elftal leeft nog, dus ik kan wel janken, Ik huil oranje tranen van geluk. En Tsjechië kan voor mij niet meer stuk; Hoe moeten wij die spelers ooit bedanken? O ja, daar schiet mij toch al wat te binnen: We laten ze in de finale winnen!…

Zo vol zekerheden leek het leven te zijn, het gezin als basis, als een thuis. Zo plotseling stort jouw wereld in, eerst een solide rots, nu een kaartenhuis. Je leven is geworden tot een tweestrijd, een paar dagen hier en een weekje daar. Ouders, die ieder hun eigen weg gaan. Terug naar vroeger? kon dat maar.... Het pad wat je in deze…

Weet je nog, dat jij me zei, zittend aan het water, waarin het zonlicht doofde, dat we later, heel veel later, voor altijd samen zouden zijn, en dat je mij dit beloofde En niemand zou van me houden, zoals jij dat kon, en niets zou je weerhouden, want de wind verjaagt de storm, weet je nog... ik weet nog goed ik schreef je uren…

Je weent de liefde los en je verdriet ademt hoop op wedergeboorte. Je tranen tranen tranen een waterval van overgave; je gutsend offer smelt de stenen van mijn wrok. Je bloedend bloeien ontluikt herfstgeuren van vast vertrouwen dat niet wijken zal voor snijdende kou; en koesterend kalm breek je de doornen van mijn verweer. Je neemt…