Alle inzendingen over triangel

Ogenschijnlijk bescheiden is zijn rol In het symfonieorkest; heeft de triangel Een plaats op de laatste rang gekregen, Waar het zo nu en dan participeert met de rest.…

ik tingeltangel dagelijks met stok op mijn triangel in eentonigheid geen klank die bij ons blijft de maat geeft al voortijdig eeuwigheid…

orkest waar koper nog steeds de boventoon voerde en gezette blazers steevast twee stoelen nodig hadden om hun partijtje te kunnen aanschuiven niemand kende de componist en waar de tonen vandaan kwamen heeft niemand hen ooit gemist er was geen muziek voor geschreven het geheim plezier kwam pas tot leven als de dirigent de triangel…

Heter dan vuur is de brand in je gemoed heter dan vuur je hand die het doet heter dan vuur jouw borsten vol gloed die het hetere vuur in mij branden doet dat wast geen water af.…

als laatste geeft de triangel een driehoekige tjing één tjing geen twee dat is het moeilijke niks teveel juist op tijd één tjing geen twee…

Uit het orkest klinkt getingel tangel eenzaam begeleid door een triangel die PLING doet op het moment suprème Volgt de trompet in een heftig duet met de altijd swingende klarinet Maar tijdens een korte stilte klinkt weer eigenwijs: PLING van dat kleine ding vol bezieling…

ik hoorde de muziek van stukjes leven zij waren op wonderlijke wijze met elkaar verweven in een melodisch format dat hoofd en bijrol geen onderscheid gaf waar kushandjes het klavier streelden als de bariton warm zong daar klonk de triangel indringend luider dan de grootste trom maar bovenal waren het de lach en twinkelende…

hij laat jou zacht de snaren toucheren met vingers in de juiste greep hun lengte vibreren zo op de juiste toon speel jij je partij in het groot orkest hij zwaait en wenkt geeft de pauken nu ruim baan laat geen instrument ten onder gaan na een lange symfonie kijkt hij mij gespannen aan ik mag de laatste toon op mijn triangel…

ik heb gisteren muziek laten schallen de loftrompet gestoken maar natuurlijk is de melodie van ons allen aan instrumenten ontloken jouw rol in het orkest lijkt niet zo groot toch weet jij iedere noot gespannen sta je klaar volgt mijn klein gebaar in opmaat gaan we samen jij sluit het stuk met een schitterende toon de triangel…

violen bouwde slagwerk het ritme op verkenden trompetten hogere sferen jij gaf de opmaat aan het orkest om met hart en ziel te spelen zij hebben hun bloempjes buiten gezet wij hoorden ze groeien zagen hun knoppen zich richten naar jou voelden de spanning tot bloeien alle secties verzamelden kracht tot na de donkerste paukenslag een triangel…

(een viool in je hoofd, een bas in je brom een triangel om je navel, een gitaar in je hart) dichter in dit leven, dichter bij God die je dit geeft muziek op elke plaats in elke streek. o hart dat trilt van snaren!…

van je armen het vertragen door pols en hand hoe beweging in de ooghoek verband legde met het instrument om de partijen te synchroniseren in samen spelen jij zeepkistte met lengte en reach het gareel niets is voor jou te veel om de tsunami van klanken in goede banen te leiden na het afslaan van de laatste noot is ook de triangel…

de picolo die piept piept de cello heupwiegt wat de triangel doet van ting ting de liefde slaat de maat klanken zwellen langzaam aan bekkens schuiven langs elkaar zing zang zing zang violen aaien hoog en laag tuba's hijgen zware lucht 't orgel pompt en spuugt en pijpt en de pauken doen van boem boem boem boem boem…

vibrafoon waar ik de eerste toon nu had bewezen twee ernaast - maar toch niet slecht voor iemand die geen noot kon lezen Maar de Mollenman werd kwaad zag het als domheid en verraad van iemand die als onverlaat zijn Morgenstimmung wou vervelen en dus smeet hij in stampij mij en die vibrafoon opzij en zei mij dat ik nu voortaan slechts de triangel…

kabbelende water als een volleerd ballerina moeiteloos tot een spetterend ballet druppels swingen in het rond kleine parelende blikvangers die je vrolijkheid terugkaatsen je echoot je schater in de lucht vangt de klanken weer op in je lachende mond en verwerkt ze opnieuw in een volgende aria de laatste tonen galmen nog na als een triangel…

zetten ze apart die zingen ze des avonds als het enig ware vrijersdicht de mannen met de zwarte pakken zijn namelijk zo geliefd bij de mooie meisjes omdat ze zulke mooie versjes maken wij weten dat niet maar onze mooiste lied’ren die zijn niet van onszelf maar van mannen met zwarte pakken die ze zingen voor lekkere lellebelletjes met triangels…

en toch zullen er kinderen spelen en poppetjes tekenen en zonnetjes en huisjes en er zal muziek klinken van trompetten en triangels en er zullen vogels vliegen in vrijheid omdat de wereld eigenlijk goed is omdat de wereld eigenlijk goed is…