Alle inzendingen over vogelenzang

Beneden in de kelder, om de hoek en uit het zicht, staat een deur met venster die vroeger boven toegang verleende. Nu, in het duister, staande tegen een grijze muur, staat hij doelloos de doorgang naar niets te versperren. Maar, zolang de tijd, zolang de hoop, ééns weer door opening ruimten te ontsluiten.…

Het is met de mens maar raar gesteld. Hij bekleedt zich met geweven stof, hult zich in exquise geuren, en laat zich door cultuur vervoeren. Toch poept en piest hij gelijk welk dier, en flatuleert bij het leven. Er is echter nog iets anders waarin hij zich van dieren onderscheidt. Dat is, hoe breekbaar ook, de Liefde. Heden ten dage wil men…

Klap - wiek klap - wiek doet het vogeltje, toerend door de avondlucht. Zoekend naar een torretje, een mug, een mot of vlieg. Dit alles bij een zonnetje, dat afscheidsrood ter kimme neigt. Na het suizend zoeven langsboven dimmend licht, gaat ons kleine vogeltje - de trek gestild, de dorst gelest, op weg naar rust, naar vaste stek. Dan…

In stilte is de kamer. Geen wijzer wordt bewogen, alles staat of ligt in rust. Een stofje dwarrelt, voor de rest geen zucht. Op de kast een foto van omhelzen, van jong geluk. Een lage zon leest langzaam zijn en haar gezicht, vol hoop en verlangen. Twee levens uitgehangen: het ging nooit stuk. Stilte heerst vandaag. Morgen gaat men ruimen…

Ik zag schaduwen over een trambaan glijden, van hen op weg naar huis, of elders heen. Van het ene naar het andere punt het gaan belevend, lopend over steen. De schaduwen snelden. Toen ik ze zag, sloegen zij slag, vanuit het westen.…

Hoe je vooral buiten weleens zei die couperose zo vervelend zichtbaar te vinden, want ijdel tot het eind. De snottebel die tijdens een wandeling soms aan je neus kon blijven hangen, ergerde je, want 'van oude mensen'. En nu is het drie jaar geleden dat je ontleefde lichaam onder een zwart granieten plaat verdween. Agnus Dei, dona nobis…

Al het vleselijk tastbare van hem die eens mijn vader was, bevindt zich nu te midden van andere geruimde doden, in het tochtig duister en koude vocht van een knekelput, een stinkend krocht bedekt met houten planken. Hoop had hij weer op te staan, om samen met zijn Heer de overwinning op de dood te vieren. Nu wacht hij, zonder weten, genadig…

Dáár zijn vanwaar ik ooit vertrok in de tijd van langzaam ontluiken in de tijd vóór 1+1 in de tijd waarin sprookjes geen sprookjes waren in de tijd van moeders veilige armen in de tijd van hop paardje hop op vaders knie van lieve beesten van enge mevrouwen van boze meneren van grote ontdekkingen: de lucht is meestal blauw en gras is meestal…

Bomen staan, zij liggen niet. Tenzij daartoe door woeste storm of mensenhand gedwongen. Naast het pralen met hun bladerkroon, vegen zij bij wind de hemel schoon; geven schaduw, en de wereld lucht. Voor al dat dienstbetoon vragen zij niets terug. Nu ja, misschien om hen te sparen. Hoor hoe 's nachts de bomen middels het ruisen van hun…

In gedachten - en dat niet alleen - heb ik al zoveel gezworven: door natte, verlaten straten en donkere stegen, door steden, dorpen, gehuchten en dreven. Tevens heb ik talloze kamers in mijn hoofd geopend om reeds gestold leven opnieuw te doorproeven, en hebben mensen, dieren en dingen van toen zich opnieuw aan mij gepresenteerd opdat ik vinden…

Daar liep ik Daar at ik Daar sliep ik Maar nu niet meer Ben niet gaan zweven Want nog steeds in leven Maar daar was ik Nu ben ik hier…

Zonder alle zorgen zijn en gelukkig voorbij het heden zo wil ik heel mijn leven snellen naar een volgend ogenblik met brandend verlangen stap zettend in een volgend uur een nieuwe dag waar schaduw ongeboren blijft en duisternis slechts als dichterlijk iets het licht mag sterken…

Gedachten zweven vanuit het land der geesten flakkerend of als damp ontstegen aan het vuur dat in de hoofden van dichters in liefde wordt ontstoken In die gewesten waar vormen wachten om net ontloken, te worden bestemd heerst vreugde dan wel vrees want kinderen uit deze oorden worden anders groot hebben ander leven…