ze draalde
op het kruispunt
in haar hand
de vogelkooi voor
de vergeten vogel
het was bijna ochtend
in de donkere vijver
dreef een rozenknop
ze dwaalde af
met open ogen
verdween ze
acher de pieken
van het gebergte…
Ervaar jouw gevoelens in het lege huis
met de kanker als een woeste vogel
in een vogelkooi van ziek gevoelde dagen
jouw uitgehongerde lijf
lezend, in ziektebed, uit zelfbehoud
muziek van doden, eerder gestorven
dan de vrouw die je, geestgericht, liet blijven.…
rotte appels
dorre takken
onder herfstig
bladerdek
nieuwe noten
doodgevallen
in natte aarde
bij het hek
vele kleuren
kiezelstenen
roggebrood
met katenspek
keukentafel
vogelkooi
en aan humor
geen gebrek
bergen sla
rode rozen
ouderwets
cassettedeck
langgeleden
nooit vergeten
warme deken
stapelgek…
In zijn kraaloogjes schemert
een echo van het eerste godenrijk
terwijl hij langs de vastgeroeste
scharnieren van de blinderingen hipt
bekijkt hij de vogelkooi vanaf
de binnenkant en regent het wonderen
in zijn bakje voer zijn bakje water
en de stemmen in zijn alerte kopje
die net als mijn hoofd teder knikt
naar een helderziende vrouw…
DE BOOM BLADEREN RITSELEN NIET
Hier hangen aan het plafond
po's en potten, vogelkooien
die het ledige kunnen bevatten
stoffig niets van poep en pies
een vage geur van voorbij goed
Daaronder spreken dichters
wijze woorden voor wie het
maar wil horen vóór de wind
opsteekt en er van het plafond
vreemde stemmen komen
Kakofonie van fragiele…
tracht te evenaren in beweging
aan de luxaflex bij jouw fraaie silhouet
als schaduw op ons witte liefdesbed
waarboven ik zo af en toch nog spring
jouw bruidsboeket bloeit er o zo mooi
al is het ouder dan dat jij toen ja zei
een baldakijn boven ons kussen als tooi
hebben glasgordijnen en een zijden sprei
zingen nog als nachtegalen in een vogelkooi…
Door pijn en twijfel van de kaart
De moed voor even kwijt
Wat is je leven dan toch waard
Als je dag in dag uit hier strijdt
Maar toch, bekijk het positief
Bedenk wel als dit werkt
Dan komt er weer een zomer aan
Is de ziekte ingeperkt
Jouw zon schijnt dan extra intens
Een bloem bloeit dubbelmooi
Je kamer is een klein paleis
Beslist geen vogelkooi…
mijn innerlijke zelf vecht met een bitter tegenstreven,
langs het geboomte en het kreupelhout slingert de trein
in een langgerekt voortgaan via de buikwind
van het veranderde klimaat, door het donkere bos,
er zijn naast mijn psychiater nog andere vrouwen
in mijn leven,
ik voel me als een mus bevrijd
uit een door de mens geschapen vogelkooi…
94
Bezig met laden