Alle inzendingen over waardedaling van hui

Als afgekeurde stek Vanwege krom en veel te spichtig Bij toeval in de tuin beland En daar voorlopig ingekuild, Was ik hem even uit het oog verloren. Nu, Dertig zomers later En nog meer meters hoger, Kan ik er moeilijk nog omheen: Ik denk dat hij hier blijven zal Op deze plek Waar ook ik wortel heb geschoten. Ik vraag me enkel af Wie…

Er moet wel iets zijn gebeurd al weet ik nog altijd niet wat; ze hadden een enig kind en ik heb het lief gehad. Maar het ging, als het meermaal gaat, en waarover je nauw'lijks kunt praten; kortom, ik heb haar gemeen, naar de roddelaars zeiden, verlaten. Soms heb ik nog bij gerucht en te hooi…

Prilheid verhuld achter slierten haar uitgemergeld het lichaam haar handelswaar Schreeuwende cellen spastische symptomen tiranniek hongert het lijf lege dromen De schaduw in de auto vraagt hoeveel de laatste, dan kan ze scoren dan is dit even niet meer reëel…

de tijd lijkt tot staan gekomen ze houdt haar adem in ver weg ligt het verleden als een brok oud zeer vastgezogen in haar gemoed ze koestert de stilte het nieuwe seizoen laat stormen razen en rivieren kolken brokstukken schieten los niet meer tegen te houden de eindeloze stilte voorbij…

Als ik mijn ogen sluit, kijk ik de toekomst in Kinderen die opgroeien, mensen die ouder worden Als ik mijn ogen open, stromen mijn emoties Vreugde, pijn, geluk maar ook verdriet Als ik mijn armen open, sluit ik ze Om geliefden vast te nemen, een knuffel te delen Als ik mijn handen uitsteek, draai ik me Om dierbaren een hand te schudden…

Verrast door ontwakend bloot beken ik me schaamrood Het is de schoonheid die me raakt kleine geluidjes die de ochtend maakt de zon op je gezicht met lach van spelend licht Zo volkomen klaar ben ik voor dag en dauw Zo gelukkig wil ik zijn als nu, met jou…

Bang voor mezelf daarom schuil ik in een naam bang voor de woorden die onthullen wie ik ben daarom schrijf ik ze onbegrijpelijk mooi achter glas bang voor de ander die me zal zien in mijn ware gedaante en uiteindelijk leest onder mijn echte naam…

Ik ben de stem uit rots en volhardt mijn taak als onzichtbaar wezen in eenvoud en gevoel trek ik mijn leven één geworden met wind en water door het landschap van verdriet en hoop tussen kiezels in schaduw over land vergroei ik in de echo van lichtend windgezang tot in de kern van hart waar thans mijn toevlucht is.…

Het is dat de wind haar gezangen zingt Dat de zon het psalm van haar ziel in hem geschreven heeft Dat de bomen haar heupen in de wind laten wiegen Dat het groene gras glimlacht naar haar borsten Dat het lieveheersbeestje haar sproeten tot realiteit verheft Dat het mos haar blonde pracht doet herleven in zacht fluweel Dat het water haar gezicht…

Wel gek hoor, zei de Gorkumse agent De tijd dat wij de poederpost bestreden Is toch al gauw een jaar of twee geleden Uw voorval is uniek en ongekend Maar ja meneer, u weet hoe of het gaat: De TPG bezorgt wel meer te laat…

zo willekeurig, en toch een simpel samenzijn de ontmoeting en daarna verder we kropen levens bij elkaar verloren geen tel uit het oog zo aangetrokken en nooit meer vertrokken onze dagen toen en nu en nooit meer…

Druilerige druppels dropen daar, daar langs de deur. Naakte natte neuzen niesden, snoven niet de geur. Blozende blikken bleken bezig, bezig te onthullen mijn malheur.…

Op een zondagmiddag zag ik de herfst komen aarzelend kroop het geel in het groen van de bomen het leven klonk gedempt met de wolken laag voor het eerst na maanden was de verte vaag een moment van stilte zomaar in een laan ik kon het zien en horen de herfst kwam eraan…

Waar haalt god het lef vandaan ons telkens weer tot stof te vormen brandend in een zelfbedachte hel waar wij geen kant op kunnen Podium van tegenstrijdigheid godslasterlijke broedplaats van aardgebonden egotripperij en valsheid in gedachten Waar haalt god de moed vandaan ons telkens weer te laten zijn zoals we zijn…

Door het verwaaide haar vergaat het stof, gedachten spoken steeds weer rond dagen stromen voorbij in onzeker weten waar het denken telkens stokt hier blijft de tijd staan in de schaduw van een lege plek, zonder naam of woorden en alleen hier speelt de wind een wrede troost…

Ik zag het vroeger als een dure plicht De kleine winkeltjes op alle hoeken En niet de warenhuizen te bezoeken En toch gingen die eenmanszaakjes dicht. Maar nu moet ik bij V & D gaan kopen, Want anders blijft het warenhuis niet open.…

Van vliegangst ben ik nou dan wel verlost, Maar wat te denken van de mensenstromen Die op Schiphol luidruchtig gaan en komen, Te zwaar bepakt en stuitend uitgedost? Voor vliegen was ik bang, maar nog veel banger Ben ik nog steeds voor de vakantieganger.…

De Tsjechen speelden Holland van het veld En voortaan blijft het met Oranje tobben Zolang niet de gevreesde Arjen Robben Als extra aanvaller wordt opgesteld. Niet dat ik onze bondscoach wil beledigen, Maar Advocaten blijven maar verdedigen.…

Ik zal mij knijpen in mijn ziel totdat het pijn doet: leven, dan weet ik weer en stop ik even. Maar alles komt altijd opnieuw. Ik adem door een kieuw voorbij. Ik glibber tussen dwingen door. Herinneringen die ik hoor.…

Vannacht blijf ik bij jou slapen Sta niet zo te gapen! Ik blijf bij jou slapen vannacht opdat jouw lichaam de pijn verzacht Wat had je anders gedacht? Dat ik jou mijn hart zou geven? Dat ik zou stoppen met leven? Ik heb geen hart meer gedaan met hartezeer Een halt aan de pijn ik wil alleen nog maar zijn Vannacht blijf ik bij jou slapen…

Wie leest, zo laat ons een professor weten, Verknoeit zijn ogen en moet aan de bril En er is een aanzienlijk groot verschil Met veel gezondere analfabeten. Vandaar dat straks verplicht in elk boek staat Dat lezen de gezondheid ernstig schaadt.…

Een dichter had géén inspiratie en raakte al snel uit de gratie hij hield zich wel groot maar schaamde zich dood ’n ieder was bij zijn crematie…

Zie haar zitten. Samen delen we onze hoop. We lachen tegen sluimerend verdriet. Tranen in onze ogen. Zie haar zitten. Ik voel weer even dat allereerste gevoel.…

Eens heb ik de dalende zon gevraagd te wachten, eens heb ik van dichte nacht-schaduw het luchte, vluchtige vlieden beklaagd - en nu! - en nu! - Nu glijden de tijden zo langzaam aan, de dagen, de tragen, ze willen niet gaan en lang - lang - lang zijn de uren der nachten. Eens hield ik de goudene uren te goed voor klachten, eens vulde ik de…

De dag dat alles anders wordt breekt aan. Zomaar, alsof het altijd zo bedoeld was. We gooien de ramen open, luchten de bedden en schonen het huis. Piepende scharnieren worden gevet en de vloer wordt flink geboend. Alles zal glanzen als nooit tevoren. Zo mooi is het hier.…

Moedig sjokken ouders voort langs vette en zoete kramen met hun jengelend kroost dat ziek is van het draaien Rockmuziek galmt uit de tent waar dampende massa’s stinkend naar bier en lichaamsvocht hun jaarlijkse hypnose vieren…

Hallo, ik ben Madonna's nieuwe boekje En toen ze me ging schrijven, dacht ik: nou Ik word vast heel erg prikkelend, maar gauw Belandde ik hier in het kinderhoekje Ik ben dan wel gebonden, maar verdraaid Toch voel ik me verschrikkelijk genaaid…

Ik dwaal rond in dit doodstille hart waar een schommel enkel in dromen voorbeweegt. Ik speel met dronken gedachten, por in vergeten as terwijl een beverige vinger doelloos levenslijnen brailleert in een poging klaarte te voelen. Door het dakraam drukt een blauwe waas me dieper het bed in en tegelijkertijd richting hemel waar een kalme…

ik doezel samen weg met haar mijn dromen worden waar tussen de bloemen, hier in de zon is 't waar onze liefde begon herinneringen keren ik zal ze niet weren gloeiende wangen in heimelijk verlangen de geuren in mijn tuin maken me steeds lomer ik heb geen haast, ze zijn er de hele zomer... de avond valt, de schemer streelt zacht ze…

Zijn ogen dralen in versleten waarheid waar onschuld zwijgt geveinsd in zijwaartse blikken Waakzame cellen dragen haar naar zekerheid het helder weten van verbloemd verraad…