Alle inzendingen over wat een knauw geeft

troost ze waar je troosten kan neemt ze op je schoot en kust ze kleine tegenslagen leren ze van Grote kinderen, grote zorgen hun verdriet is mijn verdriet als moeder wil je toch het beste maar oplossen kun je het niet Want grote kinderen of kleine hun tegenslagen treffen ook jou berusting en verdriet gaan samen je leven krijgt een fikse knauw…

Als ik ranke stappen door vier jaar tijd zie gaan moet ik altijd denken even blijven staan bij jouw zusje wat goed gedaan ranke stappen veranderen in flink en dapper gaan ‘graag iedereen een roos’ jij, als samen aanwezig in haar lachende foto aan de doorgegeven roos.…

Alleen de wind kent haar verhaal en troost streelt zuchtjes weten door haar haren ze zou het anders willen veel anders maar ja dat kan nu eenmaal niet hij weet het ook….zij ook en de wind koestert hun geheim en draagt het mee geeft wolkjes troost just when she needed it most…

hand, zelfs de blikken pannen heeft ze roerloos laten staan, zeldzaam telt ze haar uren op een houten raam, daarop is het echte leven pas begonnen, zij kan het niet helpen want ik ben het enige dagboek wat ze ziet, waaruit bladzijden zijn verdwenen en dat van mij erbij wat ze leest om te hechten, verpakt de genen in een lied, geeft…

Het denken geeft reden om te kiezen voor een wereldse vrede. Met kerst leeft de gedachte om de pijn van het voorbije te verzachten. Het tekort in het leven maakt plaats voor de hoop die alleen het kerstkind kan geven. Het denken geeft reden om te kiezen voor een wereldse vrede.…

nieuw leven Ruim 30 jaar reizend, werkend, schrijvend Reizen is stilstaan tot je beweegt Weer of geen weer, slechts enkel de tijd die de reis jou geeft...…

Zij wil slechts seks, maar is zeer beslist geen nymfomaan Zij kijkt naar hemel terwijl zij niet in (een) God gelooft de bliksem slaat neer Zij rookt nog maar eens een sigaret, een E-Smoker geen stank en beter voor haar longen die jarenlang knauw hebben gekregen Haar tijd ligt in het ver- leden dat niet mede lijdt zich niet bewust van…

Bram Moszkowicz weet zich steeds vrij te pleiten Als hij het woord voert en hij laat zich tijd Wanneer hij praat, da´s een wetmatigheid Valt hem dan helemaal niets te verwijten? Hij wil de advocaat der duivel spelen Nou daarmee gaat hij ook de show weer stelen…

Ik heb wel eens iets teruggehoord van een zus of buur, iets van vroeger dat mij bijzonder maakt, ach ja rondgereden door de gewesten word ik niet meer, in een draagstoel achter op papa's bagagedrager met weerhaakjes in mijn huid die het licht weerkaatsen met koninklijke allure nee, kleurloos ben ik niet al heb ik geen franjestaart…

Mensen kwam hij zelden tegen maar zag er meedogenloos veel slaaf op de galei van de tijd spelen Gauw iets uit het vuistje knauwen was voor hem de utopie van genietend leven en leed langzaam maar gelukkig honger Gniffelend bazelde hij tegen 'n gezette, starre vrouw kijk dan toch m'n liefste zelfs gebrek aan eten is in deze wereld…

het alleen die arm om je heen die je zo lang hebt moeten missen Ik vraag het me vertwijfeld steeds af maar vooralsnog kan ik slechts gissen Ik vrees dat ik straks weer alleen ben als ik de leegte een poos heb gevuld Jou dan alle aandacht heb gegeven en je lief had met heel veel geduld Dan sta ik er weer eens alleen voor de zoveelste knauw…

Het voorjaar spreidt zich uit, met een tapijt van bloemen. Fel kleurend in de vroege lentezon. De donkere aarde dekkend, sierend, als op een feest. Daarboven jubelen weer de vogels, driftig trillend in hun liefdesgloed. De mens aanschouwt dit sprookje opnieuw, met grote vreugd. Het doet opnieuw een snaartje trillen in een wat oud gemoed…

Zij geeft zo gul dit kind, waarin men in haar korte leven, alleen maar onschuld vindt. De vreugde van haar moeder, en vaders grootste schat. Zij weet nog niet hoe zij hun hart verwarmt. Hoe zij vol levenslust, ook hun geluk steeds levend houdt. Zo rein, zo gaaf, zo onbewust.…

Een vlindertje zit op het raam Zittend wacht hij met zijn vleugels gevouwen Niet wetend van de faam Niet wetend hoe hij zijn leven zal opbouwen Maar ondanks dat gaat hij de wereld tegemoet En pompt zijn vleugels vol met bloed Hij vliegt verzekerd over de heg Zoekend naar zijn levensweg Ik kijk met grote ogen naar zijn cocon Die hij als rupsje…

Gebroken door pijn, Gecrasht door verdriet, Grote scherven, kortsluiting en veel schade. Het slachtoffer, onschuldig en getekend door littekens. Onherstelbaar! Toch wordt het gelijmd en gereboot. Maar, zoals bij een vaas die opnieuw in elkaar is gepuzzeld, zie je krassen en littekens nog, voor altijd.…

Ik leef in een leugen dat jij terugkomt maar dat gebeurt toch niet meer. Als ik er over nadenk dan doet mijn hart zo'n zeer. Zie je dan niet wat je aangericht hebt? S'avonds rollen de tranen over mijn gezicht. Heb je niet door dat je me pijn doet zo? Kijk je nooit in een ander licht? Dat je nu met me afspreken wilt alleen voor mijn beste vriendin…

Groene ogen waar ik zoveel in zag. Groene ogen en jou lieve lach. Door en door blijft het steken dat je het met mij wou breken. De tijd verstrijkt met grote slagen en toch wil ik je nog steeds vragen: mis je mij ook? kom je terug bij mij? Maar die vragen zijn vast zinloos, verspilde tijd. Elke dag weer denk ik aan je , je ogen , je lach. Ik…

Hoe kan je mij dit aandoen terwijl je zoveel weet van mij. Terwijl we al zolang vriendinnen zijn dit maakt me echt niet blij. Je pikt een jongen voor mijn neus weg terwijl ik al flirtte met hem. Je weet dat ik niet makkelijk met jongens omga is er voor jou geen rem? Want jij hebt al zoveel jongens je houd ze stuk voor stuk voor de gek. En als ik…

Het begin van acceptatie begint te ontstaan. Het is tijd geworden om verder te gaan. Het zal nog niet altijd even makkelijk zijn. Maar mijn hart begint langzaam te helen van de pijn. Ik ga niet eenzaam zit kniezen want de keus is aan mij. Ik doe leuke dingen en word weer sneller blij. Ik begin de herinneringen al mooier te vinden. In plaats van…

Buiten wordt het oudejaar weer uitgeluid, met uitbundig veel geknal en vrolijkheid. Ik bekijk een film over Afrika. Honger zie ik, strijd en dood. Wat een tegenstrijdigheid. Wij drijven hier de boze geesten uit, Daar verschijnen ze alom, in alle hevigheid. Waar is het menselijk hart gebleven? Hoeveel waarde heeft nog een leven?…

Dit virus, wat hen nauwelijks lastig valt, beslist over hun jonge leven, waarom geen vrijheid geven, geeft hen een leven zonder tweespalt. Het leven mag voor mij even wat stiller zijn, maar laat de jeugd leven en gelukkig zijn.…

Alles geeft nu zoveel vreugde, zoveel, zoveel. Mijn hart vult zich met dankbaarheid. Geen woord van hun zijde wordt gehoord. En toch, hun schoonheid en grootsheid vertellen mij, waardoor mijn hart zo wordt bekoord.…

nopjes het geluk is nooit van het heden schamper en amper is het altijd snellend weer voorbij maar van een niet geleefd leven ligt het speelverdriet al lang in het verleden lang en langgerekt zichtbaar het dralen dat in het gezicht ligt het verdriet heeft vele plekken trauma in de halve glimlach knikkende knieën het valse zelfbeeld en het knauwen…

Ik ben het woord en zoek de woorden die bij me willen horen in de zin die ik wil horen als de stilte mijn woorden weer teruggeeft.…

De rijen marcheren gedisciplineerd commando’s volgend als tinnen soldaten lege omhulsels, stramme ledematen presenteer geweer en rechts omkeert! Het menslievend denken gereduceerd gericht op mijnen, mortieren, granaten slechts nog moorddadig beluste fanaten door ‘t doden van de vijand geobsedeerd zo denkt de sergeant - majoor bezeten…

Vriendschap geeft een stem aan de stilte en een lach aan de afstand.…

Jij, vrouw, doet zó veel voor me maar geeft me niét dat wat ik zo graag hebben wil de kans dat jij je hart in mijn handen legt is nagenoeg nihil! Waarom zeg je me dan dat het vertrouwd voelt? Waarom ga je dan verdomme met me naar bed?? Waarom is alles voor jou ineens afgekoeld? Je deed dat toch zeker niet voor de pret??…

De drinkschaal geeft passerende wolken weer en morgen misschien wel twaalf vale gieren speurend naar dood en eetbaar.…

Let op! Sensationeel nieuws van het front: Er raakten (Wát een ramp! Wát een misère!) een stuk of drie van onze militairen tijdens hun werkzaamheden lichtgewond! En wordt het hele land ook opgeschrikt als híer een vuílnisman zijn voet verzwikt?…

Elk mens raakt langzaam in verval en stevent op het einde af. Soms zie ik nu mijn eigen graf en de bossen bloemen al. Er blijkt ook uit het gastental dat menig mens toch om me gaf. Of nee! Men betreurt achteraf zo makkelijk een sterfgeval.…